Giftige pijlen en stenen bijlen

[p. 68]

Pontoetoe zoek...

Het ging nu en dan vrij steil omhoog, maar steeds belette het ondoordringbare bladerdak boven hun hoofden hun enig uitzicht.

Ze kwamen slechts langzaam vooruit en vooral meneer Bos viel het lopen zwaar. Door de talloze moerassen en kreken die ze de vorige dag hadden moeten doorwaden, waren zijn laarzen loodzwaar geworden en zijn kleren plakten aan zijn lichaam.

Het bos was hier rijk aan wild. Geregeld vlogen met veel misbaar anamoes (patrijzen) op, om dan laag vliegend weer een eind verder in het struikgewas neer te ploffen.

Na een lange, doodvermoeiende klim bereikten ze het hoogste punt van de uitloper, maar ook dit was dicht begroeid met reusachtige bomen. Wel woei er hier een frisse wind en meneer Bos zette een ogenblik zijn vracht neer om uit te blazen. Ze zouden van hieruit nog enige tijd de zuidoostelijke richting moeten aanhouden om dan met de afdaling te beginnen, tot ze het laagste punt hadden bereikt waar ze de bronnen van de Pimbakreek moesten vinden. In dit lichte gedeelte van het bos bloeiden op vele zonnige plaatsen prachtige bosorchideeën, terwijl enkele lage struiken schitterende witte kelkentrossen droegen.

‘Een kolibri!’ wees meneer Bos en Kodjo zag een klein vogeltje dat snorrend als een grote hommel stil in de lucht stond, om zich daarna met korte stoten te verplaatsen.

‘Kun je je voorstellen, Kodjo, dat dit vogeltje zijn vleugels wel honderd maal per seconde op en neer beweegt?’

Vaak had de jongen in zijn eigen omgeving kolibri's gezien, maar nooit zo'n mooie als deze. Het diertje had een goudgroene glans over de veren, die schitterden in het zonlicht. Het vogeltje dat niet groter was dan een duim, was minstens even mooi als de

[p. 69]

bloemen die het bezocht. Snel verplaatste het zich van bloem tot bloem, waar het zich met het lange puntige snaveltje te goed deed aan de zoete vloeistof die de bloemen afscheidden.

Hoog boven hen in een boom klonk het geluid van de koejakè (toekan) met zijn reusachtige kromme snavel en zijn zwart-witrode verenkleed.

‘Koejakè, koejakè,’ riep het dier terwijl heel uit de verte zijn heldere roep door een soortgenoot werd beantwoord.

‘Pietsch pietsch-á,’ klonk de eentonige roep van het alom aanwezige zwarte vogeltje en ook hier klonk nu en dan het schorre geluid van de boskippen, die ergens ruziënd in de bosgrond naar insekten zochten.

Overal was het hier even mooi. Kleurige witte aard-orchideeën met spinvormige bloemen, lianen die zich wild van de ene boom naar de andere slingerden en wonderlijk mooie bloemen droegen.

Het was al vroeg in de middag voor ze de oosthelling van de noordelijke uitloper bereikten, vanwaar het van nu af aan bergaf ging. Dit ging natuurlijk vlugger dan helling op, maar het dichter wordende oerwoud belette hen toch snel vooruit te komen. Voortdurend moesten ze luchtwortels, takken, met grote dorens bezette palmbladeren en andere obstakels uit de weg ruimen terwijl Pontoetoe niet kon nalaten plotseling te verdwijnen als hij kwatta-apen meende te horen.

Op zijn verzoek schoot meneer Bos een grote powisivogel. Het dier had een grote helgele snavel, was pikzwart met witte buik en had vervaarlijk zware klauwen. Op de kop had het dier een korte zwarte kuif. De vogel was zeker zo groot als een flinke kalkoen.

Niet lang daarna kwamen ze aan een snel stromend kreekje waar meneer Bos zijn dorst kon lessen. Hij voelde er meer voor zich uit te kleden en languit in het koele water te plonsen, dan verder te sjouwen. Wonderlijk hoe Pontoetoe en Kodjo maar door gingen, zonder dat ze moe schenen te worden hoewel zij toch ook een flinke last te dragen hadden. Ze volgden nu de kreek enige tijd.

[p. 70]

‘Deze kreek stroomt in de Pimbakreek uit,’ beweerde Pontoetoe met grote stelligheid. Hij waadde naar de overkant en liet de kreek verder links liggen om enige tijd in zuidelijke richting verder te lopen, waar hij wist dat de bronnen moesten liggen.

Voordat meneer Bos het verwachtte, stonden ze plotseling aan een smalle donkere kreek diep in het dal en Pontoetoe verklaarde trots:

‘Pimbakreek.’

Het kreekje werd nog een half uur stroomopwaarts gevolgd tot ze op een grote zwamp stuitten, die dicht begroeid was met pinapalmen. Hier vond de Pimbakreek zijn oorsprong. Hij voerde dus het water af uit het moeras dat lag in het diepe dal tussen de twee noordelijke uitlopers van het gebergte.

Meneer Bos slaakte een zucht van verlichting. Was me dat een voettocht geweest... zijn broek hing in rafels om zijn benen. Het was nu zaak om vlug een wat hoger gelegen punt te vinden waar ze hun kamp voor de nacht zouden kunnen opslaan.

Plotseling viel de aandacht van meneer Bos op enkele deels afgekapte, deels afgebroken stammetjes van pinapalmpjes.

Die werden meestal gebruikt voor de bouw van een kamp. Wama's...?

Zonder dat Kodjo of Pontoetoe het merkten, bekeek hij de afgebroken stammen eens nader en kwam al spoedig tot de ontdekking dat ook hier met een stenen bijl was gewerkt en nog niet eens zo heel lang geleden. Blijkbaar werd deze zwamp wel eens door de Wama's bezocht... Zou zich hier wellicht het begin of het einde van de ‘grote weg der Wama's’ bevinden? Waarschijnlijk stond hier in de buurt een oud Wamakamp, maar meneer Bos besloot er niet naar te zoeken, om Pontoetoe niet af te schrikken. De man zou vannacht geen oog dichtdoen..., maar dat zou hij tóch niet... al was dat dan om een andere reden...

Ze liepen nu enige tijd in noordelijke richting tot ze het moerasgebied geheel hadden verlaten en ze weer hoge grond onder hun voeten hadden. Meneer Bos zette zijn vracht neer en zei:

‘Hier blijven we vannacht.’

Terwijl Pontoetoe zich verwijderde om geschikte stammetjes

[p. 71]

en palmbladeren te zoeken voor de bouw van een kampje, maakte Kodjo vuur zodat meneer Bos onmiddellijk zijn kleren kon drogen. De Indiaan liep af en aan met lange stokken en spoedig had hij het geraamte gereed. Nu nog de dakbedekking. Geschikte palmbladeren waren er niet in de directe omgeving en daarom verdween hij weer in de richting van de zwamp.

Kodjo haalde de kookpot tevoorschijn en begon met het plukken van de powisi. Toen hij hiermee klaar was, sneed hij allereerst de maag uit de vogel en onderzocht die goed. Dat was zo de gewoonte van de bosnegers. Het wilde namelijk een enkele keer wel eens voorkomen dat in de maag van een powisi een klompje goud werd aangetroffen. Evenals de eksters in Nederland pikte de powisi alles op wat schitterde en Kodjo had eens gehoord van een man die een flinke ‘pépite’ (goudklompje) in de maag van een geschoten powisi vond, maar Kodjo had geen geluk. Hij keek eens in de richting waarin Pontoetoe verdwenen was.

‘Hij heeft lang werk...,’ mompelde hij, waarop hij zijn houwer opnam en de Indiaan achterna ging. Er lagen hier en daar grote klompen steen en Kodjo had het vuur precies naast zo'n blok graniet gemaakt opdat meneer Bos zijn natte kleren op de steen naast het vuur kon drogen.

Toen deze zijn pyjama had aangetrokken en zich juist naar de kreek wilde begeven, hoorde hij in de verte de stem van Kodjo. Hij riep de naam van de Indiaan, maar er kwam geen antwoord. Vreemd... waar zou de Indiaan blijven? Enfin, Pontoetoe was een man van het oerwoud, hij zou zich wel redden. Hij zou zo dadelijk wel met een bos pinabladeren komen opdagen.

Meneer Bos gooide nog wat hout op het vuur en liep op zijn gemak naar de kreek. Weer hoorde hij Kodjo roepen en toen hij terugkwam bij het vuur, kwam ook de bosnegerjongen juist aanlopen.

‘Meneri, Pontoetoe is nergens te vinden,’ zei Kodjo opgewonden.

Verward keek meneer Bos de jongen aan.

‘Ik heb een paar keer geroepen, maar ik kreeg geen antwoord,’ vervolgde Kodjo. ‘Waar kan hij zitten?’

[p. 72]

Meneer Bos haalde zijn schouders op en stak een sigaret aan.

‘Hij zal zo dadelijk wel verschijnen.’

Zwijgend bleven beiden enige minuten zitten. Het begon al aardig donker te worden. Meneer Bos stond eensklaps op en trok zijn natte kleren weer aan. ‘Dat wordt toch te gek,’ mompelde hij, ‘we moeten een dak boven ons hoofd hebben vóór het donker is. Verbeeld je dat we vannacht regen krijgen! Waar blijft die kerel in 's hemels naam? Pontoetoe!’ schreeuwde hij zo luid hij kon en luisterde gespannen.

Geen ander geluid hoorden ze dan het ‘pietsch pietsch-à’ van het zwarte vogeltje en het schorre gekrijs van enkele overvliegende ara's.

‘Vreemd, de man zou toch niet op de vlucht gegaan zijn?’

‘Op de vlucht? Waarvoor?’ Kodjo keek meneer Bos vragend aan.

Een ogenblik dacht deze aan de Wama's, maar hij sprak zijn gedachten niet uit. Het zou Kodjo alleen maar bang maken.

‘Ik ga eens kijken of ik hem kan vinden,’ besloot meneer Bos en Kodjo volgde hem onmiddellijk. Met het geweer over de schouder en de houwer in de hand gingen ze de richting uit die Pontoetoe een half uur tevoren gegaan was. Nu en dan riepen ze zijn naam maar ze kregen geen antwoord.

‘Hij zal toch niet verdwaald zijn?’ zei Kodjo.

‘Onzin, een Indiaan verdwaalt niet. Misschien is hem iets overkomen...’

Ook Kodjo dacht aan de Wama's..., maar dan zou Pontoetoe toch wel een schreeuw gegeven hebben. Plotseling zag hij enkele afgekapte bladeren onder een pinapalm liggen. Was Pontoetoe hier aan het werk geweest? De Indiaan was echter in geen velden of wegen te bekennen en weer riepen ze zijn naam. De man leek spoorloos verdwenen te zijn.

‘Hij is misschien achter wild aan,’ was de mening van Kodjo, maar opeens ontdekte meneer Bos de boog van de Indiaan. Hij stond tegen de stam van de boom waar Pontoetoe bladeren van had gekapt.

‘Maar dáár staat zijn boog,’ riep hij niet weinig verbaasd uit

[p. 73]

en raapte van de grond enkele pijlen op. ‘Hij is met zijn houwer verder het bos ingegaan.’

Niet wetende wat nu te beginnen stonden meneer Bos en Kodjo een ogenblik rond te kijken.

‘Wat zou de Indiaan van hier hebben weggelokt?’

Meneer Bos keek eens omhoog en zag een eindje verder in een grote boom sawari noten hangen. Hij liep op de boom toe en onwillekeurig zocht hij de bosgrond onder de boom af en... daar lag Pontoetoe met zijn gezicht naar de grond gekeerd. Zijn houwer lag vlak bij hem. Weer keek meneer Bos omhoog... de man was zeker uit de boom gevallen toen hij probeerde die heerlijke noten te bereiken. Ook Kodjo was naderbij gekomen en voorzichtig draaiden ze de Indiaan om.

‘Hij leeft nog!’ was het eerste wat Kodjo kon uitbrengen. Zo te zien was Pontoetoe nergens gewond, maar door de val uit de boom moest hij bewusteloos geraakt zijn. Het begon nu snel donker te worden en er moest onmiddellijk gehandeld worden.

[p. 74]

‘Kodjo, maak van die pinabladeren een draagbaar, dan leggen we Pontoetoe daarop en brengen hem naar het kamp. Opschieten!’

Korte tijd later hadden ze het warme kampvuur weer bereikt en de Indiaan werd in een hangmat dicht bij het vuur gelegd.

Direct begon Kodjo met de pinabladeren het kamp af te bouwen en de twee andere hangmatten te spannen.

‘Wat moeten we beginnen?’ waagde hij te vragen, maar meneer Bos haalde zijn schouders op en keek bezorgd naar de slappe figuur in de hangmat.

‘Hij is er lelijk aan toe.’ Zwijgend staarde hij voor zich uit. Het zag er niet best uit... Terwijl Kodjo zich met de maaltijd van bruine bonen en powisivlees bezighield, bette meneer Bos geregeld het hoofd van de ongelukkige man met een natte zakdoek.

‘Hij komt wel bij,’ meende hij en nauwelijks had hij dat gezegd of Pontoetoe sloeg de ogen op. Hij mompelde iets en maakte een beweging alsof hij wilde opstaan, maar meneer Bos beduidde hem dat hij rustig moest blijven liggen. Hij liet de man een slokje water drinken waarna deze weer overeind trachtte te komen, maar met een schreeuw van pijn liet hij zich in zijn hangmat terugvallen.

‘Me bakka...,’ (mijn rug) fluisterde hij.

Geschrokken keken meneer Bos en Kodjo elkaar een ogenblik aan. Pontoetoe had waarschijnlijk bij de val zijn rug ontwricht. Er zat niets anders op dan de man voorlopig met rust te laten, misschien dat hij morgen in staat zou zijn op te staan.

Het was inmiddels pikdonker geworden en Kodjo had de petroleumlamp aangestoken. De vlammen van het houtvuur wierpen een fantastisch schijnsel op de palmbladeren boven hun hoofd, terwijl uit de verte alweer het angstaanjagend gehuil van de brulapen tot hen doordrong.

Het werd een nacht die meneer Bos noch Kodjo ooit zouden vergeten. Nu en dan klonk een pijnlijke zucht uit de hangmat van Pontoetoe en tot overmaat van ramp ontlastten zich midden in de nacht zware onweerswolken boven de bronnen van de Pimbakreek. Meneer Bos en Kodjo sprongen uit hun hangmat-

[p. 75]

ten om hun bagage in veiligheid te brengen. Het gebrekkige dak boven hun slaapplaats kon al het neerkomende regenwater niet keren en alles regende kletsnat, ook de ongelukkige Pontoetoe die niet uit zijn hangmat kon komen.

Nog nooit hadden ze met zoveel verlangen de schemering van de nieuwe dag tegemoet gezien, maar toen deze eindelijk kwam, trof hij meneer Bos en Kodjo in een diepe slaap, dodelijk vermoeid als ze waren na de lange voettocht en twee slapeloze nachten.

Pontoetoe lag met wijd opengesperde ogen, hij kon zich nauwelijks in zijn hangmat omdraaien. Er was iets ernstigs aan de hand met zijn rug. Dat hem juist hier zo'n ongeluk moest overkomen. Dat kwam door die bosneger, die in het vuur gespuwd had...