De huilende libertijn

[p. 98]

VIII

Over de gevangenis is al zoveel geschreven, en bovendien kom je, met goede relaties op een ambassade, er meestal nog vrij gauw weer uit ook. Het enige wat ik als bijzonderheid te melden heb, is dat toen ik door de poort naar buiten stapte, eindelijk weer in Gods vrije natuur, eindelijk weer onder wind en wolken, tussen gras en bloemen, één met alle vrije, levende schepselen van Haar voor wie wij zouden moeten zijn als de leliën des velds, onschuldig en zorgeloos, ik in een blauwe overvalwagen X naar binnen zag rijden, zijn pafferig gezicht bleek achter de tralies van het pantserglas.

Ik voelde mij een ongelooflijke ploert dat ik iemand met wie ik niets te maken had, dit had aangedaan, voor een doel waar ik evenmin iets mee te maken had. Ik besloot mijn schuld, voor zover ooit mogelijk, af te boeten, door mij van nu af aan met al mijn energie en al mijn talenten aan mijn geheime academie te gaan wijden.

Ondertussen (ik ben een Kreeft, net als Andreas) was ik drieentwintig jaar geworden, en het de-koek-kan-niet-op er op los leven moest nu afgelopen zijn. Alleen nog voor mijn ideaal zou ik streven en strijden, werken en zwoegen, zodat ik op mijn sterfbed, gerimpeld en vergrijsd, knokig en gebroken, zou kunnen fluisteren: ‘Ik heb niet vergeefs geleefd.’

Het raggen en rotzooien, het geneuk en genaai, was nu godverdomme afgelopen. Niet langer zou ik mijn tijd verspillen aan liefdescomplicaties, aan bijbaantjes om de porti voor mijn billets doux te kunnen betalen, aan het urenlange luisteren naar snikkende meisjes aan de andere kant van de telefoonlijn, nee, ik zou niet rusten voor ik door vrouwelijke doodgravers begraven zou kunnen worden.

Deze voornemens deelde ik Stéphanie, aan wie ik uiteraard mijn snelle vrijlating te danken had, mede, benevens het voorlopige rooster van de geheime academie i.o., toen wij, eindelijk alleen, ons in haar flat bevonden.

[p. 99]

‘We halen ze uit de kasbah,’ zei ik, ‘van het geld van Paola. Die moeten we omturnen voor ons plan, want zonder geld gaat het niet. Bovendien hebben revolutionairen altijd een vrouw boven hun stand bij zich, en jij bent wel upper-middle class, maar nu eenmaal net niet van adel.

Dan beginnen we 's ochtends om half acht, zou ik zeggen, we zijn actief in warme landen, moet je rekenen...’

Ondertussen had Stéphanie mij ongemerkt omgeturnd, en iemand aan wie ik mijn vrijheid dankte, iemand die mij geen enkel verwijt deed, hoewel daar vele redenen voor waren, iemand die mij geenszins onverschillig liet, daar kon ik niet onbeschoft zakelijk tegen blijven, vond ik.

Met mijn gezicht in de kussens mompelde ik nog wel voort: ‘Van half acht tot half negen conditietraining en karate. Van half negen tot kwart voor negen douchen.

8.45 - 9.30 wiskunde

9.30 - 10.15 technische mechanica,’

maar oh, dat lieve, sombere, humorloze, humeurige meisje (Stéphanie was inmiddels zesendertig geworden. Tweeling.) daar boven mij, achter mij, en oh,

‘10.15-10.35 pauze,’ zuchtte ik, en we draaiden ons naar elkaar toe en ik nam haar in mijn armen en kuste haar met grote hartstocht en dankbaarheid (het was toch wel rustiger en overzichtelijker, zo met z'n tweeën), en ik dankte Haar die mij een voorspellende droom had gezonden (Andreas zou wel willen dat haar dromen ook voorspellend waren), en ik werd vreselijk verliefd op Stéphanie, en Laïs, Corinne, Kiki, Paola, Kari Nieminen, en al die anderen die ik maar heb overgeslagen om geen opschepper te lijken en niet in beslag genomen te worden (hoewel dat goed is voor de verkoop) vielen weg, en na onze goddelijke Moeder en Haar Dochter was er maar één die ik met volledige overgave liefhad.

Ik verzocht Stéphanie haar hand zo te plaatsen als ik het had gedroomd (dat vertelde ik niet), maar nu was ik wakker, en ik kon Stéphanies haren strelen, en haar smalle, een klein beetje In-

[p. 100]

dische gezicht, mijn vinger langs haar lippen laten glijden tot die ontspanden, met mijn vinger het puntje van haar tong strelen, en ik zei: ‘Stéphanie, ik houd van je. Van nu af aan is er niemand anders dan jij voor mij. Ik besta alleen nog voor jou, en als we de oorlog gewonnen hebben, zal ik met je trouwen.’