De huilende libertijn

VI

Het vergiftigen van de honden, het beklimmen van de gevel, het afdalen via een ongebruikte schoorsteen ging geheel volgens de instructies van Pedro, en dank zij mijn excellente conditie zonder kleerscheuren of lawaai.

Wie schetst mijn verbazing - (Andreas Burnier; vert.) (Nee, daar begin ik niet aan; schr.) - toen ik de bewoner, gelijk te hopen viel, inderdaad in diepe slaap aantrof, beneveld door goede Franse wijnen en de last der jaren, maar vervolgens in de salon (het was drie uur's nachts) op de huisbediende stiet, in gezelschap van een man en een vrouw, zo te zien eenvoudige Spanjaarden, met wie hij op de brede sofa de triangel bespeelde.

Het leek mij niet juist het groepje vrolijke muzikanten aan het schrikken te maken, aangezien dan de heer X waarschijnlijk zou ontwaken, en dat was nu juist niet... de bedoeling. (Goed zo, daar achteraan.) Ik bleef derhalve nog even achter het ruim geplooide fluwelen gordijn staan dat de toegangsdeur tot de salon maskeerde en tevens mij, in mijn zwarte masker, en begon heel zachtjes te zingen.

[p. 92]

 

Kom mee naar buiten allemaal,

 

Dan zoeken wij de wielewaal,

 

En horen wij die muzikant,

 

Dan is zomer weer in 't land.

Het duurde even voor mijn stem door de lieflijke triangelklanken heen werd gehoord, maar toen hief althans de huisbediende in zijn roze gestreepte jasje (verder had hij alleen het licht aan) het hoofd op, en wie schetst mijn verbazing (misschien kan deze pagina herschreven worden; uitg.) toen ik dat hoofd herkende.

Geenszins dat van een lid van de golfclub, maar toebehorend aan onze voormalige huisbediende Henk Papiertje, door Corinne en mij lang geleden om pijnlijke redenen ontslagen. Dat hij nu juist in deze villa weer aan de slag was gekomen! In romans gebeuren nog heel wat gekkere dingen dan in het leven!

‘Zozo,’ dacht ik, ‘als jij, stinkende bigamist, op deze wijze voortgaat, zul je nog eindigen als sandwichman. Dat voorspel ik je, vadertje.’ Maar ik sprak mijn gedachten niet uit, doch vervolgde mijn lied.

Dudeljo klinkt zijn lied,
Dudeljo klinkt zijn lied,
Dudeljo en anders niet!

Wie schetst mijn verbazing (als ze zo doorgaat, kan ze er maar beter mee naar Bruna gaan; vrouw van uitg.) toen Papiertje de triangel even liet rusten, en in niet zo erg goed Spaans tot zijn ensemblespelers sprak: ‘Ik hoor zoëven iets vreemds. ¡Laat wij drieën naar buiten gaan en wielewaal zoek!’

‘¿De wat?’ vroeg de manlijke medespeler.

‘¿Waar gaat het over?’ vroeg de vrouw.

Het kwam mij nu voor dat zij collega-bedienden van de blonde Hollander waren.

‘¡Wielewaal!’ riep Henk Papiertje machteloos.

‘La oropéndola, of eventueel el oriol, sufferd,’ dacht ik, maar ik

[p. 93]

kon het hem moeilijk komen voorzeggen.

Gemelijk haalde de Spaanse man zijn slagstokje van de triangel, gemelijk sloot de Spaanse vrouw het muziekboekje, en gedrieën sloften zij naar buiten, op zoek naar de goudmeerle.

Bliksemsnel maakte ik van de gelegenheid gebruik om het voor X belastende materiaal in de bovenste lade van een secretaire te deponeren, maar ik kon niet weggaan zolang het personeel godweetwaar in de tuin ronddoolde (zelfs Zij slaapt wel eens), waarbij het me niet zou verbazen als ze, na vergeefs enige tijd naar de wielewaal (la oropéndola; vert.) te heb ben gezocht, in Gods vrije natuur weer tot rabdomantie waren overgegaan.

Na een twintig minuten, die mij een eeuwigheid leken te duren, gingen de French windows weer open en een bediende bracht een French letter het toneel op. Dit was H.P. Blijkbaar waren zijn medemuzikanten vermoeid achtergebleven, of reeds naar hun slaapzaaltje in de personeelsverblijven gegaan.

Papiertje maakte aanstalten de lichten, die waren blijven branden, thans te doven. Ik sprong echter als een lenige, hongerige lui paard van achter hem op de rug, smakte met hem op de grond, en tremde hem daar in elkaar. Good riddance to bad rubbish, dacht ik, en dankte Pedro die mij judo en karate had geleerd en Haar die het al bestiert, ook onze toevalligste ontmoetingen op maandagavond.

Het zal de lezer onduidelijk zijn waarom ik zo gebeten was op de in feite toch zielige man, met zijn lichaamsgeuren, zijn armzalige instrumentje (wie speelt er nou triangel, vandaag de dag, in de verzorgingsstaat, zeg nou zelf), en zijn lullige carrière van huisbediende-bigamist in een beschaafd Hollands milieu (geen bar- of danstypes in ons huis behoudens Cathy) tot huisbediende-trianglist bij een falangistische Spanjaard die weldra, verdacht van communistische gezindheid, zou worden gearresteerd, tot sandwichman op de kaden van Algeciras? (Want zo zal het met hem aflopen.)

Voor hetzelfde geld (ik kreeg ongeveer de tegenwaarde van f 3000,- voor mijn opdracht, in gedevalueerde peseta's) had ik

[p. 94]

een mooie vriendschap met Papiertje kunnen opbouwen, hem in vertrouwen nemen en in onze opzet betrekken, want enige trouw aan zijn heer, daar hoefde ik bij hem niet voor te vrezen.

Maar ik had d'r nou es toevallig gewoon geen zin in. Ik had nou toevallig geen trek d'r in om gelijk nog maar effe vijf minuten te wachten tot Henk Papiertje ook naar het slaapzaaltje voor het lagere personeel was vertrokken, en ik in alle rust had kunnen wegsluipen.

Nee, ik had nou inenen gloeiende zin om alles wat ik van Pedro had geleerd eens even toe te passen en die vervelende etter, die gluiperd, die stinkende otter, die liegende schijterd, die telefonanist, die kwartaaldrinker, die maandag-naaidag lul, eens mooi het Binnengasthuis (hospital del interior; vert.) in te slaan.

Zodoende.

Ik ontnam de wezenloos op de grond liggende Papiertje zijn French letter, en keek voor alle zekerheid of er iets van enig belang in had gestaan. Maar dat bleek niet het geval.

Zacht dudeljodelend, om de slapende heer des huizes niet wakker te maken noch de slapende honden, verliet ik ongehinderd het riante pand.