De huilende libertijn

II

Terwijl ik rondliep door het centrum van Santiago de Compostela (een stad die veel beter dan Kopenhagen de sf eer van Hans Christian Andersen heeft bewaard, met zijn smalle overkoepelde straatjes, vochtige, groenkleurige duisternis), bedacht ik hoe ik straks mijn nieuwe besluit aan Stéphanie en Laïs zou mededelen. Voor mij was het afgelopen met actie. Ik liep naar de veertig, en het restant van mijn leven wilde ik uitsluitend aan contemplatie, een devoot, sober leven wijden. Niet langer de glamour van onze

[p. 109]

academie, die bij vooruitstrevende groepen een uitstekende naam had, de glorie van het leider- en stichterschap, de onmatige luxe van jaarlijks nieuwe lichtingen aanbiddelijke en aanbiddende jonge meisjes.

Reeds hadden de eerste jaargangen aanzienlijke posities in de wereld bereikt. Met ons systeem van intense fysieke training, strakke ideologische scholing en absoluut first class onderricht in essentiële vakken, was het gelukt op tal van plaatsen in de wereld vrouwen in sleutelposities te krijgen, van het Engelse Lagerhuis, tot een rederij te Athene, de belangrijkste koffie-exportfirma te Rio de Janeiro, en de universiteiten van Caïro en Karachi toe.

Ja, zelfs in Nederland, het krachtigste westelijke bolwerk van seksefascisme, was het ons gelukt een vrouw als curator van een universiteit te laten benoemen (één op een bestand van honderdtwaalf curatoren, maar het was een begin).

Wij hadden een minister in Zuid-Afrika, een economisch adviseuse in Washington, een expeditieleidster in Noorwegen. Het was werkelijk niet gering, en allen die voor, tijdens of na hun studie door onze academie waren gegaan, zorgden ervoor zelf primair vrouwelijke medewerkers en collega's aan te trekken, zodat hun bedrijven en instituten kleine militante cellen werden in het machtsgebied van de bezetters dezer aarde. Maar er veranderde bijna niets voor de grote massa der vrouwen. Mijn idee van een revolutie van bovenaf was even vruchteloos gebleken als vroegere pogingen tot revolutie via de massa. Ik betwijfelde nu zeer of de revolutie ooit zou komen.

Hoewel ik het weinige wat wij bereiken konden niet onbelangrijk vond, wilde ik mijn tijd en mijn krachten er niet verder aan besteden. De academie kon nu wel met nieuwe leiders verder.

De tijd van de bespotting, verguizing, verdachtmakingen, ridiculisering was lang voorbij. In het begin hadden wij journalisten die ons honend kleineerden vanwege onze sekse, door kleine knokploegen laten molesteren en gijzelen.

Fascisme contra fascisme, maar het is niet mogelijk zonder vui-

[p. 110]

le handen te strijden. Later probeerden de mannenmedia ons dood te zwijgen, en toen de successen van onze eerste pupillen te eclatant werden, sloegen spot, laster en stilte om in inkapselende bewondering.

Op dit moment was onze aanhang onder mannen, hoewel klein, steviger dan onder de niet-betrokken vrouwen. Het protest van aan hun masochisme verslaafde huis- en industriesla vinnen was het hevigst.

Ofschoon ons bestaan was uitgelekt, was de kern van onze ideologische indoctrinatie geheim gebleven. Ook onze medestanders en aanhangers in de buitenwereld wisten niet, dat wij op revolutie ten gunste van de vierde wereld aanstuurden. Acute moeilijkheden waren er niet. Wij hadden in zoverre meer succes dan de beroemde Amerikaanse vrouwenuniversiteiten, dat wij onze meisjes conditioneerden tot het gebruik van mannen als consumptiegoederen of huisbedienden.

Geen meisje dat bij ons was opgeleid zag erotisch iets in mannen die niet zeer jong, zeer mooi waren, en al hun tijd aan hun kleding en lichamelijke verzorging wijdden. Hun ouder wordende vrienden betaalden zij alimentatie, maar verwijderden ze uit hun omgeving. Hierdoor kregen zij nooit permanente bindingen met één man, en was het uitgesloten dat zij ooit zelf als huisvrouw of minnares geëxploiteerd zouden worden, ten koste van hun carrière en hun intellectuele of artistieke produktie.

Voor de allerjongsten hadden wij in het eerste studiejaar een surrogaat voor seksueel contact met mannen: een club van Punners: op hun uiterlijk schoon en viriliteit geselecteerde jongens, die hen bedienden en strip-tease voor ze opvoerden in een plezierige omgeving waar zwak alcoholische dranken werden geschonken. De Punners konden door onze meisjes ook ten dans worden gevraagd, en voor conversatie aan hun tafeltjes genood. Alles was mogelijk op ‘het’ na. Eventueel opgekropte spanningen ontlaadden de jongste meisjes wel onderling, op hun slaapzaaltjes. Daartegen bestond geen bezwaar.

Werden zij wat ouder, dan mochten ze gebruik maken van

[p. 111]

het door ons streng geselecteerde en gecontroleerde jongensbordeel. Voor de nog ouderen waren er kleine appartementen waarop zij een vriendje mochten houden, dat voor hen kookte, de was deed, en allerlei materiële beslommeringen van ze afnam, zoals het uittypen van hun werkstukken en dictaten.

Onze ervaring was dat een persoonlijk vriendje de studie in het laatste jaar geenszins schaadde, zoals wij aanvankelijk hadden gevreesd, maar deze integendeel bespoedigde. Doordat iedere praktische zorg van ze afviel en hun seksuele leven volop bevredigend was, studeerden die meisjes juist beter en sneller af.

Meisjes die in het geheel niet seksueel in mannen of jongens geïnteresseerd waren, mochten vanzelfsprekend met hun vriendin samenwonen. In dat geval boden wij hen toch meestal een werkjongen aan, die huishoudelijke taken van ze afnam, boodschappen voor ze deed en dergelijke.

Zelfs al zou de revolutie nooit komen, dan hadden wij in elk geval bereikt dat voor een paar honderd vrouwen inmiddels het seksuele leven harmonisch en afwisselend was, en dat zij al hun energie aan hun werk en hun sociaal-creatieve taak konden wijden.

Ook het bestaan van onze Punnerclubs, jongensbordelen, privé-vriendjes en werkjongens was natuurlijk op den duur bekend geworden. De verontwaardiging daarover, die eerst hoog oplaaide, stilden wij door te wijzen op de bestaande analogieën voor de heerszuchtige sekse in de buitenwereld.

Aangezien de meeste journalisten voor democratisch wensten door te gaan, konden zij toen niet langer protesteren, tenzij ze ook tegen het bestaan van Playboyclubs, bordelen, echtgenotes en werksters zouden gaan ageren. Het laatste was natuurlijk uitgesloten, vanwege de financiële belangen van de kranten vanwege hun privé-leven. We hoorden er plotseling niets meer van.

Ook het feit dat vrijwel al het lagere personeel aan onze academie (typisten, secretarissen, verplegers, reinigers, de laagste assistentenrangen) uit mannen bestond, was iets waartegen al gauw geen protest meer mogelijk bleek.

[p. 112]

We waren een erkend, aanvaard, en nolens volens geacht instituut geworden, met onze half-legendarische ‘geheime’ academie aan de rand van de Sahara. (Saharem, schreef Vrij Nederland in ‘Terzijde’.)

De plaats was gekozen omdat hier gemakkelijk goedkope manlijke arbeidskrachten en zeer jonge en fraaie bordeelknapen te krijgen waren, en omdat de situatie voor vrouwen in Arabische landen veruit het ongunstigst was toen wij begonnen, nog iets ongunstiger zelfs dan in het achterlijke Nederland waar het seksefascisme eigenlijk alleen maar bloeide in de toppen van industrie en handel, bij de publiciteitsmedia, onder technici, medici, juristen, in het politieke bestuur, en onder revolutionaire splintergroepen.

Het voor de hand liggende verwijt: dat wij de heerszuchtige sekse wilden bestrijden vanuit onze eigen heerszucht en rancune (in plaats van met de vrouwen passende list, charme en liefde) weerlegden wij door publikatie van de geheime boeken van de Lebijb, waarin is geopenbaard wat het natuurlijke bestel der dingen is. Ook al deelde men onze religieuze opvattingen niet: religie is heilig en men mag andermans religieuze gevoelens niet kwetsen. Als de heersende klasse recht heeft op zijn mannengod, met de roomse en protestantse en joodse en mormoonse en Arabische en boeddhistische en hindoeïstische en confucianistische en communistische mannenhiërarchie die daar de aardse onderdrukkende macht van is, dan hadden wij ook recht op onze godsdienst (die bovendien de enige ware is) met haar uitvoerende macht.

‘Als sekte zijn wij geslaagd, maar de revolutie, dat zie ik niet meer,’ zei ik tegen Laïs en Stéphanie. ‘Ik ben ontmoedigd, en ik wil er nu uit.’

Stéphanie en Laïs keken elkaar aan, met een blik van verstandhouding, ten slotte nam Laïs het woord.

‘Wij willen er ook uit, Jean.’

‘Jullie ook?’

[p. 113]

‘Ik ben vierenveertig jaar,’ zei Laïs, ‘Stéphanie is eenenvijftig. We hebben nog maar zo weinig tijd. Die zouden we graag samen doorbrengen, rustig ergens buiten, weet je wel. Ergens in de stilte wonen en lief zijn voor elkaar, en attendant Godot.

De academie, daar heb je gelijk in, werkt goed. Maar honderd of duizend vrouwen op sleutelposities kunnen de revolutie nog niet maken, zolang de mannen het leger in handen hebben: geweren, kanonnen, tanks, gevechtsvliegtuigen, traangasbommen, gummiknuppels, raketten, al die dodende macht in penis-vorm.

Het leger en de politie overnemen, dat zal ons nooit lukken. En al zouden ze ons alles afstaan, of de wereld in vrede met ons delen, wie de dodende wapens heeft, heeft de macht. Zodra het ze verveelt, kunnen ze wegslaan of vermoorden wie ze niet bevalt.

Er is geen oplossing.’

‘En daarom geven jullie het nu op?’ vroeg ik verbitterd, geheel vergeten dat ik zelf in deze trant was begonnen.

‘Het kan niet,’ zei Stéphanie. ‘Zo'n beweging als van Paola, dat is wel uitzichtloos voorlopig, maar op den duur zou het kunnen lukken, in principe. Ze hoeven alleen maar het leger en de politie op hun hand te krijgen. Onze revolutie kan niet lukken, want alle beroepsagenten en beroepssoldaten zullen hun dodende kunstpenissen nooit in dienst van iets anders willen stellen dan het geweld ten behoeve van hun eigen sekse.’

‘En samengaan met andere revolutionairen...?’

‘...is zinloos. Je weet zelf hoe hun frustraties ze nog meer geneigd maken tot seksefascisme dan de upperdogs van het moment, die zich veilig en onaantastbaar en geslaagd voelen.’

Wij waren opgestaan van de tafel waarop een ravage van tangen en schalen en wijnvlekken en broodkruimels achterbleef, hielden een taxi aan buiten, omdat een van de beruchte korte stortregens van Santiago de Compostela neersloeg, en lieten ons rijden naar het klooster dat wij gezamenlijk moesten bezoeken.

‘Dit is dus onze laatste gezamenlijke werkvisite, begrijp ik?’

[p. 114]

Ik hoorde zelf de zure ondertoon in mijn stem, die ook mij verbaasde.

‘We zullen alles netjes afwikkelen, alle drie,’ zei Stéphanie.