'n Leeuw van Vlaanderen

XXI.

Strijden tot het uiterste voor een gewetenszaak, hard zijn voor je vijanden en hard zijn voor je zelf, oneindig veel doen lijden en zelf lijden in 't oneindige; en dan, wanneer de dure zegepraal ten slotte is behaald, eensklaps weer zachtverzoenend worden, grootendeels teruggeven wat je veroverd hebt, in zacht-sentimenteelen eerbied en meelijden voor den overwonnene, welk grootmoedig hart heeft die schijnbare contradictie niet gekend!

Zoo ook Robert. Zoolang als hij in 't vuur van den strijd was, had hij geen transactie kunnen dulden. Zijn overtuiging nam toe in kracht en taaiheid, naarmate hij meer moeite had om ze te verdedigen. Maar niet zoo gauw had hij gezegepraald, niet zoo gauw had het aangebeden wezen zijner liefde zich weerloos-overwonnen aan hem overgeleverd, of hij

[p. 207]

werd op zijn beurt verzwakt onder teer medelijden, van zelf bereid een groot deel van de vruchten zijner overwinning weer af te staan.

Zij kwam tot hem met uitgestrekte handen en met tranen in de oogen en zij zeide hem:

- Ik heb je eindelijk begrepen en gevoeld. In die eindelooze dagen van ontzaglijk lijden is het geweest of langzaam een sluier van mijn oogen werd weggetrokken en aan flarden gescheurd, om mij een heldere, ideale vizie van Waarheid en van Plicht te laten ontwaren. En ik heb eindelijk begrepen wat je mij zoo lang en vruchteloos poogdet te doen kennen: 's levens waardigheid. Ik weet nu dat ik dat gevoel niet kende, vóór ik in mijn groote liefde voor jou geleden en gestreden had. Eerst nadat ik begrepen had is jou leven mijn leven, is jou geweten ook mijn geweten geworden. Het is mijn Convictie geworden. Ik wil en kan nu voor ons gezamenlijk geluk met je meewerken. Ik wil en kan nu mijn leven met jou leven, in hooge ideale teerheid, tot één enkel bestaan van menschelijke goedheid en liefde versmelten. Op jou levenspad heb ik mijn eigen levenspad gevonden.

- O, sprak hij zacht, je bent nog zoo jong en zoo mooi, dat ik mij nu verwijt je uit die omgeving van luxe en van weelde te rukken, waarvoor je, door je ideale vrouwelijke schoonheid, om zoo te zeggen schijnt geschapen. Ik heb te veel van je gevorderd. Ik zou je nu willen zien, op den dag van ons huwelijk, getooid als jonge koningin van ongeëvenaarde zachtheid en schoonheid, voor wie men biddend op zijn knieën valt.

- Ik zàl mooi zijn, ik wil mooi zijn voor jou, antwoordde zij met een glimlach van zalig geluk. O, ik

[p. 208]

begrijp je nu zo goed, zoo volkomen, en ik ben je zoo dankbaar dat ik je nu in eens zoo goed begrijp. Het mooie zal niet uit ons leven weggenomen worden. Ik zal eenvoudig mooi zijn zonder kostbare juweelen, zooals ons huisje mooi en gezellig zal zijn zonder dure weelde, zooals ons heele leven mooi zal zijn, ons waardig, nobel leven van goedheid en liefde, met zijn bescheiden individueele eischen en zijn onbegrensd gemeenschappelijk ideaal.