De huilende libertijn

VII

In plaats van mij naar Stéphanie te begeven, zoals afgesproken, begaf ik mij naar het strand. Van de peseta's die ik nu op zak had (ik had de helft van mijn loon van de angst als voorschot ontvangen), zou ik bij de hippies een joint kunnen kopen en eens lekker relaxen. Ik voelde mij bijzonder prettig nadat ik mijn taak had volbracht en Papiertje het zijne had doen toekomen: een gelukkige combinatie van omstandigheden. Wat pot zou mijn geluk vervolmaken. Aan kritisch-analytische nabeschouwingen en overig zorgelijk gepraat met Stéphanie was ik, hoezeer ik ook haar liefhad, op dit moment niet toe.

De opdrachten van Paola, de strikte orders van Pedro en de

[p. 95]

afspraken met Stéphanie liet ik dus links liggen, en euforisch sloeg ik rechtsaf naar het strand, waar ik op dit uur (vijf uur's ochtends) zeker enkele langharigen zou aantreffen. (Kort haar is onde jonge meisjes immers nauwelijks mode.)

Al gauw zag ik wat rook, en waar rook is, is gras. Even later lag ik op een luizige plaid zij aan zij met vrolijk lachende jeugd, en trok aan mijn stickie en schurkte me op mijn stekkie en keek naar de verfletsende ochtendster en de rijzende dag.

Spoedig maakte een gevoel van totaal welbehagen zich van mij meester. Het zuurstofgehalte in de bloedbanen die de hersenen voeden, nam toe, doordat de halsaderen zich vernauwden (twee stokjes in mijn nek), en met de helderheid van een baby nam ik waar, vanuit een positie een ietsje bezijden en boven mijn lichaam (ongeveer noordnoordoost om exact te zijn) wat de ochtendwereld te bieden had.

Naast mij lag een aardige Finse jongen van een jaar of zeventien, David, die vriendelijk mijn dij streelde tussen het genot van tea door. (Voor dingen waar mensen echt emotioneel mee verbonden zijn, hebben zij vele woorden, zoals Eskimo's voor sneeuw, zegt Carmiggelt.)

Ik draaide krulletjes rond mijn vingers in zijn blonde haren.

Ruggelings tussen mijn benen, het hoofd woelend over de venusheuvel, rustte een donkerharig, eveneens Fins meisje.

Aan mijn linkerzijde hurkte een forse blondine, waarvan ik hoopte dat zij niet duits zou zijn, zolang niet afdoende is bewezen dat er geen erfelijkheid van verworven eigenschappen bestaat. (Lamarck is wel eens meer verguisd dan door de jongste genetische onderzoekers.)

Plotseling zag ik iets aan den einder wat mijn aandacht trok en een uitzinnige vreugde maakte zich van mij meester. Daar in de lichtblauwe ochtend, in een gouden gloed, verscheen Zij aan Wier komst ik had gewanhoopt en getwijfeld, zittende op een witte paal, zoals is geschreven en geopenbaard, onze Verlosser, de Dochter. Ik begreep dat het einde der tijden thans was gekomen en heel zwak meende ik al enige trompetten, klaroenen en bazuinen te horen.

[p. 96]

‘De hemelse Moeder zendt ons hier, op dit moment, Haar Dochter die onze mensheid zal verlossen. Oh, wat heerlijk dat wij onder de levenden zijn die het einde der tijden mogen medemaken,’ sprak ik tot de nog steeds met haar Egyptisch gewelfde achterhoofd mijn geslachtsdelen aangenaam beroerende Finse.

‘Onko teillä yhden hengen huonetta vapaana, ilman kylpyhuonetta?’ antwoordde zij niet geheel ter zake. (Haben Sie ein Einzelzimmer ohne Bad?; vert.)

‘Onko teillä ohjelmaa?’ (Haben Sie einen Spielplan?; vert.) vroeg ik gauw afgeleid.

‘Kaikki omaan käyttöön.’ (Alles für den eigenen Bedarf; vert.) mengde de hurkende blondine zich in het gesprek.

‘Vous n'êtes pas boche, vous?’ (U bent geen duitse?; vert.) vroeg ik, mij nu tot haar wendend.

In plaats van te antwoorden, boog de hurkster zich voorover, hield haar joint even in de linkerhand, en kuste mij warm op de mond.

‘Française, vintage 1941!’ zei ik, even proevend.

‘Knap!’ antwoordde zij, eveneens in het Esperanto, en nam weer een trekje.

Toch wel een tikje de kant van de Elzas uit, dacht ik, maar ik had geen tijd voor verdere verfijnde conversatie, want de Dochter was nog steeds komende, gezeten op Haar witte paal, en achter Haar meende ik de voorsten van heirscharen engelen te ontwaren, zwaaiend met stokken.

‘Meisje,’ zei ik tegen de Finse, die ik ondanks alles nog steeds het aantrekkelijkst vond (David was in slaap gevallen, bovendien is zeventien wel wat oud, voor een jongen, en de hurkster was mij te veel een grensgeval), ‘ik weet niet of je het ziet, maar het einde der tijden is daar. De Dochter, onze Verlosser daalt uit de hemel. Aan al onze smarten en vernederingen komt weldra een einde door Haar die ons van het juk der usurpators zal bevrijden en die de aarde zal teruggeven aan de rechtmatige eigenaars: aan ons, die naar het evenbeeld van onze hemelse Moeder het eerste zijn geschapen.

[p. 97]

Heel erg weinig tijd is er nog, maar zeg mij gauw één ding: ‘Onko ruoka kovin maustettua?’ (Sind die Gerichte scharf gewürzt?; vert.)

‘Kuten haluatte,’ (Wie Sie es wünschen; vert.) antwoordde de Finse, waarvan ik vermoedde dat zij Kari Nieminen heette.

‘Kiitos, voitte kulkea läpi,’ zei ik. (Danke, Sie können passieren; vert.)

Hierop wentelde de Finse (Kari Nieminen? dat wist ik nog steeds niet zeker. Wij waren niet voorgesteld.) zich op haar buik, doofde haar stick in het zand, opende de ritssluiting van mijn nauwe broek, en begaf zich met tedere vingers en een trillend tongetje naar Times Square. (Als u maar lang genoeg doorleest, ziet u iedereen er langskomen.)

Nu hoorde ik een woest geschreeuw, dat noch uit mij, noch uit Kari Nieminen bleek te komen. Wat ik voor hemelse heirscharen had aangezien, manifesteerde zich thans als guardia civil, en dat wat ik, beneveld door zondige en gevaarlijke hasj (alle agressie valt weg en wordt vervangen door gevoelens van harmonie en liefde) voor de in de Lebijb ons beloofde komst van de Dochter, gezeten op een witte paal, had gehouden... nee, daar zou ik niet over kunnen schrijven zonder verlegen te worden en te gaan blozen.

De guardia civil arresteerde eerst de trip-Dochter en de houder van de paal, en daarna ons, en vele anderen die met ons waren.

Ik had nog net tijd om tegen Kari te fluisteren: ‘Koettakaa vielä kerran!’ (Versuchen Sie noch einmal; vert.), maar de Spaanse militie was reeds te dicht genaderd, en terwijl ik mijn kleding in orde bracht om mij fatsoenlijk te laten arresteren (ten slotte had ik mijn goeie goed aan), was het laatste Fins wat ik in dit boek boek kwijt kon: ‘Sepä vahinko.’ (Das ist Schade; vert.)