Het nationaalsocialisme als bedreiging van de kerk: de les van Duitschland!

Concentratiekampen.

Men zou meenen, dat het zoo al erg genoeg is. Het kan echter nog erger en het is ook inderdaad erger.

Daar zijn ook nog concentratiekampen.

De ‘Westdeutsche Beobachter’ schreef 24 April 1935:

Saboteurs en staatsvijanden zijn het, die in de Evangelische Kerk het ambtsgewaad misbruiken, halve Joden, voor welke een bedorven tijd den weg naar den preekstoel van een christelijke kerk open stelde, die het geduld van den nationaalsocialistischen staat benutten, om hem te ondergraven en te belasteren. Menschen, die in hun geheele persoonlijkheid

[p. 31]

het tegendeel van een christelijke levensbeschouwing belichamen, matigen zich aan, de christelijke leer voor hun misdadige politieke aangelegenheden te misbruiken. Des te verkwikkender is de verklaring van het Saksische Staatsministerie, welke duidelijk vaststelt, dat wij de wetten van onzen staat door niemand, ook niet door dominé's kunnen laten beschimpen. Het concentratiekamp is in zulke gevallen het eenig mogelijke en waarschijnlijk leerrijke antwoord.

Het getal predikanten, die vanwege hun kerkelijke oppositie, een oppositie tegen het Nationaalsocialisme als levens- en wereldbeschouwing en tegen de gelijkschakeling van de kerk door den staat, voor korter of langer tijd in een concentratiekamp hebben gezeten, is groot, veel grooter dan men in ons land vermoedt. Dachau genoot de eer van de primeur. Daar werden in het voorjaar van 1935 de eerste predikanten opgesloten.