Verzameld werk. Deel 1

[p. 691]

III

- Appelle Nina...

Mejuffrouw de Stoumont, alleen in de eetzaal aan de afgediende lunchtafel gezeten, met een open brief voor haar, had Nathalie gescheld en haar op een korte, cassante toon dit bevel gegeven, zonder zelfs eenmaal in haar wrok, haar nichtje de gewone titel van ‘mademoiselle’ te geven, toen Nina, die een wandelingetje in 't park gemaakt had, even binnentrad.

- Gij hebt naar mij gevraagd, tante? sprak ze stil, toen de meid verdwenen was.

- Ja, antwoordde de oude jonkvrouw kortaf, de lippen dichtgeknepen. En zonder voorbereiding, met iets boosaardigs in haar strakke stalen ogen:

- Gij moogt trouwen.

Nina, die in het midden van de zaal was blijven staan, werd als door een huivering van schrik geschud. Haar oogappels zetten zich wijduit, heel wijd, heel serieus, terwijl ze vreselijk bleek werd, de linkerhand om de leuning van een stoel gekneld, om niet te vallen. Dan werd ze schielijk vuurrood en haar ogen kwamen tevens vol stralen en tranen, terwijl zij murmelde, met een stem zo zacht, dat ze haast onhoorbaar werd:

- O tante, tante, wat zijt ge goed...

Mejuffrouw de Stoumont, nochtans, bleef haar voortdurend aanstaren, strak, ijskoud, vol strenge deftigheid.

- Ge zijt dus wel zeer haastig mij te verlaten, mejuffrouw? sprak zij eindelijk, met een zonderlinge trek om de lippen. En daar Nina, meer en meer ontroerd en verbaasd, zich excuseerde:

- En ge denkt, niet waar? dat het in uw huwelijk met die ‘roturier’, met die meneer Cu-ve-lier is, dat ik wil toestem-

[p. 692]

men? voer de jonkvrouw voort, met een van minachting en woede trillende stem elke syllabe van die naam afkappend. - Verdrijf zulke dwaling, mejuffrouw; ik behoor niet tot dat slag van mensen, die de blazoenen van grote families helpen bezoedelen. Nooit, zolang ik enige autoriteit over u heb, zal zoiets plaatsgrijpen. En, indien ik erin toestem u uit te huwelijken, dan is het met een man van ónze stand, en wel met de zoon van hem, die mij, in deze brief, de aanvraag doet: met mijnheer Harold d'Ohain de Westdorpe...

Naarmate de oude jonkvrouw sprak had de minachtende trek zich op haar purperrood geworden gezicht geaccentueerd. Het was in haar als een dringende behoefte op een boosaardige wijze de toorn, waarvan zij opzwol en stikte, uit te boezemen; en in een razend gebaar klopte zij onophoudelijk met de hand op de vóór haar ontvouwen brief, terwijl haar vlammende ogen voortdurend gevestigd bleven op Nina, die, stom en als versteend, opnieuw zo wit als een doek was geworden. Het arme meisje scheen niet te beseffen wat er omging, zij bleef zo een geruime tijd, als dood, de verduisterde, wijduitgezette ogen star gevestigd op 't gelaat van haar tante, de hand krampachtig om de leuning van de stoel gekneld, een lichte trilling van haar verkleurde lippen alleen getuigend, dat ze nog leefde. Toen slaakte zij een zucht, een zware zucht van gruwel, die uit de diepste diepten van haar wezen scheen te stijgen; en eindelijk kon zij stamelen, met doffe stem:

- Met hem, tante, met hem!... dat is onmogelijk!... dat is onmogelijk!... Hij heeft mij in die zin geen woord gesproken!...

- Lees! snauwde woedend mejuffrouw de Stoumont, haar de brief toestekend.

Maar ook dát was Nina zo onmogelijk als had men haar gevraagd een wonder te verrichten. Met een langzaam gebaar schoof zij de brief van de baron opzij, zonder er zelfs een oogslag op te vestigen; met haar stokkende, bevende, droogslikkende stem herhaalde zij werktuiglijk, doch zonder opstand, zonder hevigheid, de enige, instinctieve en onbedwingbare kreet van haar hart:

- Tante, dat is onmogelijk; ik verzeker u, tante, dat zoiets

[p. 693]

volstrekt onmogelijk is.

- Wat is er onmogelijk? Gij zult toch zeker niet beweren dat ik lieg! riep de oude jonkvrouw heftig uit, opblazend van toorn, met nog onheilspellender vlammen in de ogen. - Ik zeg, tante, dat het mij onmogelijk is die man te huwen, herhaalde Nina haast onhoorbaar.

- En ik, ik, grijnsde mejuffrouw de Stoumont, nijdig ieder woord afkappend, - ik wil dat gij hem huwt, en dadelijk zal ik de baron antwoorden dat hij mijn toestemming verkrijgt, daar ik weiger langer een meisje onder mijn dak te houden voor wie ik alles gedaan heb, voor wie ik mij jaren en jaren lang opgeofferd heb, en die mij haar mooi karakter ontsluierd heeft, door al mijn goedheid met de zwartste ondankbaarheid te belonen.

- Tante, herhaalde Nina, verbijsterd, - ik zal het Blauwhuis verlaten zodra ge wilt, maar het is niet nodig dat gij aan de baron uw toestemming geeft, ik kán mijnheer Harold niet huwen, het... is... on.... mogelijk...

De laatste woorden stegen slechts met moeite van haar lippen. Zijzelf hoorde schier de klank van haar stem niet meer, evenmin als die van haar tante, die zij nog even onduidelijk, als in een roodachtige nevel gehuld, enkele grote gebaren van gramschap zag maken. Eensklaps werd alles duister om haar heen, alles versmolt zich, het klamme zweet brak haar uit; zij hoorde nog enkel, terwijl ze zich met dichte ogen zachtkens in bezwijming voelde neerglijden, een groot, draaiend geruis in haar oren...