Brieven. Deel 1. 1847-1876

Aan dezelfde.

Malang, 24 Julij [Zaturdag.]

Lieve Vrouw,

Uit Pasoeroean ben ik gisteren avond te 7 ure hier te Malang aangekomen, dat ongeveer even ver van Pasoeroean ligt als Pasoeroean zelf van Soerabaja. Weder ben ik in het hôtel gelogeerd, doch heb dadelijk na mijne aankomst een zeer vriendelijk onthaal gevonden bij den assistent-resident Van Nispen, een vriend en tijdgenoot van Bergsma. Heden avond ga ik bij Van Nispen eten, en morgen zal hij mij een toertje in den omtrek laten maken. Hij is getrouwd met eene lieve vrouw, even breed en donker als Mevrouw Anemaet smal en blond is.

Het land, waar ik mij nu bevind, is het bevalligste wat ik tot hiertoe op Java gezien heb; en men zegt mij, dat ik het niet alleen bevallig, maar ook grootsch en indrukwekkend vinden zou, indien ik tijd en gezelschap had om zekeren togt in het gebergte te doen, dien ik er tot mijn leedwezen thans aan zal moeten geven.

Vertel s.v.p. aan Gideon dat ik heden ochtend, ver-

[p. 208]

gezeld van den kontroleur Vriesman, op 3 uur afstand van Malang, rijst met gehakt gegeten heb ten huize van een wedono, tweeden zoon van den Regent van het distrikt. Hij droeg een gebatikten hoofddoek van wit en zwart, een zwart lakensch buisje tot aan den hals digtgeknoopt, en een bruin-en-witten sarong. Die wedono (een jongman van ruim dertig jaren) is zeer vriendelijk en voorkomend, verstaat een weinig Hollandsch, leest Hollandsch, brengt opmetingen van koffijtuinen en dessagronden in kaart, en is in één woord een zeer beschaafd man, met een fraai en vriendelijk gelaat. Hij heeft mij twee bijzonder schoone wapenen laten zien, een kris en een korte sabel, beide met goud versierd op het lemmet. Met zulk een sabeltje zou men Gideons hoofd met één slag van den hals kunnen scheiden.

Verbeeld U, dat ik op dit oogenblik, na tien dagen van huis geweest te zijn, nog geene enkele maal tijding van U ontvangen heb. Overal heb ik mijn adres achter gelaten, en overal heeft men mij beloofd, alle brieven aan mij te zullen opzenden; doch men schijnt die belofte niet zeer heilig te achten. Echter zou het mij erg verwonderen, zoo ik bij mijne terugkomst te Pasoeroean (want naar Malang is maar een uitstapje) geene tijding van U vond.

Tusschen Pasoeroean en Malang liggen de twee vermaarde landen Kedawong en Alkmaar, waar suiker gekultiveerd wordt buiten kontrakt van het gouvernement. Ik heb met den heer L. (eigenaar van Kedawong) en met den heer C. (administrateur van Alkmaar) met genoegen kennis gemaakt. Vermoedelijk zal ik hun nóg een bezoek brengen, en dan beter kunnen oordeelen

[p. 209]

over hetgeen bij hen te zien en van hen te leeren is.

Tot hiertoe heb ik op mijn togt nog niemand ontmoet, die mij niet beleefd en met onderscheiding bejegend heeft. Dat is eene aangename gewaarwording; maar ik zou wenschen, dat daarin door U gedeeld werd. Misschien vergis ik mij, doch het schijnt mij toe, dat wij niet slechts te Samarang, maar ook en vooral te Soerabaja, - enfin, overal elders als te Batavia, - een aangenamer leven zouden kunnen leiden dan wij thans doen. En nu bekommert het mij en verdriet het mij, U en mijzelven genoodzaakt te zien van juist in die ééne plaats verblijf te houden, waar wij het onaangenaam vinden. Doch helaas, dat kan niet anders.

De post is op het punt van te vertrekken (7 uur 's avonds); daarom is dit briefje nog slechter, of ten minste vooral niet beter geschreven dan de vorige. Daarom ook neem ik in de vlugt afscheid van U en van mijn ventje. Weest met U beiden vriendelijk gekust, en ontvangt mijne groeten voor ieder, die naar mij vraagt.

Truly Yours.

[1869]