'n Leeuw van Vlaanderen

XXII.

In de eerste dagen van Februari had het huwelijk plaats. Alleen de allernaaste verwanten namen er deel aan. Alfred, met wien Robert zich spoedig had verzoend, was de eenige vertegenwoordiger der familie La Croix.

Ghislaine's ouders hadden ten slotte hun best gedaan om zich, hoe zeer ook tegen hun zin, in den toestand te schikken. Toch had mevrouw Desgenêts nog steeds veel moeite om haar leed en spijt te verkroppen; en 't was een pijnlijk oogenblik toen zij plotseling, midden aan 't diner, in overweldigende tranen uitbarstte, en voor een poos van tafel moest verdwijnen. Robert voelde wel dat zij zich met 't onvermijdelijke lang nog niet verzoend had en er zich ook nooit goed mee zou verzoenen. Er kwam een gevoel van schuld en wroeging in hem en hij leed zelf vlijmend onder de smart die hij haar moest veroorzaken. Maar de convictie van zijn levensopvatting kon er niet door gestoord worden. De harde proef versterkte hem steeds meer in de overtuiging

[p. 209]

dat hij ondanks alles goed en eerlijk had gehandeld, dat het zoo wezen moest omdat het niet anders kon.

Ghislaine had dadelijk, niettegenstaande den Winter, hun poëtisch, eenzaam optrekje aan het water willen gaan bewonen. Robert wilde dat niet. Hij drong er sterk op aan dat zij eerst een tijd zouden reizen, en stelde Italië voor. Zij brachten er twee volle maanden door in bewonderende beschouwing der kunstschatten van vervlogen eeuwen. Voor beiden was die reis als een herschepping die hen voor altijd versterkte. De pure glorie der volmaakte kunst raakte hun ziel, verruimend tot 't oneindige hun ideale vizie van het leven. Zij ademden en voelden er de atmosfeer en vormen der Ware Grootheid, der Ware Schoonheid, der Echte Waarheid van het leven. Veel meer, veel heerlijker dan vroeger nog, straalden liefde, goedheid en grootmoedigheid uit hun ziel, en zij leerden zich voor goed verheffen boven al 't kleingeestige van 't bestaan om er nog slechts de nobele Schoonheid van te zien. Zij zouden nog zoo reizen, nog veel van 's levens Schoonheid zien. Zij zouden er van genieten, telkens wanneer zij door de waardigheid en goedheid van hun eigen leven, in hun hart en geweten zouden denken die heerlijke gunst nog eens verdiend te hebben.

En met de eerste bloemen en de eerste vogels kwamen zij eindelijk hun poëtisch landhuisje bewonen. Zij kwamen er aan op een idealen April-avond, in een ongeëvenaard-prachtigen maneschijn, die met zijn blanken glans den blanken bruidstooi der bloeiende boomen overstroomde. De oude meid kwam hen aan 't hek verwelkomen en zij snikte van ontroering toen zij hen beiden zoo schoon, zoo jong en zoo gelukkig naar haar toe zag komen.

[p. 210]

De witte bloesems sneeuwden donszacht van de zwarte, kronkelige takken tot een kleed van onbevlekte reinheid vóór hun voeten neer. De maneglans verzilverde dat pad van pure weelde, en onuitsprekelijk zachte geuren hingen in de stille lucht. 't Was als een sprookje van volmaakt aardsch geluk, in wederzijdsche en volmaakte harmonie met de Natuur.