Caro en Tamara. In de groene hel

[p. 132]

Waar blijven ze?

Na de zware regenval was eindelijk ook over het woud in het Oranjegebergte de zon gaan schijnen. Het leek wel of er ineens een nieuwe wereld openging! Alle grauwheid was plots verdwenen en had plaatsgemaakt voor ritselend fris groen, jubelende vogels en geschetter in de boomtoppen van de langstaart papegaaien, die ineens weer het hoogste woord voerden. Alles scheen tot nieuw leven te zijn gekomen onder de weldadige warmte van de te lang door grijze regenwolken verduisterde zon.

Caro was druk bezig een dam in een ondiepe kreek te maken. Van de motordekplaat had ze een soort schop gemaakt, en hiermee gooide ze aarde in het water. Ze had een plaats uitgezocht waar de bodem van de kreek een kuil had.

Aan beide zijden van deze kuil maakte ze nu een dam. Toen ze één dam gereed had, begon ze met een stok alle vissen naar het diepere water vóór de dam te jagen. Daarna maakte ze haastig de tweede dam, zodat de vissen opgesloten zaten tussen twee dammen, in de kuil. Aan de kringen in het wateroppervlak kon ze zien dat er heel wat vissen gevangen zaten. Met de pan begon ze nu het water uit te scheppen. Dat was een langdurig werk, want de pan was maar klein.

Na een paar uur van ingespannen arbeid was het water zo ver gezakt, dat ze hier en daar de vissen al boven water uit zag springen. Het water werd steeds rumoeriger.

‘Schiet je al op, Caro?’ riep Stunt vanuit de cabine. ‘Eten we vanavond vis?’

‘Geduld!’ schreeuwde Caro terug. ‘Vis genoeg!’

[p. 133]

Eindelijk was ze zover dat er alleen nog een beetje modderwater op de bodem van de kuil stond. De vissen waren voor het grootste deel in de modder gekropen. Ze begon nu met haar handen in de modder te voelen en in enkele ogenblikken was haar pannetje met vis gevuld. Zoals Stunt al voorspeld had, meest krobbia's.

‘Ik heb 't pannetje al vol!’ riep ze. ‘Nog een paar, dan hebben we voorlopig genoeg!’

‘Mooi werk, Caro!’ prees de vlieger.

‘Auw! Auw!’ kermde Caro ineens. Hevig geschrokken sprong ze op de kant. Ze had ergens op getrapt, maar wat kon dat zijn? Was ze door iets gebeten of gestoken? Nee, het leek wel een elektrische schok!

‘Wat is er aan de hand?’ riep Stunt. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Ik weet het niet,’ luidde het antwoord, en ze holde naar de cabine. ‘Het leek wel een elektrische schok! Ik trapte in de modder op iets zachts, en toen...’

‘Een schok? In de modder! Onzin!’ onderbrak Stunt haar lachend.

‘Nee, maar toch was het zo'n gevoel!’ hield Caro vol. ‘Ik schrok me een aap!’

‘Je schreeuwde tenminste als een brulaap!’ vond Stunt. ‘Maar wacht 'es. Zouden er hier soms sidderalen zitten? Best mogelijk! Ja, warempel, dat kan! Heb je nooit van sidderalen gehoord? Die kunnen een flinke elektrische schok afgeven als je ze aanraakt. Ik heb ze nooit gezien, maar er wel van gehoord. Neem een stok, een droge stok, en por eens in de modder waar je gestaan hebt. Misschien vind je wel sidderalen!’

Caro holde terug en begon met een stok in de modder

[p. 134]

te wroeten. Ja, daar zat inderdaad iets. Iets zachts! Kijk, er kwam beweging in! Wat was dat? Het leek wel een slang! Erg lang, bijna twee meter! Zou dat zo'n sidderaal zijn? Het beest was dikker dan Caro's arm, veel dikker zelfs. Voorzichtig probeerde ze het beest boven de modder te lichten, maar steeds weer gleed het over de stok in de modder terug. Het was ook behoorlijk zwaar!

‘Ja, Stunt, het kan best een sidderaal zijn! Vreselijk glibberig en wel twee meter lang!’

Na een paar vergeefse pogingen slaagde ze er tenslotte in het griezelige beest op de kant te brengen. Daar bleef het rustig liggen. Veel leven zat er niet in.

‘Breng 'es hier!’ klonk het uit de cabine.

‘Kom maar halen, hoor!’ riep Caro. ‘Ik raak het niet meer aan!’

‘Maak een strik van een dunne liaan!’ adviseerde Stunt. ‘Trek die over de kop. Ze kunnen niets doen, hoor. Het zijn eigenlijk vette palingen!’

‘Mèt elektrische stroom!’ riep Caro vol ontzag voor de sidderaal.

‘Trek die strik tot het midden over de kop, dan kun je 'm toch hierheen slepen?’

‘Ik zal het proberen!’

Van een liaan maakte Caro een strop, en die probeerde ze over de kop van het logge monster te schuiven. Het beest had de brede kop plat op de grond liggen, zodat Caro de strop er niet om kon krijgen. Met haar schop wilde ze de kop een beetje oplichten en... ‘Aauww!’ gilde ze weer, terwijl de dekplaat door de lucht vloog.

‘Wat voer je nu weer uit?’ riep Stunt.

‘Ik probeerde met die dekplaat de kop op te lichten,

[p. 135]

maar ik dacht er niet aan dat dat ding van metaal was! Ik kreeg wéér zo'n klap!’

Korte tijd later lag de sidderaal voor het deurtje van de cabine. Stunt sleepte zich over de vloer naar de deuropening.

‘Wat een beest, hè?’ riep hij uit. ‘Misschien kunnen we vannacht het licht opsteken! Elektrisch licht!’

‘'t Is een vette!’

‘Weet je wat je moet doen? Maak 'm dood, snij hem in stukken en gooi hem dan in de pan. Daar moet een hoop vet afkomen. Dan hebben we braadvet, Caro!’

Elke avond hadden ze nu een groot houtvuur en tegen de muggen gooide Caro er dan natte bladeren op. Dat gaf wel een stinkende rook, maar beter rook dan zwermen muggen.

De Oyarikoelè's hadden zich niet meer vertoond.

‘Ze wachten zeker tot we onze patronen verschoten hebben!’ meende Stunt. ‘Maar dan moeten ze lang wachten. Er wordt niet meer gejaagd, Caro. Dat kost alleen maar patronen. Je moet maar vis vangen!’

Nou, Caro had zich uitstekend van die opdracht gekweten. Die avond hadden ze een heerlijk vismaal, gebakken in sidderaalvet! Ook het vlees van de aal bleek goed eetbaar.

‘Toch moet je er niet al te veel van eten, Caro!’ waarschuwde Stunt. ‘Want je haren gaan er recht van overeind staan!’

Nu het eindelijk zonnig weer was, vond Caro het helemaal niet zo heel erg meer in het oerwoud. Als die Indianen maar wegbleven en meneer Terhoog en Tamara tijdig hulp zouden vinden! Ze vond het wel vreselijk voor hun ouders, want wat moesten die wel denken? Ze konden niet vermoeden, dat zij hier met de

[p. 136]

vlieger heerlijk gebakken vis zat te eten, al was het dan wat zouteloos. Stunt, ja, als die maar niet zo'n pijn aan dat been had. Voor Stunt was het veel erger. Die lag daar maar...

Dikwijls praatten ze erover, waar meneer Terhoog en Tamara nu wel zouden zijn. Zouden ze de bewoonde wereld hebben bereikt? Of zouden ze nog rondzwerven in het dichte oerwoud? Als ze de Oelemari hadden gevonden, zouden ze toch ook de Litanie vinden, en daar hadden ze toch de kans bevriende Indianen te ontmoeten. Die hadden zelden blanken gezien, maar het waren in ieder geval geen menseneters! Als ze erg lang door het woud zouden moeten ploeteren, dan, ja dan wist Stunt het ook niet. Terhoog met een gebroken arm en Tamara pas zestien jaar! Misschien zouden ze diepe zwampen moeten doortrekken. Véél eten hadden ze niet meegenomen. Had hij ze eigenlijk wel moeten laten gaan? Ze hadden toch ook met z'n vieren hier kunnen wachten tot een vliegtuig hun rooksignalen zou opmerken. Vliegtuig? De laatste dagen was er geen vliegtuig meer geweest. Als hij maar niet met dat vervloekte pijnlijke been lag! Ja, als!

De volgende dagen verscheen er weer enkele malen een vliegtuig.

Caro maakte dan telkens een groot vuur en gooide daar dan weer water op, om zoveel mogelijk stoomontwikkeling te krijgen. Maar het werd door de zoekers boven de bomen niet opgemerkt. De vliegtuigen cirkelden meestal over het gebied ten noorden van de Oelemari. Blijkbaar was men van mening dat ze tussen Popokai en de Oelemari neergekomen waren.

Het goede weer bleef gelukkig aanhouden. Een enkele regenbui ertussendoor, maar de aanhoudende zware

[p. 137]

tropische slagregens bleven gelukkig uit.

‘Het is vandaag negen dagen geleden sinds de andere twee vertrokken zijn,’ zei Caro op een morgen met tranen in haar ogen, toen ze een visje zat te bakken. Die tranen had ze van de prikkelende rook van het houtvuurtje. ‘Wat denk jij ervan, Stunt? Het begint er niet hoopvol uit te zien, hè?’

‘Kop op, Caro. Moed verloren, al verloren!’ antwoordde Stunt. Caro begon nu langzamerhand de moed te verliezen. Stunt leed ondraaglijke pijnen. Het been was helemaal gezwollen. Caro zelf was nog gezond, maar ze kon Stunt toch niet alleen laten? Zouden ze hier in het oerwoud ooit gevonden worden? Ze had het terrein rond de cabine keurig schoongemaakt. Alle struiken en lagere takken had ze weggesneden. Je kon nu de hele naaste omtrek van de cabine af zien en niemand kon hen ongezien naderen. De hele morgen zat hij voor de cabine, met z'n rug tegen een boom geleund. Wat zou er met Tamara en meneer Terhoog gebeurd zijn? Zouden die Oyarikoelè's hen achternagegaan zijn? Ze waren niet eens gewapend!

Ze hoorde in de verte een onbestemd geluid. Stemmen? De Oyarikoelè's?

‘Stunt!’ riep ze uit, terwijl ze opsprong. ‘Je geweer!’

‘Wat is er? Wat hoor je?’

‘Daar komen de Oyarikoelè's weer!’

‘Zie je ze?’ vroeg Stunt geschrokken terwijl hij vliegensvlug naar zijn geweer greep. ‘Ik had nooit gedacht dat ze overdag zouden komen!’

‘Hoor!’ fluisterde Caro met overslaande stem.

Stunt hoorde nu ook geluiden. ‘Kom binnen, Caro, en laat je niet zien,’ beval hij. ‘Met hun pijl en boog

[p. 138]

kunnen ze goed mikken!’

Caro haastte zich naar binnen. Het geweer in de aanslag, loerde Stunt in de richting waar het stemgeluid vandaan kwam.

Daar zag hij een paar Indianen door de struiken te voorschijn komen, erachter kwam een neger, met een geweer...

‘Terhoog!’ juichte hij plotseling. ‘Caro, daar komen ze! Kijk, Terhoog en andere mensen!’

Caro sprong naar buiten, meneer Terhoog tegemoet.

‘Hallo, Caro!’ klonk het vrolijk. ‘Alles goed?’

‘Waar is Tamara?’ informeerde Caro onmiddellijk. ‘Maak je niet ongerust, Caro! Tamara zit veilig ergens bij een Franse dokter op onze terugkomst te wachten!’ zei meneer Terhoog. Even later was het een hele drukte in en om de nauwe cabine.

‘Tjonge, jonge, we begonnen de hoop al op te geven!’ zei Stunt glimlachend.

‘Hoe is het met je been?’

‘Laten we 't daar maar niet over hebben!’ antwoordde de vlieger met een van pijn vertrokken gezicht. ‘Ik zie dat je stevige knapen hebt meegebracht! Die kunnen me mooi dragen!’

‘Laat de Indianen een flinke draagbaar maken!’ zei meneer Terhoog in het Frans tegen een van de politiebeambten. ‘Dan gaan we morgen vroeg terug!’

‘Vertel eens, Terhoog, hoelang hebben jullie erover gelopen? Geen ongelukken?’

Uitvoerig verhaalde de fotograaf hun belevenissen en hun ontmoeting met de Ojana-Indianen. ‘En die Tamara is een reuzemeid!’ voegde hij er lachend aan toe. ‘Toen we een dag gelopen hadden, hoorden we

[p. 139]

's nachts schieten. Was dat hier?’

Toen vertelde Stunt op zijn beurt wat zich rond de cabine had afgespeeld.

‘In Maripasoela zit gelukkig een dokter, Stunt!’ en hij liet zijn verbonden arm zien. ‘Die dokter zal je wel helpen. Een vliegtuig komt ons daar ophalen. Ik heb vandaaruit een radiotelegram kunnen sturen!’

‘Prachtig! Schitterend!’ riep Stunt uit. ‘Nou, Caro, over een paar dagen kun je thuis zijn!’

‘Zouden vader en moeder al weten dat we nog leven?’ vroeg ze gespannen.

‘Ja, hoor, nu wel! Ik heb getelegrafeerd naar Zanderij. Maar daar hebben ze natuurlijk onmiddellijk de families opgebeld! Dat spreekt vanzelf.’

Die avond heerste er een opgewonden stemming. De Indianen zochten een plek waar ze hun hangmatten konden spannen. De politiemannen moesten die nacht op post blijven. Je kon immers nooit weten! Een groot kampvuur laaide op en er werd goed gegeten... en niet zouteloos. Tot diep in de nacht werd er druk gepraat. Toen Stunt nog eens vertelde over de nachtelijke komst van de Oyarikoelè's, zei meneer Terhoog lachend: ‘Waarom heb je niet een paar foto's gemaakt? Want daarvoor zitten we hier toch?’