De huilende libertijn

IV

Nadat ik Stéphanie en Laïs uitgeleide had gedaan op het vliegveld - zij gingen nu eerst veertien dagen samen uitrusten in Holland om hun toekomstplannen nader uit te werken - bleef ik nog even achter op het terras.

Toevallig zouden Corinne en Kiki een paar dagen later in Madrid arriveren voor hun vakantie, en ik had besloten in Santiago de Compostela te blijven, tot ik hen in Madrid kon ontmoeten. Wij hadden elkaar in vijf jaar niet meer gezien. Corinne was vierenvijftig nu, Kiki vijfendertig. Ik vroeg me af wat de laatste vijf jaar hun gedaan zou hebben. Kiki's dochter, inmiddels negen jaar, geboren uit een huwelijk met een Utrechtse jurist, dat op de kop af drie weken had geduurd, was waarschijnlijk bij hen. Althans de kleine Mathilde Elisabeth zou onherkenbaar veranderd zijn.

Terwijl ik doelloos nog wat bij het vliegveld stond te kijken - Stéphanie en Laïs waren reeds minutenlang tot het inwendige van een stip getransformeerd - zag ik plotseling mijn ‘Tamara’ verschijnen, eleganter gekleed dan ooit, en kennelijk op weg naar het volgende vliegtuig, dat over een uur zou vertrekken.

[p. 117]

Ik keek haar aan, zij herkende mij, maar groette niet.

Ik bleef nog wat dralen, en sloeg de wachtenden gade: Spaanse moeders met kinderen, die om medische redenen naar Madrid gevlogen moesten worden. Jonge echtparen waarvan de vrouw hoogzwanger was. Wat zakenmannen. Twee van de laatsten stonden, duur in het pak, niet veel ouder dan veertig, nerveus vrolijk luidop te praten met elkaar.

Tamara wierp een tersluikse blik naar mij, en zag dat ik zag dat zij alleen op weg was. Met dezelfde wankele stappen waarmee ik haar naar haar hotelkamer had zien lopen na de monoloog op het terras van het Hostal de los Reyes Católicos, liep zij nu tot vlak bij de twee jonge, opgewonden zakenmannen.

Ze ging met haar rug naar hen toestaan, keek over haar schouder half naar hen, half naar mij, en lachte schaterend mee bij hun grappen. Ze was niet meer alleen.