Twee meisjes in de jungle

Hoofdstuk 8

De telefoon belde in het huis van meneer Roberts in Brisbane. Het was laat in de avond en hij lag al op bed. Mopperend stond hij op en draaide het licht aan. Op zijn pantoffels liep hij slaperig naar de woonkamer. Hij nam de hoorn op.

‘Met Roberts!’

‘Is dat meneer Roberts?’

‘Ja, met Roberts!’ antwoordde hij geïrriteerd. Wie belde hem in hemelsnaam op dit uur van de dag?

‘O, meneer Roberts, u spreekt met het telefoonkantoor.’

‘Het telefoonkantoor? Mijn goeie man, u belt mij uit bed. Is het zo dringend dat u me niet morgen kunt bellen?’ vroeg hij boos.

‘Meneer Roberts? Een ogenblikje alstublieft.’

Enige tijd hoorde hij niets meer, en juist toen hij van plan was de telefoon terug op de haak te leggen, kwam een heel onduidelijke stem uit de verte.

‘Hallo, hallo, met wie spreek ik?’

‘Met Roberts in Brisbane. Met wie?’

‘Spreek ik met meneer Roberts?’ Het was de stem van een man, maar heel erg onduidelijk.

‘Ja, dat zeg ik u toch, met meneer Roberts. Meneer, maakt u het kort. Het is bijna middernacht en u belt mij uit bed!’

‘Wat zegt u, meneer,’ klonk het aan de andere kant van de lijn.

[p. 90]

‘Met Roberts,’ zei hij nogmaals. ‘Met wie spreek ik?’

‘Aha, meneer Roberts. U spreekt met het vliegveld Normanton!’

‘Vliegveld waar?’ vroeg meneer Roberts.

‘Vliegveld Normanton. U spreekt met de havenmeester.’

‘Havenmeester? O, wat kan ik voor u doen?’

‘Hoort u mij, meneer Roberts?’ kwam de stem weer.

‘Ja, vliegveld Normanton. Waar ligt dat ergens?’

‘U spreekt met de havenmeester van vliegveld Normanton in Noord Queensland. Verstaat u mij?’

‘Ja, ik versta u nu goed. Wat is er?’

Meneer Roberts was eensklaps een en al belangstelling. Hij voelde dat dit telefoontje midden in de nacht verband hield met het verongelukte vliegtuig!

‘Ja, meneer Roberts. Ik heb bericht voor u. Ik versta u heel onduidelijk, luistert u goed!’

‘Ja,’ riep meneer Roberts gespannen. ‘Spreekt u maar. Ik luister! Ik versta u wel!’

‘Dat is begrepen,’ luidde het antwoord. ‘Ik heb een bericht voor u. Luister. Ik kreeg vandaag een boodschap van de missionaris in Mitchell River, en die vertelt mij dat...’ daarna volgden een paar lange zinnen die meneer Roberts onmogelijk kon verstaan. Hij verstond het woord vliegtuig en dacht zelfs de naam van zijn dochter gehoord te hebben.

‘Ik kan u niet verstaan!’ antwoordde hij gejaagd. ‘Heeft u mijn vrouw en dochter gevonden? Hallo!’

‘Ja, meneer Roberts. Nee, we hebben niet uw vrouw en dochter gevonden. Luister. Ik kreeg een boodschap van de missionaris in Mitchell River, ongeveer vierhonderd kilometer naar het noorden. Verstaat u mij nu beter?’

‘Jazeker. U heeft een boodschap van een missionaris. Hoe luidt die boodschap?’

‘Inderdaad, meneer Roberts. Die missionaris schijnt in het bezit te zijn van een geschreven boodschap, die door mannen uit zijn dorp is gevonden!’

[p. 91]

‘Een boodschap van een missionaris, zegt u. Hoe luidt die boodschap? Kunt u dat zeggen?’

‘Meneer Roberts, ik zal u de boodschap voorlezen. Het heeft te maken met de vliegramp van een tijdje geleden, weet u wel?’ klonk de zwakke stem.

‘De vliegramp?’ Daar had je 't! Er was zeker nieuws! ‘Wat voor bericht. Hallo, zegt u dan toch wat voor bericht!’

‘Meneer Roberts, luister goed. Ik lees voor: Aan de vinder...’

‘Aan wie zegt u?’ onderbrak meneer Roberts hem.

‘Aan de vinder,’ herhaalde de man nu ineens duidelijker. Slechts hier en daar kon meneer Roberts wat woorden opvangen en het geheel klonk ongeveer als volgt: ‘....stewardess Roberts... overlevenden... ramp... van 8 december... moeder ligt... eilandje hier tegenover ik zal... maken... tamara... het is... december we zijn... gezond... misloopt... hierbij de groeten... mijn vader... pappa Barbara Roberts... Mary... heeft u dat?’ besloot de havenmeester weer duidelijk.

‘Ik heb het niet kunnen volgen!’ antwoordde meneer Roberts vlug, ‘wilt u het nog een keer herhalen? Waar komt dat bericht vandaan?’

Er volgde nu een lang stilzwijgen. Toen klonk het weer: ‘Hallo hallo, bent u daar nog, meneer Roberts?’

‘Ja! Wilt u dat bericht herhalen? Herhalen alstublieft! Herhalen!’ schreeuwde hij bijna. Daarna hoorde hij niets meer. De verbinding was kennelijk verbroken.

‘Spreekt u nog?’ kwam even later de laconieke stem van een telefoniste.

‘Ja, ik spreek zeker nog,’ riep meneer Roberts kwaad, ‘nee, ik bedoel, de verbinding is verbroken. Hallo, juffrouw!’

Hij hoorde niets meer, maar bleef nog een hele tijd met de telefoon in de hand zitten. Er kwam geen geluid meer uit. Daarna belde hij het telefoonkantoor.

‘Hallo, juffrouw, ik werd uit Normanton gebeld. Vliegveld

[p. 92]

Normanton. Maar de verbinding werd verbroken. Het is heel belangrijk voor mij. Kunt u mij weer verbinden?’

‘Met Normanton, Queensland zei u? Een momentje, meneer!’ klonk het vriendelijk. En even later, ‘het spijt me, meneer. We hebben geen verbinding meer. Met wie wilde u spreken?’

‘Nee, laat maar. Met niemand!’ en hij smeet de hoorn op de haak.

Na dit onduidelijke maar belangrijke telefoongesprek volgden de gebeurtenissen elkaar snel op.

Reeds de volgende morgen vroeg werd hij gebeld vanaf het politiebureau te Brisbane.

‘Meneer Roberts, we hebben nieuws voor u over uw vrouw en kind,’ zei een politiefunctionaris opgewekt. ‘Of nieuws... ik bedoel dat er een briefje schijnt gevonden te zijn op de kust tegenover het eilandje Limmen Bight in de golf. Het schijnt van uw dochter afkomstig te zijn. Heet zij Barbara?’

‘Ja, meneer. Barbara is mijn dochter,’ antwoordde meneer Roberts gejaagd. ‘Wat staat er precies in?’

‘Ik zal 't u voorlezen. Aan de vinder. Mary, de stewardess en ikke, Barbara Roberts, zijn overlevenden van de vliegtuigramp van 8 december. De volgende regel was onleesbaar, en dan gaat het briefje verder: Moeder ligt begraven op een eilandje hier tegenover. Ik zal kepi kepi's maken net als Tamara. Het is vandaag 16 december. Wij zijn nog goed gezond. Als er iets misloopt doe ik hierbij de groeten aan mijn vader. Dag lieve pappa! Het briefje was getekend met Barbara Roberts en Mary Evans. Heeft u dat, meneer Roberts? We hebben al nagegaan wie Mary Evans is. Zij was inderdaad de stewardess op het vermiste vliegtuig. Wat zegt u daarvan, meneer Roberts?’

Meneer Roberts kon niet antwoorden. Hij had een geweldige brok in zijn keel en bevend legde hij de telefoon neer.

Een bericht van Babs, zijn vrouw op een eiland begraven... grote God!

De spanning was in het Robertshuis te snijden. Een familielid

[p. 93]

van meneer Roberts deed er voorlopig de huishouding en in de loop van de morgen had ze zeker wel twintig telefoontjes gehad. Allemaal mensen die meneer Roberts wilden gelukwensen met de redding van zijn dochter. In een radio nieuwsbulletin was namelijk bekendgemaakt dat een briefje was gevonden, en dat vermoedelijk Barbara Roberts en de stewardess nog in leven waren.

In de middag kreeg hij bezoek van een hoge politiefunctionaris. Meneer Roberts liet de man binnen. ‘Uw bezoek houdt zeker verband met het gevonden briefje van mijn dochter?’ informeerde hij hoopvol.

‘Inderdaad,’ antwoordde de politieman. ‘Er is iets dat ons niet duidelijk is en we hopen dat u daarin klaarheid zult kunnen brengen.’

‘Zeker die naam Tamara?’ zei meneer Roberts onmiddellijk.

‘Inderdaad, inderdaad,’ zei de man lachend. ‘Wilt u ons vertellen wat die naam in dat briefje te betekenen heeft? Uw dochter schrijft in haar bericht: “Kepi kepi's net als Tamara”. Wat wil dat zeggen? Wat zijn kepi kepi's en wie is Tamara?’

‘Geen idee! Om u de waarheid te zeggen dacht ik dat het bericht niet goed was overgekomen en dat het woord “Tamara” een fout was. Ook heb ik mijn dochter nooit over kepi kepi's of zo iets horen praten. Weet u wel zeker dat mijn dochter dat briefje geschreven heeft?’

Meneer Roberts bood zijn gast een sigaret aan. ‘Wel, er staat “ikke, Barbara Roberts”, dus dat is duidelijk genoeg, zou ik zeggen. Wij hebben het briefje nog niet ontvangen. Het is in handen van een missionaris.’

‘Mijn dochter heeft ook geen vriendin die Tamara heet, althans niet dat ik weet,’ antwoordde meneer Roberts.

‘Denkt u eens héél goed na,’ drong de politieman aan. ‘Wat kan u dochter bedoelen met kepi kepi's maken, net als Tamara? Ik heb er al een woordenboek op nageslagen, maar

[p. 94]

kepi kepi's is geen Engels woord!’

‘Ook geen Nederlands woord,’ zei meneer Roberts peinzend. ‘Ik heb me al suf gepiekerd wat het zou kunnen betekenen, maar ik heb geen enkele oplossing. Waar is dat briefje precies gevonden?’

‘Aan de monding van de Roperrivier, op de oostkust van Arnhemland. Het zou best mogelijk zijn dat uw dochter en die stewardess die rivier zijn komen afzakken, hoe dan ook.’

‘Hoe hebben ze dat briefje gevonden?’ wilde meneer Roberts weten. ‘Lag het zo maar op de grond of zat het tegen een boom geprikt?’

‘Daar weten we niets van,’ bekende de politieman. ‘Een of andere inboorling uit Mitchell River was met zijn boot daar op het strand en heeft het blijkbaar gevonden. Een weekje later kreeg de missionaris van Mitchell River het in handen. Deze man heeft contact opgenomen met de havenmeester van Normanton-vliegveld, en die heeft het aan ons doorgegeven, per radio.’

‘Dat klopt,’ bevestigde meneer Roberts. ‘Die havenmeester heeft mij de afgelopen nacht opgebeld, maar de telefoonverbinding was heel erg slecht.’

‘Er moet zo snel mogelijk een zoekexpeditie worden uitgerust, maar allereerst wilden we duidelijkheid hebben omtrent de betekenis van die geheimzinnige woorden “Tamara” en “kepi kepi's”. Waar moet een expeditie zoeken? Op de eilanden daar in de buurt, in het woeste binnenland, op de rivier? Op één van die eilanden zijn ze geweest, zoals uit het briefje blijkt.’

‘Ja... daar ligt mijn vrouw begraven...’ zei meneer Roberts moeilijk. ‘Ik weet het verder ook niet. Wat denkt u?’

‘Dat het vliegtuig misschien een noodlanding heeft gemaakt in de jungle van Arnhemland. Uw dochter en miss Evans hebben het overleefd en hebben de Roperrivier weten te bereiken. Die zijn ze afgezakt. Aan de monding heeft uw dochter het briefje ergens gedeponeerd. Dat was acht dagen na de ramp. Misschien

[p. 95]

is het toestel acht dagreizen stroomopwaarts neergekomen. Wie zal 't zeggen?’

‘Maar het kan toch ook in zee zijn terechtgekomen,’ meende meneer Roberts. ‘Ze hebben met z'n drieën dat eilandje weten te bereiken, en daar is mijn vrouw overleden. Daarna zijn ze naar de vaste wal gegaan, hoe dan ook.’

‘Daar zegt u wat. Hoe?’ onderbrak de politieman hem. ‘Ze hebben geen hulp gehad, anders waren ze immers allang terecht. Gezwommen? Heel onwaarschijnlijk. De golf is berucht om zijn vele haaien en de stewardess zal dat ook wel geweten hebben. De lijnvliegtuigen hebben weliswaar een opblaasbare dinghy aan boord, maar van het toestel is niets teruggevonden, dus alles wijst erop dat het onmiddellijk naar de diepte is verdwenen, als het in zee is terechtgekomen. Bovendien, als ze op een eiland zaten, zouden ze toch niet zo maar op goed geluk het woeste binnenland in trekken? De stewardess weet wel beter!’

Lang zat meneer Roberts die avond te piekeren wat zijn Barbara in hemelsnaam bedoeld kon hebben met ‘Tamara' en kepi kepi's’. Wie was die Tamara. Hij had alle vriendinnen van zijn dochter al gebeld, maar geen van allen kende een Tamara.

De telefoon rinkelde voor de zoveelste keer die dag. Het was een goede vriendin van Babs, die hij die dag al eerder had opgebeld.

‘Meneer Roberts, u belde mij vanmiddag over een zekere Tamara,’ klonk de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Zoals ik u al vertelde ken ik geen Tamara, maar... en ik weet niet of dat kan helpen... maar Babs heeft een boek dat heet “Caro en Tamara”. Het is een Nederlands pocketboek, dat ze geloof ik niet zo lang geleden voor haar verjaardag uit Nederland ontving, van een of andere tante. Op haar verjaarsfeest heb ik het gezien. Ik weet 't niet, maar ik dacht... dat is in elk geval een Tamara!’

‘Een boek, zeg je?’ antwoordde meneer Roberts. ‘Een

[p. 96]

Nederlands pocketboek?’

‘Ja, ik weet 't zeker. Ze heeft het me laten zien. Ik herinner me nog dat we gelachen hebben, omdat ik geen woord kon lezen! Op de omslag stonden twee meisjeskoppen, een blank en een negermeisje. Tamara zal wel dat negermeisje geweest zijn.’ ‘Mooi, mooi... in ieder geval hartelijk bedankt voor je inlichtingen, hoor,’ antwoordde meneer Roberts. Hij gooide de hoorn op de haak en stormde de trap op naar Barbara's kamer, waar hij boek voor boek uit de boekenkast haalde. Hij herinnerde zich nu ook vaag dat Babs een boek uit Nederland had gekregen. Had ze het misschien mee op reis genomen in het vliegtuig? Dat was natuurlijk mogelijk! Hij zag nu plotseling een verband. Babs heeft in het vliegtuig dat boek zitten lezen en na het ongeluk speelt die Tamara door haar hoofd. ‘Kepi kepi's als Tamara’... waar zou hij zo'n boek kunnen krijgen? Een Nederlands boek was het, dus hij hoefde niet bij de boekhandel aan te kloppen. Wie was de schrijver? Die zou natuurlijk kunnen vertellen wat ‘Tamara's kepi kepi's’ zijn!

De volgende morgen belde hij onmiddellijk de politie en vertelde de inspecteur wat ze ontdekt hadden.

‘Ik weet het natuurlijk niet... maar misschien heeft u er wat aan!’ besloot hij.

Nog diezelfde dag ging er een lang telegram naar de Australische ambassade in Den Haag. De ambassade-secretaris belde onmiddellijk de boekhandel in Den Haag en daarna de uitgever van het boek, de uitgeverij Westfriesland in Hoorn. En zo kwamen ze terecht bij de schrijver van het boek, die in Breda bleek te wonen.

‘Kunt u ons vertellen wat er bedoelt wordt met “kepi kepi's van Tamara”?’ informeerde de secretaris.

De schrijver, meneer Butner, was vanzelfsprekend wel even verbaasd dat iemand van de Australische ambassade die vraag stelde.

[p. 97]

Daarop vertelde de secretaris waarom het ging en hoe de vork in de steel zat.

‘Nou, als ik kan helpen,’ antwoordde meneer Butner geamuseerd. ‘Kepi kepi is een Surinaams woord. Het wordt gebruikt door woudlopers, bosnegers enzovoorts. Zo noemt men daar insnijdingen, en afgekapte takken die men maakt op een tocht door het oerwoud. Op die manier kan men steeds de weg terug vinden, en die Tamara maakte nogal wat omzwervingen door het oerwoud! Is het u nu duidelijk?’

‘Volkomen duidelijk! Ik zal het onmiddellijk naar Australië doorseinen. Hartelijk dank voor uw informatie!’

En zo kon het gebeuren dat al de volgende dag een expeditie per vliegtuig naar het noorden vertrok. Onder de drie expeditieleden bevond zich ook meneer Roberts, die in ieder geval deel wilde nemen aan de opsporing van zijn dochter.

De vliegreis ging eerst naar het veldje van Normanton, waar op een vliegboot zou worden overgestapt. Deze was al onderweg van Darwin naar Normanton. Met een vliegboot zou de expeditie bij de monding van de Roperrivier kunnen worden afgezet. In Normanton zou de groep nog worden uitgebreid met twee inheemse dragers.

Meneer Roberts betrapte zich erop, dat hij een deuntje zat te fluiten. Hij had zowaar weer hoop gekregen, althans zijn dochter terug te zien. Als ze tenminste Babs' kepi kepi's zouden vinden...