De Rijksbisschop heeft telkens de bepalingen der kerkelijke wetten op de meest schandelijke wijze geschonden. Schorsingen en afzettingen van predikanten, inhoudingen van tractementen, emeritaatsverklaringen moesten dan ook in zeer vele gevallen door de rechterlijke colleges ongeldig worden verklaard. Müller trachtte ze van zijn kant toch achteraf te doen legitimeeren door een Nationale Synode. De verwikkelingen, die van dit alles het gevolg waren, maakten de verwarring slechts grooter. Daarom werd een rijkswet afgekondigd, die aan het departement van binnenlandsche zaken een commissie van drie voor het beslechten van kerkelijke juridische geschillen verbond. Een beslissing, die afhing van de vraag,
[pagina 32]
[p. 32]
of een na 1 Mei 1933 getroffen maatregel al of niet rechtsgeldig is, mag niet meer langs den gewonen rechterlijken weg genomen worden, maar moet genomen worden door deze bijzondere commissie.
De belijdeniskerk heeft tegen deze wet krachtig geprotesteerd, omdat deze wet beteekent, dat de kerk geheel en al staatskerk wordt en dat niet vrijwillig, maar daartoe gedwongen door den staat.
Auteursrecht onbekend