Caro en Tamara. Feest in het bos

Caro doet zaken

Het was nu twee weken geleden dat meneer Havik was geweest. In de dierentuin van Caro en Tamara zaten Aloe, het sagawinki, de tapijtslang, de miereneter, de luiaard en intussen had baas Voorn een jong bosvarken gevangen. Dat zat óók in de dierentuin. Baas Voorn had aan alle plantagearbeiders verteld dat de twee meisjes dieren kochten.

Toen Caro die middag uit school kwam, zat er een man op haar te wachten. Het was een Javaan.

Heel geheimzinnig liet de man Caro een kistje zien.

‘Wat heb je daar?’ informeerde het meisje.

‘Ik heb gehoord, juffrouw dieren koop,’ zei de vriendelijke man in zijn beste Nederlands.

‘Ja, dat is zo,’ zei Caro. ‘Wat zit er in?’

[p. 97]

‘U ook koop een bonni bonni?’

‘Bonni bonni? O ja, een Surinaams eekhoorntje,’ antwoordde Caro. ‘Ja zeker, die koop ik ook.’

‘En hoeveel de juffrouw betalen voor bonni bonni?’ ‘Nou, laat eerst maar eens kijken,’ antwoordde Caro, die eerst op haar lijstje moest kijken hoeveel meneer Havik ervoor betaalde.

De man sneed het touwtje los en lichtte het deksel voorzichtig op, zodat Caro het diertje kon zien. 't Was een grappig beestje, met een grote pluimstaart. Lijkt niets op een Hollandse eekhoorn, dacht ze bij zichzelf.

‘Ik geef er vier gulden voor,’ zei Caro.

De man begon luid te lachen. ‘Pier gulden, juffrouw, ha ha, pier gulden!’

‘Wat had je dan gedacht?’ vroeg Caro, die er niets leuks aan vond.

‘Dit bonni bonni heel mooi. Dit niet zómaar bonni bonni! Juffrouw moet goede prijs betalen hierpoor!’ zei de Javaan, die deed alsof hij heel verontwaardigd was.

‘Nou, hoeveel dan?’ vroeg Caro een beetje ongeduldig.

‘Twintig gulden, juffrouw,’ antwoordde de man zonder blikken of blozen.

‘Mijn beste man, voor twintig gulden koop ik een bos vol bonni bonni's,’ zei Caro glimlachend.

‘Goed, ik zal de juffrouw goedkoop perkoop,’ zei de man ernstig. ‘Juffrouw kan bonni bonni kopen poor pijptien gulden.’

[p. 98]

‘Nee, hoor,’ antwoordde Caro, ‘mijn prijs is vier gulden.’

‘Maar juffrouw, pier gulden!’ zei de man. ‘Deze mooie bonni bonni!’ De man deed alsof hij weg wilde gaan. Hij nam zijn kistje weer op. ‘Ik gaan bonni bonni perkoop andere plaats. Ik krijgen pijptien gulden!’

‘Nou,’ antwoordde Caro, ‘dan bof je als iemand er vijftien gulden voor geeft!’

De man begon opnieuw luid te lachen en zette het kistje weer neer.

‘Ik zien, juffrouw is goede mens. Ik geep speciale prijs, zeer speciale prijs voor goede mens. Twaalf gulden, juffrouw,’ zei de Javaan doodernstig.

‘Nee, echt niet, ik kan er heus niet meer dan vier gulden voor bieden,’ zei Caro beslist.

Meewarig keek de man Caro aan en schudde treurig het hoofd. Hij nam zijn kistje weer op en deed een paar passen in de richting van het tuinhek. Hij gaat weg... dacht Caro. De man draaide zich nog één keer om en zei: ‘Tien gulden, juffrouw, laagste prijs,’ en hij stak daarbij tien vingers in de lucht.

‘Nee hoor,’ antwoordde Caro, ‘laat dan maar.’

‘Hoepeel wil juffrouw betalen?’ vroeg de man nog eens.

‘Dat weet je nu wel, vier gulden!’ antwoordde Caro. De man lachte weer. Plotseling werd hij doodernstig en zei: ‘Juffrouw, ik heb bonni bonni gepangen in de bos! Hele dag lopen. Ik perweg woon,

[p. 99]

juffrouw. Ik maar arme man. U heel peel geld hebben.’

Caro haalde de schouders op. ‘Tja, dat kan nu allemaal wel waar zijn, maar ik geef vier gulden voor dat diertje.’

‘Acht gulden, juffrouw,’ probeerde de Javaan nog.

‘Nee, man, verkoop je bonni bonni maar aan iemand anders!’

De man draaide zich om en vertrok...

Caro had hem graag terug willen roepen, maar zij kón niet meer voor het diertje betalen dan vier gulden.

Toen Caro een halfuurtje later naar buiten kwam, stond de Javaan er weer, mèt zijn kistje!

‘Pijp gulden, juffrouw,’ zei hij en hij overhandigde Caro het kistje.

Ze nam het aan en antwoordde: ‘Pier!’

De man glimlachte vriendelijk en Caro betaalde hem vier gulden uit.

‘Wat poor dieren juffrouw nog méér kopen?’ vroeg hij.

‘O, van alles,’ zei Caro wat verbaasd.

‘Goed juffrouw, ik zal zoeken poor u!’ en de beleefde Javaan vertrok weer.

Een paar dagen later stond plotseling meneer Havik voor Caro's neus.

‘En Caro?’ begon hij vriendelijk. ‘Is de vangst goed geweest?’

[p. 100]

‘Nou, dat gaat nogal, meneer,’ anntwoordde Caro, en ze vertelde wat voor dieren Tamara en zij al hadden.

‘Maar dat is prachtig!’ prees meneer Havik lachend. ‘Laten we maar eens gauw gaan kijken!’

Caro bracht meneer Havik naar de rivierkant, achter baas Hendriks huisje.

‘Hier hebben we ze allemaal, meneer!’ zei Caro trots en ze wees op de hokken.

‘Tjonge jonge, dat hebben jullie hier prima voor mekaar, hè?’ vond meneer Havik. ‘Zal ik de dieren dan maar meenemen? En betalen natuurlijk!’ voegde hij er snel aan toe.

‘Hoe neemt u ze mee?’

‘Ik ben met de auto,’ zei meneer Havik. ‘Maar heb je niet een paar kistjes? Dan kunnen we ze daarin overdoen.’

‘Dan zal ik even mijn vriendin gaan halen, want zij pakt de beesten gewoon beet,’ zei Caro, en ze rende de plantage over naar Tamara's huis.

Korte tijd later stonden ze hijgend voor meneer Havik.

‘Zo,’ zei hij tegen Tamara, ‘en ben jij de andere directeur van deze diertuin?’

‘Zij is de directeur, meneer... de directrice bedoel ik!’ antwoordde Tamara naar Caro wijzend.

Vlug waren de dieren in een paar kistjes overgedaan.

‘Nou, dan zullen we maar eens afrekenen,’ stelde meneer Havik voor.

[p. 101]

Hij nam papier en potlood uit zijn zak en maakte een optelling.

‘Dat is dus honderd en tien gulden, alles bij elkaar. Klopt dat, meisjes?’ vroeg hij voor alle zekerheid.

‘Klopt precies, meneer,’ zei Caro gewichtig.

Meneer Havik haalde zijn portemonnaie te voorschijn en betaalde Caro het geld uit.

‘Jullie zeggen maar wanneer ik wéér moet komen,’ zei meneer Havik, terwijl hij zijn portemonnaie weer in zijn zak stopte.

‘Nou, over een maand, meneer!’ antwoordde Tamara.

‘Aloeee!’ klonk het klagend uit één van de kisten.

‘Zult u vooral goed voor Aloe zijn, meneer?’ zei Caro bezorgd.

‘Komt dik in orde, hoor! Maak je over die papegaai geen zorgen!’ was het antwoord.

‘Niet bang zijn, Aloe!’ zei Caro tegen haar lievelingsdier.

‘Je zult het bij deze meneer best naar je zin hebben!’

‘Ik zal de wagen maar hier brengen,’ zei de man en hij ging zijn auto halen, die nog voor de ingang van de plantage stond. Een paar minuten later hadden de meisjes de kistjes ingeladen.

‘Nou, meisjes, tot over een maand dan!’ zei meneer Havik opgewekt, terwijl hij achter het stuur ging zitten. ‘En verder nog een goede vangst hoor!’

[p. 102]

‘Dag meneer!’ riepen de twee meisjes.

‘Dag Aloe, dàààg!’ riep Caro.

‘Aloeee!’ klonk het nogmaals uit de auto. Toen vertrok meneer Havik.

Inmiddels was oude Hendrik zijn huisje uitgekomen. ‘Wie is die meneer?’ vroeg hij.

‘Dat was meneer Havik, die koopt al onze dieren!’ vertelde Caro en zij liet de honderd en tien gulden zien.

‘Hmmm,’ zei de oude man. ‘Me no vertrouw man datti,’ en dat wilde zoveel zeggen als ‘ik vertrouw dat heerschap niet’.

‘Baas Hendrik vertrouwt het niet,’ zei Tamara toen de meisjes naar huis liepen. ‘Waarom niet?’

Caro haalde haar schouders op. ‘Weet ik toch niet?’