Tantes

[p. 121]

XII.

Raymond was een van die menschen van het gemakkelijke, lichte leven, die weinig aan strijd of tegenkanting gewend zijn. Hij was niet dom; hij was praktisch-intelligent zonder meer en stelde doorgaans aan 't leven geen grootere of hoogere eischen dan deze welke zonder veel moeite voor hem te bereiken waren. Kwam er toevallig in dat wat hij bereikbaar achtte, tegenspoed of weerspannigheid, dan ontwaakte plotseling in hem een combativiteit en een volharding die men allerminst bij hem verwacht zou hebben. Een onhandelbaar paard, was een paard dat hij tot elken prijs, door taaiheid en geduld, zou weten te temmen; een hond, die weigerde te gehoorzamen, was een hond dien hij gehoorzaamheid zou leeren. Ruw werd hij nooit, maar taai volhoudend met al de krachten van zijn sterk en oergezonde wezen. Wat hij eenmaal wilde, moest hij hebben.

Hij wilde en moest Adrienne hebben!... Die liefde, zoo luchtigjes door de toespelingen der Verstratsjes in hem opgewekt; die liefde, die misschien van zelf zou zijn uitgebloeid zooals ze was ontloken, was nu, door tegenkanting en door strijd, een levenszaak voor hem geworden. Hij had er nu eenmaal vast zijn zinnen op gesteld; hij

[p. 122]

zou niet meer loslaten. Hij verlangde en wilde Adrienne, maar evenzeer en wellicht nog sterker wilde hij de tegenkanting van de Tantes en van wie hem ook al in den weg stond, breken.

Hij liet haar weer een brief geworden en stelde haar nogmaals een rendez-vous, op zelfde plaats en uur. Hij kreeg een antwoord, dat zij niet zou komen. Zij smeekte hem niet aan te dringen, zij schreef dat zij niet mocht, dat zij niet durfde, dat haar geweten het haar verbood. Zij zei hem niet, dat zij bij meneer de pastoor was te biecht geweest.

Hij klemde zijn tanden op elkaar en ging toch naar het rendez-vous. Zij kwam er niet; hij wist ook wel dat zij niet komen zou; maar den volgenden dag liet hij haar weten dat hij er geweest was, en dat hij nog zou komen, en dat hij zou blijven komen, tot hij haar eindelijk zag.

Zij antwoordde hem, dat hij zeker niet vermoedde hoe vreeselijk hij haar deed lijden. ‘Wacht toch, heb toch geduld!’ smeekte zij. Gij martelt mij, gij doodt mij.

- Gij houdt niet van mij! verweet hij haar: gij hebt nooit van mij gehouden en dat zal ons beider ongeluk zijn. Als ge werkelijk van mij hield, wat zouden u de Tantes, en wie of wat ook, kunnen schelen? Laat ze haar geld toch houden; ik heb er immers genoeg voor ons beiden. Durf dan toch gelukkig te zijn! Durf dan toch te leven! Als gij mij werkelijk lief hebt zooals gij beweert, dan bestaat er geen kracht op de wereld, die ons van elkaar kan scheiden.

‘Vanavond zal ik weerkomen! eindigde hij, en morgen ook, en overmorgen ook, tot ik u eindelijk terug zie en in mijn armen prang.’

Toen kwam ze eindelijk... op een avond! In wild gerit-

[p. 123]

sel hoorde hij de droge blaren schuiven en plotseling stond ze voor hem: een zwarte schim in den donkerenden avond, die zwak doorgloord was van bleek manelicht.

Hij brak door de heg en greep haar in zijn armen. Zij bood geen tegenstand en poogde niet, zooals de eerste maal, zich uit zijn omknelling los te worstelen. Haar hoofd zonk op zijn borst en zoo bleven zij een heele poos, zonder een woord te spreken. Hij knelde haar tegen zich aan en voelde haar lichaam verzwakt, vermagerd.

- Adrienne, ge zijt mager geworden, zuchtte hij eindelijk.

- Ja,... fluisterde zij; en weer zwegen zij, nauw omarmd.

Iets droefs kwam over hem, als innig medelijden.

- Zijt ge ziek? vroeg hij zacht.

- Ik heb zooveel geleden, zuchtte zij.

Hij liet haar los en keek haar bij het vage maanlicht aan. Hij zag haar bleek gezicht, haar ingevallen wangen en haar holle oogen.

- O! kreet hij verschrikt.

- Ik kon niet meer... ik kon niet meer, kreunde zij.

Hij zweeg en staarde.

- Ik heb u geplaagd... u gedwongen... vergeef het mij, zei hij eindelijk, met een doffen snik.

- Ik vergeef het u.

- Ga nu, zei hij zacht, angstig bijna dat ze nu niet smeekte om van hem weg te gaan.

- Zult ge nu tevreden zijn? glimlachte zij pijnlijk.

- Ik... ik adoreer u, zuchtte hij, maar durf u niet meer vragen nog terug te komen. Ik zal weer wachten... wachten.

[p. 124]

- Gij zijt zoo goed... gij zijt zoo goed en lief, zuchtte zij en brak eensklaps in tranen uit.

Weer knelde hij haar hartstochtelijk in zijn armen en overdekte haar gezicht met kussen.

- 't Is goed... o, 't is zoo goed en zacht, fluisterde zij in zaligheid van overgave.

- Mag ik nog schrijven? vroeg hij, haar loslatend,

- Ja,... ja...

- Maar niet meer komen? smeekte hij.

-Nu niet... nog niet... nu wachten... wachten.

Hij viel voor haar op zijn knieën en vouwde zijn handen als in aanbidding.

- Ga nu, zei hij, ga nu...

- Sta op, smeekte zij.

- Straks,... als ge weg zijt... ga nu...

Zij ging... hij zag haar donker silhouet achter de heesters verdwijnen en stond haastig op.

Hij kroop door de haag, trok het gat dicht, spoedde zich weg.