Brieven. Deel 2. 1876-1886

Aan Mevrouw Bosboom-Toussaint.

Parijs, 21 Julij 1879.

Hooggeachte Mevrouw,

Ik mag wèl erkentelijk zijn, dat U te midden van uw zorgen en uw drukten, lust en tijd gevonden heeft mij te schrijven. De zomer-zelf schijnt met den heer Bosboom samen te spannen, en U elk uitstapje te ontzeggen. Dat is één troost. Zoo ten minste het weder in Holland even guur is als hier, dan zoudt U aan het naar buiten gaan weinig genoegen beleven. Welk een wind, wat een regen, wat een koude! Wij leven op

[p. 125]

hoop, dat de maand Augustus, wanneer Gideon's vakantie aanbreekt, ons wat genadiger zal zijn. Niet dat wij plan hebben, op reis te gaan; integendeel, wij wenschen ons dit jaar tot de omstreken van Parijs te bepalen. Maar ach, die omstreken zelven, hoe bekoorlijk ook, missen zoo veel, wanneer het waait en de zon niet schijnt.

Laat mij echter noch het groen, noch de vruchten, noch de bloemen lasteren. Hoe het komt weet ik niet, maar zij zijn dit jaar overvloediger en frisscher dan ooit.

Ik ontvang uit Indie het slot van Jozefine, en zend U met deze zelfde post de laatste uitgeknipte feuilletons. Wat dunkt U, zoo ik dit verhaal Loman aanbood, voor Nederland? Ik vraag dit alleen, omdat ik prijs stel op uw gevoelen; niet omdat ik de uitknipsels vooreerst terugverlang. Men heeft twee exemplaren gezonden.

Campbell, zie ik, heeft in de Staats-Courant een verslagje geplaatst van de bibliotheek van Mr. Groen. Ik vind het een aardig denkbeeld, ook op die wijze in de herinnering voort te leven. Welke piëteit in het bewaren van al die boeken over geneeskunde!

Is de heer Bosboom naar Rotterdam geweest, om het feest van ‘Rotte's Mannenkoor’ bij te wonen? Ik voor mij zou gaarne die Cantate van Peter Benoît gehoord hebben. Toen ik verleden jaar in Belgie was, hoorde ik met veel onderscheiding over Benoît spreken, vooral te Antwerpen. Die Antwerpenaren maken tegenwoordig alles lokaal. Max Rooses schreef een boek tot verheerlijking, niet van de Vlaamsche, maar van de Antwerpsche schilderschool. Zoo schijnt ook Benoît aan het hoofd te staan der Antwerpsche, meer nog dan van de Vlaamsche muziek. Ik vind die splitsingen kleingeestig; maar zoo lang

[p. 126]

er schoone werken voortgebragt worden, zijn zij eene onschadelijke liefhebberij.

Hoe gaarne zat ik dezer dagen in Den Haag, in uwe tuinkamer, en vernam van U het fijne omtrent hetgeen er tegenwoordig, in de politieke wereld te uwent, achter de schermen voorvalt! Uit de couranten kan ik niet wijs worden. Wat beteekent het nu weder, dat Fransen van de Putte, met 's Konings magtiging, de liberale partij in de Kamer bijeen gaat roepen? Bestaan er voor den koning liberale en niet-liberale partijen?

Ik zit dezer dagen ijverig in Homerus te lezen, naar aanleiding van Vosmaer's vertaling der twaalf eerste zangen van de Ilias. Door het reizen in Italie en het volgen van Gideon's studien, is die liefhebberij sterker dan ooit bij mij ontwaakt. Vosmaer's vertaling schijnt mij toe, eene aanwinst voor onze litteratuur te zijn. Er komen sommige fraaije partijen in voor, in weerwil van de versmaat, en ook in weerwil van het ontbreken der eigenlijke dichterlijke taal. Doch ook onafhankelijk daarvan is het eene verdienste, den smaak van het publiek op die wijze te helpen verbeteren. Is het niet kurieus, dat men thans tot het klassieke terug wil, na zoo langen tijd aan de romantiek gedaan te hebben? De Prediker heeft gelijk: er is niets nieuws onder de zon!

Mijne vrouw en mijn zoon belasten mij met hunne eerbiedige groeten voor U en voor den heer Bosboom. Blijft ons, bid ik, uwe vriendelijke herinnering schenken, en geloof mij steeds

Uw Gehoorzame.