|
| |
| |
| |
Gezangen van ds J.W. Bussingh. No. VII.
Jesus op Golgotha.
Math. 27 vs. 33. en vervolg. Marc. 15 vs. 22. en vervolg. Luc. 23 vs. 33. en vervolg. Joh. 19 vs. 17. en vervolg.
Zangwijze: gelijk het IIIe Gezang.
Welaen, met Heilbespiegelingen,
Mijn Christen! nu naer Golgotha:
Daer zien wij jesus strijd voldingen,
Bij 't sterven, zonder wedergaê: -
De Godheid, op het hoogst beledigd,
Door ons, als dienaers van de Hel,
Wordt daer, Triömf! met ons bevredigd,
Door 't offer van Emanuël.
| |
| |
Welaen, ten moordberge opgeklommen;
Daer naekt het vreeslijkst tijds-gewricht,
En aerde, en Hemel zelv', verstommen,
En Seraf dekt Zijn aengezicht.
Dat, bij dit smart'lijk bloedvergieten,
Bij 't plegen van het wreedst geweld,
Ook onze dankb're tranen vlieten,
't Is jesus dieze liefd'rijk telt.
Daer treedt mijn Heiland, nu omgeven,
En voortgezweept, door 't beulenrot,
Hij torst Zijn kruis, - Zijn kniën beven, -
Maer, met Zijn lijden, klimt hunn' spot. -
Eén woord, daer laegt ge in 't stof gezegen,
ô Bende! op 't enk'le woord: ik wil! -
Maer, Hij, voor wien de Donders zwegen,
Zwijgt hier, voor u, Zijn moorders, stil. -
| |
| |
Hij zwijgt, en, met vernieuwde krachten,
Stijgt Hij, ten bekkeneelbergtopp',
Daer Hem vernieuwde rampen wachten,
Als onvertzaegde Strijder, op. -
Hier, waer de Dood, in bloed en tranen,
Zoo wreed, zijn treden heeft gedrukt,
Hier worden, straks, de Zegevanen,
Voor eeuwig, aen den Dood ontrukt. -
Daer naed'ren weêr Zijn moordenaren,
En bieden Hem den Zwijmelwijn:
Terwijl Hij, voor Zijn' lasteraren,
Op nieuw, ten smaed en spot moet zijn.
Hij hoort de Bloeddorst knarssetanden,
De Satan juichen om Zijn straf:
En 't moordrot, met ontmenschte handen,
Scheurt Hem Zijn kleed van 't lichaem af. -
| |
| |
En jesus zwijgt? - Dit treffend zwijgen
Spreekt sterker dan de stoutste tael; -
Geen Onschuld kan hier recht verkrijgen,
En 't zwijgen dus is zegeprael. -
Ja, nimmer hebt Gij weêr gescholden,
Mijn jesus! tegen vloek of hoon,
Nooit hebt Gij kwaed met kwaed vergolden,
ô Onschuld! - Welk eene eerekroon! -
Verschriklijk schouwspel! - Stervelingen!
Ziet dit toneel, met ijsing, aen,
Ziet hier de Bron van Zegeningen,
Met vloek belaên, bij 't kruishout staen! -
Dat hier zich 't Eng'lenheir vergader',
En nederdael' van 's Hemels-troon! -
Geduchte Richter! - God en Vader! -
Is deze niet Uw eigen Zoon? -
| |
| |
Spreek, jesus! - Zie de Hemelscharen,
Zij staen gereed op Uw gebod; -
Maer neen; - gevloekte Moordenaren!
Sleept spoedig Hem naer 't moordschavot: -
Toeft niet Uw' Helschen lust te boeren,
Welaen, volvoert uw' wreden last;
Doorgraeft Zijn' handen en Zijn' voeten,
En klinkt Hem aen den kruispael vast. -
Zie hier, wat ramp Uw misdrijf baerde,
Uw Losser hangt aen 't kruis ten spott':
En 't bloed drupt, langs dat kruis, op de aerde,
Uit de aders van den Zoon van God. -
Ja, Zondaer! zie 't, met heilig beven,
Zo duur wierdt uwe schuld betaeld,
Ja, zo heeft, op den Vorst van 't leven,
De Vorst der Hel gezegepraeld.
| |
| |
De Zegezang der Vloekgenoten
Gaet, van den bekkeneelbergtop,
Daer zij nog steeds Zijn' smart vergrooten,
Nu blijde, aen alle kanten, op. -
‘Zijt Gij de Zoon, van God geboren,
De Heerscher over Dood en Graf’? -
Dus laet hun bitse tael zich horen;
‘Welaen, kom van den kruispael af’!
En, zwicht dan hier Uw Alvermogen? -
Beschaemd Gij deze sporters niet? -
ô Neen; het is met mededogen,
Dat Gij nog op Uw' beulen ziet. -
‘Vergeef hen Vader’! dus, in 't midden
Van al hun dreigend, smadend, woên,
Dus wilt Gij, voor Uw moorders, bidden;
‘Zij zijn onkundig wat zij doen.’ -
| |
| |
Hoe schoon, ô, volgden wij Uw treden,
Hoe onnavolgbaer, Godlijk, schoon,
Spreidt Gij de Leer, door U beleden,
Hier, zelfs in 't uur des doods, ten toon'! -
Dat vrij Uw moord'renrot U smade,
En wellust ademe uit Uw' smart,
ô jesus! ook voor hen genade,
Smeekt, stervend' nog, Uw edel hart.
Leer, leer ons op Uw voorbeeld staren,
Vergeven hen die ons misdeên,
Nooit, in het spoor der Lasteraren,
Of van geweld of wraekzucht, treên. -
Zend, nu op 's Vaders troon verheven,
Den geest van liefde en eendracht neêr,
Zo keert bij 't menschdom, 't zout van 't leven,
't Genoegen op deze aerde weêr.
| |
| |
Zo, Vader! in die oogenblikken,
Waerin 't wraekzuchtig harte beeft,
Zal ons de zoete troost verkwikken,
Dat Gij ons onze schuld vergeeft.
Zo zien wij 't naed'rend uur van 't sterven,
Gelaten, vrolijk, te gemoet';
Zo zullen wij dien roem verwerven:
Zij deên, zelfs aen hunn' Vijand, goed! -
|
|
Auteursrechtvrij