Tantes

[p. 41]

III.

Even voor Kerstmis, op een namiddag tegen den avond, keerden Max en Marie van hun lange, mooie huwelijksreis terug. Zij zouden slechts een paar dagen ten huize van meneer Dufour vertoeven; Max had haast om weer zijn betrekking als advocaat waar te nemen in 't niet ver afgelegen provinciestadje, waar hij zich vóór zijn huwelijk gevestigd had.

Meneer Dufour was voor zaken die geen uitstel duldden moeten uitgaan, maar de drie meisjes zaten vóór het raam, toen het rijtuig, dat de jonge trouwers aan 't naburig station gaan halen was, het erf kwam oprijden.

Zij zagen Marie's wit gehandschoende hand wuivend door het neergelaten raampje, evenals zij die voor 't laatst gezien hadden toen zij op huwelijksreis vertrokken; en 't oogenblik daarna vielen zij in elkanders armen en blijde stemmen van terugzien weerklonken luid in het anders doorgaans stille, saaie huis.

Zij keken alle drie met starre oogen naar haar schoonzuster en vonden haar zoo veranderd. Wat er al aan haar veranderd was konden zij niet zoo dadelijk met woorden uitdrukken; zij had andere allures gekregen, zij keek anders, zij sprak anders, zij lachte anders, en haar toilet

[p. 42]

was iets heel onverwachts; een zeer modieuse, elegante, bruine tailleur japon en een klein, donkerbruin hoedje, waarin een fel-oranje strik als een vuurvonk schitterde. Het was iets zeer stemmigs en toch ook tevens zeer gedurfd, de zusters zouden er bepaald moeten aan wennen. Zij vonden haar ook magerder en fijner geworden; zij vonden niet dat zij er bijzonder goed uitzag. Ook Max leek eenigszins veranderd; ook hij leek dunner, lichter, eleganter dan vroeger, en zijn gezicht met vollen, donkeren baard, dat toch al naar het ernstige en welbewuste en importante zweemde, had nu bepaald iets zeer zelfbewusts en importants gekregen; een plooi van ernst en verantwoordelijkheidsgevoel groefde haar dubbele streep tusschen zijn strakke wenkbrauwen, terwijl zijn aangezicht, dat bleeker was geworden, als met een masker van plechtigheid scheen overtrokken. Hij liet bedaard de eerste uitbundigheid voorbijgaan; en toen Clara dan nog eens zei, dat zij Marie er toch niet zoo bijzonder goed vond uitzien, plooiden zich zijn lippen tot een raadselachtigen glimlach en hij verklaarde: Misschien niet,... maar dat behoort dan ook bij de... omstandigheden.

Verbouwereerd keken de zusters op. Marie kreeg plots een vuurkleur.

- Hoe zoo... hoe bedoelt ge? vroeg Clara na een poos.

- Wel... zoo... zooals dat komen kan als men getrouwd is, lachte hij fatterig.

De zusters zeiden niets meer; zij staarden strak naar Marie, die nu ook glimlachte en meteen tranen als van verteedering in de oogen had.

- Misschien... fluisterde zij schuchter en sloeg haar oogen neer.

[p. 43]

- Nu al! slaakten de zusters verbaasd en haast geconsterneerd.

Zij bekwamen er niet van. Zij staarden naar Marie als naar een onbekend en bijna griezelig wonder. Clara's gezicht had strakke, harde lijnen en haar jukbeenderen gloeiden. Adrienne's mond stond half open en haar oogen glommen. Edmée, die zich weer sinds een paar dagen niet zoo lekker voelde, trok een zuurbleek gezicht en keek op zij, alsof ze zich voor iets schaamde.

De deur ging open en meneer Dufour trad binnen. Hij had zich gerept; hij kwam gehaast naar zijn zoon en schoondochter toe en omhelsde hen onhandig. Hij was zeer ontroerd. Zijn handen beefden en tranen, die hij te vergeefs met stugheid poogde weg te dringen, stonden in zijn ietwat uitpuilende, waterig-blauwe oogen.

- Alles goed? Alles goed? herhaalde hij met een stem die trilde. Toen vielen hem de zonderlinge gezichten van hen allen op en hij vorschte, met een plotsen zweem van angst:

- Toch geen zwarigheid...?

Zij zeiden hem wat er waarschijnlijk was.

Hij schrok haast van verbazing. Zijn oogen gingen breed open en hij trok zijn hooge gestalte achteruit, alsof iets dreigends op hem afkwam. Toen brak hij plots uit in een zenuwachtig-schrillen lach, die hem geheel deed schudden.

- Maar papa toch! riep Clara, alsof ze dat lachen onbetamelijk vond.

Hij bedaarde dadelijk. Hij stramde zijn gestalte en zette een ernstig, gewichtig gezicht.

[p. 44]

- Niet nalaten dat zoo spoedig mogelijk aan de Tantes mee te deelen, vermaande hij.

- Natuurlijk! van morgen af, zei Max.

Zij gingen allen zitten en Max begon te vertellen over hun schoone lange reis, onbedaarlijk...