Het 'ezelken', wat niet vergeten was

XXXIII.

De koster hield woord. Hij kwam Hilairken helpen in den tuin. Hij spitte, zaaide, plantte.... en oogstte. Een groot gedeelte van de sieraadplanten werd uitgerooid en vervangen door een aardappelen bietenveld, dat genoeg kon opleveren om juffer Constance gedurende jaren te voeden. Maar dat gaf geen bezwaar: wat er over bleef zou wel zijn weg vinden. Ook op de volière, en de konijn- en kippenren ging de koster een oogslag werpen; en op een ochtend was 't daar een lawaai en een spek-

[p. 229]

takel, waar het Ezelken van schrikte, toen zij, in de huiskamer gekomen, door het tuinraam keek.

Een haan! Daar liep en vloog en fladderde een groote, wilde haan onder de kippen! 't Was of er een orkaan in woedde. Hij snelde hartstochtelijk, met over den grond sleepende vlerken, van de eene krijschend-wegvluchtende kip naar de andere, als om ze te vermoorden. De veeren stoven er bij op, de verwilderde hennen vlogen in hun angst tegen de muren aan, en af en toe stond de haan midden in den schrik- en-warboel pal, rekte zijn hals uit en kraaide oorverscheurend, met draaiende oogen, om dan dadelijk weer zijn woeste driftjacht te hervatten.

- Och Hier, och God! riep 't Ezelken met in elkaar geslagen handen. En zij spoedde zich buiten, angstig naar Stanske roepend.

Maar toen zij op het koertje was trof haar, in een afgezonderd gedeelte der volière, een niet minder akelig schouwspel.

Daar waren de konijnen aan den gang. Als gek sprongen zij door elkaar, wippend, struikelend, heen en weer over elkander buitelend en af en toe ging er uit een hoek een schril en langgerekt gepiep op, alsof er een de keel werd toegeworgd.

[p. 230]

- Stansken! Stansken! gilde 't Ezelken hoe langer hoe angstiger.

Stansken, die bij haar vader achter in den tuin was, kwam haastig aangeloopen.

- Wa schilt er, tante? riep zij van verre.

- Die kiekens! Die konijnen! Van woar komt die sloeber van dien hoane? Joagt hem toch wig! kreet het Ezelken verontwaardigd en 't huilen nabij.

De koster had zijn dochtertje gevolgd. Glimlachend kwam hij bij het Ezelken en zei:

- Moaken ze ruize, iefer Constance? O, 't 'n zal nie lank duren; van as ze aan mallekoar geweune zijn....

- Joa moar, dien hoane, van woar komt die sloeber van dien hoane? viel 't Ezelken ontsteld hem in de rede.

- 't Es de mijnen; 'k hé hem van den uchtijnk meegebrocht; hij was er neudig, ou hinnen'n leien hoast gien eiers mier, antwoordde kalm de koster.

't Ezelken dacht aan juffer Toria, aan haar haat, aan haar gruwel, aan haar woede, had ze zoo iets op haar erf moeten beleven. Zij voelde dat zij aan al haar plichten tegenover de doode te kort schoot; maar wat kon ze doen? 't Kwaad was nu eenmaal gepleegd, en de koster stond daar zoo kalm over

[p. 231]

het zaakje te glimlachen, dat ze zich schaamde om er verder op door te gaan. Zij wendde mistroostig het hoofd van het ergerlijk schouwspel af, strompelde naar de nog steeds rumoerige volière, vroeg bedeesd aan den koster, als om een afleiding te zoeken, wat er ook dáár in Godsnaam dien ochtend toch voor abnormaals gebeurde.

- 'K hè ne rijer bij die moeren gesteken; we moên toch zurgen da we 'n beetsen in 't jonk goed komen, antwoordde de koster heel gewoon.

't Was of het Ezelken een slag in het gezicht kreeg. Sidderend, met gloeiende wangen en ten gronde neergeslagen oogen keerde ze zich om, en haastte zich zonder een woord naar haar woonkamer terug.