Van Napels naar Amsterdam

[p. V]

Voorberigt

Een gelukkig toeval liet mij iets van Italie zien in eene orde, welke niet de gewone, maar die is, waarin Italie zelf, indien het spreken kon, wenschen zou gezien te worden: de Midden-eeuwen en den Renaissance-tijd te gemoet, van uit de Grieksch-Romeinsche oudheid.

De geschiedenis heeft op het veld der Italiaansche kunst-overblijfselen dien weg aangewezen; en ik zou de volgorde mijner indrukken moedwillig hebben moeten omkeeren, had ik bij het schrijven een anderen willen kiezen.

De lezer, hoop ik, zal het goedkeuren, dat geene kunstmatige pogingen zijn aangewend om te verhelen, dat deze bladzijden, met Napels aanvangende, uit de pen gevloeid zijn op eene terugreis van Java.

Voorts zij hij verwittigd, dat de Italiaansche letteren en het Italiaansche leven hier te naauwernood vermeld, laat staan tot een voor-

[p. VI]

werp van beschouwing gemaakt zijn. Voor de eerste maal het onsterfelijkst gedeelte van Italie's bodem betredend, heb ik met eene eenzijdigheid en eene onstuimigheid, die om verschooning vragen, mij op de Italiaansche gedenkteekenen van beeld-, bouw- en schilderkunst geworpen, en alleen dáárvoor oog gehad.

Niemand kan het een schooner droom vinden dan ik zelf, die fout nog eenmaal te verhelpen, en aan het grondiger en veelzijdiger bestuderen van Italie zoo vele jaren te mogen wijden, als ik in het voorjaar van 1876 er dagen vertoefde.

Parijs,

Februarij 1877.

Cd. B.H.