Het nationaalsocialisme als bedreiging van de kerk: de les van Duitschland!

I. Het gevaar der ontkerstening.

De Voorloopige Leiding weet te waardeeren, wat het in het jaar 1933 en daarna beteekend heeft, dat de dragers der nationaalsocialistische revolutie nadrukkelijk konden verklaren: ‘Wij hebben met onze overwinning over het bolsjewisme tegelijk den vijand overwonnen, die ook het christendom en de christelijke kerken bestreed en dreigde te verwoesten.’

Wij beleven het echter, dat de strijd tegen de christelijke kerk, als nooit sedert 1918, in het Duitsche volk actief en levend is.

Geen macht ter wereld, hoe ook genaamd, vermag de

[p. 43]

kerk van God tegen Zijn wil te verwoesten of te beschermen; dat is Gods zaak. De kerk heeft echter op te komen voor de aangevochten gewetens van haar leden. Door den nood en de verwarring van den tegenwoordigen geloofsstrijd worden vele gedoopte christenen met tijdelijk en eeuwig onheil bedreigd. Wanneer zelfs hooggeplaatsten in staat en partij het christelijk geloof openlijk aantasten (zie o.a. de redevoering van Ley), dan geraken van de kerk en haar boodschap op zichzelf reeds vervreemde leden der kerk daardoor al meer in hun ongeloof verstrikt, en worden wankelenden en onvasten tot volslagen onzekerheid en tot afval gebracht. Ja, het ernstig gevaar bestaat, dat de evangelische jeugd zich er door laat verhinderen om tot Hem te komen, die de eenige Heiland ook van Duitsche jongens en meisjes is. Dit dreigend gevaar voor de leden der kerk moet een kerkleiding, die zich haar verantwoordelijkheid bewust is, afweren.

Tot zulk een afweer behoort de onomwonden vraag aan den Führer en Rijkskanselier, of de poging om het Duitsche volk te ontkerstenen, door verdere medewerking van verantwoordelijke staatslieden of ook maar door toezien en laten begaan de officieele koers der regeering zal worden.