Noodlanding in de groene hel

[p. 103]

Bange uren

Die middag, om enkele minuten voor zes, zaten vier mannen in de cabine van de Auster. Het waren dokter Gomez, Kodjo, Jacob en vlieger Lens zelf. De laatste zat aan de knoppen van zijn vliegtuigradio te draaien om contact te zoeken met meneer van Doorn, ergens in het oerwoud.

‘Ze kunnen nog maar hoogstens een kilometer of vijf naar het noorden zitten,’ verklaarde de dokter, om maar wat te zeggen.

Uit de kleine luidspreker kwamen allerlei fluit- en kraaktonen maar voorlopig geen stem.

‘Hallo, hallo Van Doorn. Dit is Lens. Hoor je mij? Over!’ sprak de vlieger in zijn microfoon en weer draaide hij aan de knop van de ontvanger. Het was al vele minuten over zes toen ineens hard en duidelijk de stem van meneer van Doorn door de kleine cabine galmde.

‘Hallo Lens, hallo Lens. Hallo Sipaliwinistrip! Hier is Van Doorn. Ontvang je mij? Over!’

Onmiddellijk greep de vlieger zijn microfoon en antwoordde:

‘Jazeker, Van Doorn. Ontvang je keihard. Hoor je mij? Over!’

‘Uitstekend!’ klonk direct het antwoord uit de duisternis van het oerwoud. ‘We zijn een kilometer of zes gevorderd. Alles gaat vlot en natuurlijk geen nieuws. De mannen zijn een kampje voor de nacht aan 't maken en morgenochtend vroeg gaan we weer verder. Heb je nog nieuws, Lens? Over!’

‘Hallo Van Doorn. Dat is begrepen. We wachten hier in spanning op je verdere berichten. Ik zal morgen om twaalf uur weer naar je uitluisteren. Tot morgen. Over en sluiten!’

‘Ja, oké. Dat is afgesproken. Welterusten. Uit!’ klonk het korte antwoord.

[p. 104]

Voldaan zette de vlieger zijn radio af.

‘Jullie hebben het gehoord. Ze zijn zes kilometer gevorderd en alles gaat goed,’ zei hij tevreden.

Die avond werd er maar heel weinig gesproken. Kodjo zorgde voor de maaltijd en verdween daarna snel in zijn hangmat. Vóór morgenavond kon hij geen nieuws verwachten en dat nieuws kon alleen maar verschrikkelijk zijn... Hij had zelf vanuit de lucht kunnen zien hoe de Pipercup was terechtgekomen en dat gaf geen enkele reden tot hoop. Ze hadden dan ook geen enkel teken van leven kunnen waarnemen.

Om half twaalf de volgende dag zaten ze met z'n vieren alweer in de benauwde cockpit. De zon stond als een vurige bol hoog aan de hemel en de lucht boven het gloeiende savannazand trilde. De cabine was als een oven zo heet maar de mannen hadden slechts aandacht voor de radio.

‘Zouden ze er al zijn?’ vroeg Jacob gespannen.

‘Onmogelijk. Je kunt niet verwachten dat ze meer dan vier kilometer per uur afleggen door het dichte oerwoud, maar Van Doorn zal zijn mannen wel tot het uiterste aansporen,’ antwoordde de vlieger. ‘Misschien dat ze het vandaag halen... als 't hun een beetje meezit, kunnen ze de Akalapirivier vanmiddag bereiken en als ze dan het geluk hebben dicht bij de plaats van het ongeluk uit te komen, weten we misschien vanmiddag meer...’

Zwijgend en gespannen volgden ze de wijzers van het vliegtuigklokje. Wat duurde de tijd lang. Om vijf voor twaalf schakelde de vlieger zijn radio in en greep de microfoon.

‘Hallo Van Doorn, hallo, hier de Sipaliwinistrip. Hoor je mij, over!’

Er volgde een luid gekraak alsof er onweer in de lucht zat, maar er kwam geen antwoord. Meneer Lens keek eens naar buiten. Aan de oostelijke hemel pakten zich donkere stapelwolken samen.

‘Het ziet ernaar uit dat we regen krijgen,’ bromde hij.

‘Zou helemaal geen kwaad kunnen... al dat stof.’

[p. 105]

Maar de dokter werd onderbroken door een bekende stem uit de luidspreker.

‘Hier Van Doorn. Hier Van Doorn. Hallo Sipaliwinistrip. Hallo Lens, hoor je mij? Over!’

De stem klonk veel minder duidelijk dan de avond tevoren.

‘Ja, hallo Van Doorn. Hier Lens. Ontvang je redelijk. Heb je nieuws? Over!’

‘Ontvang jullie vrij zwak,’ luidde het antwoord. ‘Nee, nog geen enkel nieuws. We zitten momenteel op een steile heuvelrug. Ik schat dat we sedert ons vertrek gistermiddag een kleine dertig kilometer erop hebben zitten. Het terrein is hier vrij zwaar. We moeten ons door dichte makkapalmbossen heen worstelen en onze kleren hangen ons al in flarden om 't lijf. We hebben alle drie bebloede armen en benen maar we zijn vol goede moed dat we het vliegtuig nog vanavond bereiken... Over!’

‘Dat is goed ontvangen, Van Doorn,’ antwoordde meneer Lens. ‘Ik heb verder geen berichten. Eh... hebben jullie nog mensen of iets anders gezien? Over!’

‘Geen kip!’ klonk het onmiddellijke antwoord. ‘Tenminste, geen mensen. Wel wild! Dat zit hier volop. Vanmorgen vlak na ons vertrek zagen we vier knapen van tapirs. Verder worden we over grote afstanden gevolgd door troepen apen. Ze schijnen niet erg schuw te zijn. De mannen zitten op 't ogenblik te rusten en te eten. Kom, ik pak mijn boel weer in. We gaan verder. Luister je om zes uur uit? Over!’

‘Oké, Van Doorn. We wachten in spanning. Haast je. Over en uit!’

‘Tot vanmiddag! Uit!’ klonk het nog en dat was weer het einde van de korte radioverbinding.

‘Ze zitten te eten,’ merkte dokter Gomez op. ‘Zullen we hun voorbeeld volgen, mannen?’

De vlieger stond op en klom de cabine uit, gevolgd door de dokter en Jacob. Kodjo bleef binnen zitten en staarde naar de kleine luidspreker als verwachtte hij elk ogenblik weer die stem uit het oerwoud. Hij keek eens op het klokje... nog vijf en een half uur...

[p. 106]

Moedeloos bleef hij zitten, het hoofd tussen beide handen. Allerlei vreselijke gedachten speelden door zijn moede hoofd maar één gedachte scheen zich toch steeds weer naar voren te dringen: Meneri Lens zou zich toch kunnen vergissen? Als door een wonder zouden de inzittenden van het vliegtuig toch aan de dood ontsnapt kunnen zijn? Maar... was 't niet meneri Bos zèlf die niet in wonderen geloofde? Al hadden meneri en hij dan niet dezelfde god... zou de god van de bosnegers niet één keertje iets voor een blanke kunnen doen?

Hij was moe, doodmoe en suf gepiekerd. Goeie hemel, wat was het heet in deze cabine. Zou hij naar buiten gaan... maar een onzichtbare kracht hield hem bij de luidspreker.

Boven de hete savanna trok de hemel snel dicht. Loodgrijze wolken vol regenwater kwamen uit het oosten aandrijven...

Toen vlieger Lens met de andere twee tegen zessen weer in de cabine klommen, vonden ze Kodjo daar in diepe slaap op de vloer liggen.

‘Die paar uur slaap zullen je goed gedaan hebben, Kodjo,’ zei de vlieger vriendelijk, toen de bosnegerjongen verschrikt overeind kwam. Hij begreep maar al te goed wat een slag speciaal voor Kodjo het vliegongeluk betekende. Hij wist hoe meneer Bos en Kodjo nu al jaren met elkaar optrokken en hoe de jongen tegen zijn ‘meneri’ opzag als een tweede vader.

Kodjo's eerste blik ging naar het klokje dat een paar minuten voor zes aanwees.

‘Voor jou heeft het wachten korter geduurd dan voor ons,’ merkte Jacob terecht op. ‘Tjonge, wat kropen die uren voor bij.’

Meneer Lens had intussen zijn radio ingeschakeld en zat met de microfoon in zijn hand.

‘Hallo Van Doorn. Hallo, ben je daar? Over!’

Maar ook nu weer bleef de luidspreker het antwoord schuldig. De vlieger keek eens op zijn horloge en daarna weer op de klok. Het was precies zes uur, dus de stem van Van Doorn moest nu elk ogenblik doorkomen.

Klaar wakker zat Kodjo met grote ogen en trillend van spanning

[p. 107]

naast meneer Lens. Hij loerde tersluiks eens naar dokter Gomez. Met een sigaret tussen de lippen zat deze achterover geleund in een stoeltje alsof het hem allemaal maar weinig aanging.

Traag kropen de minuten voorbij, maar met de minuut steeg de spanning. Zou de reddingsploeg het vliegtuigwrak gevonden hebben?

‘Hij is laat,’ zei meneer Lens en weer sprak hij in zijn microfoon.

‘Hallo, hallo Van Doorn. Hier de Sipaliwinistrip. Hoor je mij? Over!’

Geen antwoord... maar plotseling brak boven de airstrip een hevige gietbui los. Het was de eerste regen die sedert enkele maanden in de savanna viel. Hevig kletterden de regendruppels op het dak van de vliegtuigcabine en haastig trok Jacob het deurtje dicht. Met de regen stak ook de wind op, het lichte vliegtuig schudde.

‘Hallo, hallo Van Doorn. Hoor je mij? Hier Lens, hallo, hallo! Over!’ riep de vlieger voor de zoveelste keer maar er kwam geen antwoord.

Verslagen keken ze elkaar een ogenblik aan.

‘Geen verbinding...,’ zei de vlieger, ‘ik begrijp 't niet...’

‘Misschien is Van Doorn er nog niet,’ merkte de dokter op. ‘Schurrrkestreek nog aan toe, jullie hebben ook helemaal geen geduld!’

Vlieger Lens probeerde te lachen.

‘U heeft gelijk,’ antwoordde hij, ‘maar dat komt door de spanning van het ogenblik!’

‘Sssst... ik hoor iets!’ riep Kodjo opeens uit. ‘Een stem!’

Allen luisterden nu aandachtig terwijl Kodjo haast in de luidspreker kroop. Haastig draaide de vlieger aan de afstemknopjes.

‘Hallo...’

‘Ja, Van Doorn. Hier Lens. Ik hoor je zwakjes. Blijf spreken dan zal ik proberen je wat duidelijker te krijgen.’

Met een schroevedraaier begon de vlieger in de ontvanger te peuteren tot plotseling de stem uit het oerwoud wat luider doorkwam.

[p. 108]

‘Ontvang je heel zwak maar wel wat beter,’ sprak meneer Lens. ‘Ik denk dat mijn batterijen zwak worden. Waar zit je nu, Van Doorn? Over!’

‘Ik heb je vanaf zes uur al opgeroepen,’ klonk het zwak door de luidspreker. ‘Ik heb nieuws... eh... wacht even.’

Ongeduldig trommelde Kodjo met zijn vingers op de ruit.

‘Wàt voor nieuws?’ liet hij zich ontvallen.

‘Ssst,’ gebaarde de vlieger. Even volgde weer enkele scherpe fluittonen. Blijkbaar was meneer van Doorn met zijn zender bezig.

Buiten gutste het regenwater langs de cabineruitjes en het geluid in de luispreker werd bijna overstemd door het regengeweld van buiten.

‘Hallo, hallo, daar ben ik weer. Ontvang je me nu beter, Lens? Over!’ klonk het even later en nu gelukkig wat luider en voor allen net verstaanbaar.

‘Veel beter... ga je gang, Van Doorn. Over!’

‘Ik heb iets aan mijn zender veranderd...,’ klonk het door de luidspreker. ‘Ja, ik heb nieuws. Of het goed of slecht nieuws is, moet je zelf maar uitmaken. We hebben een half uurtje geleden het vliegtuigwrak gevonden... op zijn kop in ondiep water, maar... van de inzittenden geen spoor... Heb je dat ontvangen? Over!’

Zwijgend staarden de vier elkaar aan. Toen sprak de vlieger in zijn microfoon:

‘Dat heb ik verstaan. Geen spoor van Polderman en Bos. Eh... hoe verklaar je dat? Over!’

‘Ik kan het niet verklaren. De cabine van de Pipercup is helemaal in elkaar gedrukt en ik kan me niet voorstellen dat iemand daar levend uit is gekomen. Vooral de plaats van de bestuurder is... enfin, het is een vreselijk gezicht, Lens... Over!’

‘Dat begrijp ik...’ Snel dacht vlieger Lens na. ‘Zeg, heb je kunnen ontdekken wat de mogelijke oorzaak van het ongeluk is? Over!’

‘De motor zelf is ook zwaar beschadigd. Ik heb alles zoveel mogelijk nagekeken maar zo op 't oog kan ik niets ontdekken.

[p. 109]

Ik zal dadelijk de zaak nog eens goed onderzoeken. Ik heb mijn mannen uitgestuurd om de omgeving af te zoeken naar eventuele sporen. Ze zijn nog niet terug. Verder geen nieuws voor 't ogenblik. Heb je dat verstaan Lens? Over!’

‘Ja ja, vreemde geschiedenis,’ antwoordde de vlieger, ‘ik moet mijn zender nu uitschakelen. Kost me te veel stroom. Zal je morgenochtend om zes uur weer oproepen. Afgesproken? Over!’

‘Oké, Lens, morgenochtend zes uur. Ik ga nu eerst... wacht even, Lens, daar komt een van mijn mannen aanhollen. Hij schijnt iets gevonden te hebben, een ogenblik... hij komt de rivier over... hier is hij...’

Heel vaag hoorden ze daarop enkele stemmen in het Neger-Engels door elkaar praten, tot ineens de stem van meneer van Doorn weer klonk:

‘Hallo Lens, ben je daar nog...? Over!’

‘Ja, ga je gang!’ riep de vlieger opgewonden uit. Kodjo's ogen rolden bijna uit hun kassen. ‘Iets gevonden?’

‘Mijn mannen hebben een... een graf gevonden. Een haastig gedolven graf, enkele meters het bos in, vlak bij het wrak. Over!’

‘Een graf?’ riep de vlieger verschrikt uit. ‘Van wie? Over!’

Weer volgden enige ogenblikken van angstige stilte, toen hoorden ze flauw de stem van verre:

‘Een houten kruis staat erop, geen enkele naam... maar op het kruis hangt een wit vliegkapje... Over!’

Kodjo was opgesprongen.

‘Meneri had geen vliegkapje op!’ gilde hij en hij barstte in snikken uit. De spanning was te veel voor hem geweest.

‘Dat zou er dus op wijzen dat Bos de vlieger begraven heeft,’ antwoordde vlieger Lens zakelijk. ‘Ontzettend.’

De microfoon trilde in zijn hand, maar toen sprak hij snel:

‘Ik moet de ether uit, Van Doorn, mijn batterijen raken op. Morgenochtend zes uur! Uit!’

‘Morgenochtend zes uur,’ herhaalde Van Doorn. ‘We zullen zoeken of we een spoor van Bos kunnen vinden. Uit!’

Even was het doodstil in de cockpit. De korte maar hevige on-

[p. 110]

weersbui was bijna overgedreven en in de verte zagen ze zelfs alweer een strookje blauwe lucht boven de bosrand.

Langzaam stond vlieger Lens op van zijn stoeltje. Hij stapte naar buiten, gevolgd door dokter Gomez.

‘Schurrrkestreek... wat een toestand,’ kon deze slechts uitbrengen.

Kodjo had zich intussen weer hersteld en keek Jacob, die met een arm rond zijn schouders naast hem zat, dankbaar aan.

‘Meneri moet leven!’ zei hij met een door tranen verstikte stem.

‘Kom,’ zei Jacob en trok hem door het deurtje. Buiten de cabine gekomen keek Kodjo een ogenblik naar het noorden... uit die richting moest...

Plotseling uitte hij een kreet en rende de savanna over. Verschrikt keek Jacob hem na. Aan de overkant, in de bosrand, stond iemand. Het was... meneer Bos!