Verzameld werk. Deel 1

[p. 378]

II

Slechts sinds anderhalf jaar hadden zij kennis met elkaar gemaakt. Hij had steeds te Brussel geleefd, hij was eerst het kasteel van Wangeren komen bewonen na de dood van zijn oudere broeder, de burggraaf André d'Hailly van Roosevelt. En zij die, in de hoge wereld waar zij leefde, zoveel jongelieden ontmoet had, die haar steeds koel en onverschillig lieten, zij die zoveel pretendenten van degelijken huize van de hand gewezen had en die, in de volmaaktste harterust, de ouderdom van zesentwintig jaar bereikt had, sinds hun eerste kennismaking op 't kasteel van haar vader, had zij voor hem een sympathie, een genegenheid gevoeld, die aldra in een ware en diepe lief de was veranderd.

Hij had die liefde bemerkt en ze gedeeld. Hij had haar zijn hartstocht verklaard en, met haar toestemming was hij aan haar vader haar hand gaan vragen.

Mijnheer de Papeleu, enigszins verbaasd over de vlugheid waarmee een zo onverwacht avontuur was voorgevallen, had eerst, alvorens zijn jawoord te geven, over de hem nagenoeg onbekende jongeling renseignementen willen nemen. Deze werden hem door een Brusselse vriend bezorgd, vaaglijk gunstig en banaal, zoals zij het gewoonlijk zijn. Er was echter een wanluidende klank in, dezelfde gelijk bij zovele jongelieden van die stand. Gaëtan had een deel van zijn fortuin verkwist, maîtressen gehad, een tijd een nogal lichtzinnig leven geleid. Men voegde erbij, dat hij zich veel scheen gebeterd te hebben.

Mijnheer de Papeleu had deze spijtige geruchten niet te baat genomen om het ontworpen huwelijk te doen mislukken. Gaëtan mishaagde hem niet als schoonzoom en hij had te veel ondervinding van het leven, om niet te weten, dat hij hoogstwaarschijnlijk bij een andere pretendent soortgelijke

[p. 379]

jongelingszonden zou te vergeven hebben. Daarenboven hij hield eraan dat zijn meisje geen vieille-fille werd en, haar karakter kennende begreep hij wel, dat het schier onmogelijk zou zijn haar nog te doen trouwen, indien hij zich verzette tegen haar huwelijk, met de eerste man, die zij ooit bemind had. Hij vergenoegde zich haar eenvoudig mee te delen wat hij over Gaëtan vernomen had, zonder te pogen haar te ontmoedigen of te verschrikken, haar enkel aanradend er wel op na te denken, alvorens een besluit te nemen.

En Olga had gezucht, geweend, zich tot opstand en vertwijfeling laten overgaan. Zij had dat gevoel van smartvolle verbaasdheid, van bittere onttovering ondergaan dat, in hun onwetendheid van 't leven, alle jonge meisjes overweldigt, wanneer zij voor 't eerst vernemen, dat de man, die zij beminnen, niet onbevlekt en rein meer is als zij; dat het hart, dat nu voor haar trilt, reeds vroeger voor een ander heeft geklopt. Haar eerste, spontane beweging was bepaald met hem af te breken, zo onuitstaanbaar en afkerig was haar die gedachte. Wat! zij zou een wellusteling huwen, zij die uit dien hoofde, uit haat en walg voor hun gekende ongebonden levenswijs de hand van meer dan een pretendent geweigerd had! O neen, neen, dát niet...

Zij bracht met hem een onstuimige uitlegging teweeg, zij overstelpte hem met verwijten; zij ondervroeg hem en randde hem op alle punten aan, met die aanvallende, jaloerse vergramdheid van de gekrenkte verliefde vrouw, die gevoelt dat zij toch zal eindigen met zich aan het onherroepelijke en het onherstelbare te onderwerpen. Hij, smekend en wanhopig, had zich ten beste mogelijk pogen te ontschuldigen. Hij had, met de restricties en de bescheidenheid, die haar onwetendheid van jong meisje hem oplegden, al de gemeenplaatsen aangewend en al de verzachtende omstandigheden ingeroepen, welke de mannen, in dergelijke gevallen, steeds in hun voordeel weten te gebruiken.

Hij had haar verzekerd, dat hij niet schuldiger was dan een ander, dat allen dezelfde fout bedreven, dat het een gebrek, een zwakheid was, eigen aan de natuur van de man, een zwakheid, die ze zou begrijpen, verschonen zelfs, eens als ze ook getrouwd zou zijn; een zonde, die ze toch zou te ver-

[p. 380]

geven hebben, bij om het even welke man van enige leeftijd, die ze tot echtgenoot zou nemen. En toen was hij voor haar voeten op zijn knieën gevallen, hij had haar met tranen in de ogen om vergiffenis gesmeekt, hij had haar, op al wat heiligst was, gezworen, dat al die vroegere, treurige misstappen sinds lang tot een onherroepelijk dood verleden behoorden en dat zij samen de gelukkigste mensen ter wereld zouden zijn, indien zij kon, indien zij wilde het verleden vergeven en vergeten.

En zij, vooraf overwonnen, had hem eindelijk vergiffenis geschonken en 't huwelijk had plaatsgegrepen.