Verzameld werk. Deel 1

[p. 848]

XV

Het huwelijk van Pol en Rosa had er weinig toe bijgedragen, om de betrekkingen tussen de broeders Foncke en de familie van de nieuwe boer nauwer aan te knopen. Boer Meganck, en ook zijn vrouw en kinderen, kwamen af en toe wel eens op de kleinere hoeve hun dochter bezoeken, doch het onthaal dat zij er genoten, ofschoon niet bepaald onvriendelijk, had toch altijd iets beklemds en gedwongens, dat niet tot verdere vertrouwelijkheid uitlokte. Trouwens de Fonckes, Pier-Cies uitgezonderd, die er wel een enkele maal zou heen gaan, brachten 't bezoek nooit terug. Vruchteloos had boer Meganck Domien en Jan reeds herhaaldelijk op avondjes genodigd; voortdurend hadden zij bedankt, de eerste plomp en ruw, zonder explicaties, de tweede onder voorwendsel dat hij te moe was, of nog iets te verrichten had, of de volgende morgen te vroeg op moest zijn. En alleen Pol, lui-onverschillig en zonder eigenlijke bezigheid op de hoeve, nam gretig elke gelegenheid te baat om zich met het grotere gezin te amuseren, terwijl zijn jonge vrouw, die er dikwijls, voor de algemene goede verstandhouding, haar eigen verlangen het ouderlijk huis te bezoeken aan opofferde, met de drie oude jonkmans alleen bleef.

Haast elke dag vergezelde Pol de broeders en de zusters van zijn vrouw op de akker, en, zonder ooit zelf een hulpzame hand toe te steken, zag hij hen onverpoosd werken en sjouwen, een laffe glimlach op zijn vet gezicht, de pijp tussen de tanden en de handen in zijn broekzakken. De kloeke paarden stoven en snoven, de zonen van de boer hieven en duwden met hun sterk-gespierde armen aan ploegen, aan wagens, aan eggen; 't geluid en de beweging van de ruwe arbeid woelde om hem heen, woei hem, om zo te zeggen in 't gezicht, zonder dat hij er zich ooit door liet storen of meeslepen, zonder

[p. 849]

dat hij ooit de minste schaamte over zijn luiheid scheen te voelen. Zelfs was hij, na zijn huwelijk, nog luier, en dikker, en lomer dan eertijds geworden, met over zijn ganse uiterlijk iets welgedaan-genoeglijks, dat Jan niet zien kon, zonder van 't hoofd tot de voeten van innige woede te sidderen. En Pol, die deze moeilijk onderdrukte vijandschap wel voelde, vluchtte weldra stelselmatig, vooral 's avonds, het huis van de oude vrijgezellen. Nauwelijks was hij met zijn avondmaal klaar of hij stond sprakeloos van tafel op, stak bij de haard zijn pijp aan en trok naar de grote hoeve.

De moedige, vrolijke familie, ofschoon moe van het dagelijks zwoegen, ging er niet vroeg te bed. Doorgaans bleef men er, in tegenstrijdigheid met de landelijke gebruiken, tot tien uur op. Men vertelde historietjes, men speelde luidruchtig kaart; somtijds, in een aandachtvolle stilte, dromerig geritmeerd door het trage getiktak van de klok, las Leonie, nu de oudste ongehuwde dochter, het melodramatisch verhaal van Baekeland en zijn roversbende voor. En de dikke, roodgezonde moeder, met haar fel schitterende oogjes en haar zwarte haren, schonk borreltjes in kleine glaasjes: iets zoets voor de meisjes, jenever voor de mannen. Er heerste daar een gezellige atmosfeer van goede onderlinge verstandhouding, die verkwikkend contrasteerde met de ongastvrije koelheid en het vijandig stilzwijgen in het huis van de oude jonkmans.