Moeders mooiste uurtje

[p. 11]

God heeft alles geschapen

Schepping van de Hemel en de Engelen

Kom eens hier bij Moeder staan, en kijk nu eens door de de ramen hoe mooi of het daar buiten is.

Zie je die mooie zon daar wel, wat staat ze daar hoog aan de lucht, hè? Wat 'n heerlijk zonnetje, vind je niet? Daar word je zo lekker warm van. En de zon maakt 't hier zo licht, 't Zou o, zo donker zijn in de kamer, als er geen zon was. Dan was je ook niet zo blij! En kijk, die vogeltjes daar nu eens! Zie ze eens pikken, ze hebben honger en nu zoeken ze vliegjes en mugjes, want die lusten ze zo graag. Kijk.... daar vliegt er net één in de boom. Hoor hem eens fluiten, hij is ook al blij, omdat de zon zo heerlijk schijnt. En zie je ook die bloempjes? Wat een mooie kleurtjes: rood, geel, wit en nog blauw ook. Wat staan ze daar lief, zo met het kopje omhoog, ze willen ook al naar de mooie zon kijken. Daarbuiten is het toch maar wat mooi, vind je niet?

Op straat is ook nog zoveel te zien. Dat weet je ook wel, want je bent met moeder wel eens wezen wandelen en toen heb je dat allemaal gezien. Zullen we het samen eens opnoemen, wat we daar gezien hebben? Bomen, bloemen, paarden, en in het weiland waren nog koeien, schaapjes met kleine lammetjes, weet je nog? Er waren ook zoveel mooie, grote huizen, waar mensen in wonen. Op straat liepen ook veel mensen en kinderen, die zo heerlijk aan het spelen waren. Ja, er is daar buiten 'n heleboel te zien. Maar dat is niet altijd zo geweest.

Je bent er zelf ook niet altijd geweest. Moeder weet het nog zo best, dat je op de wereld bent gekomen. Eerst woonden vader en moeder hier maar samen in dit huis, ja, want jij was er nog niet. Nog langer geleden waren vader en moeder, oom en tante er ook niet. En nog héél, véél langer geleden waren er helemaal nog geen mensen op de aarde, waar wij nu wonen. En de aarde was er ook niet. De mooie lucht, die je daarbuiten ziet, was er niet. Er was geen zon, en ook waren er geen bomen, geen bloemen, geen vogeltjes, geen visjes, geen paarden, geen schaapjes, er was niets, helemaal niets.

Alleen Eén was er maar: en dat is God.

Ja, God, Die is er altijd geweest. God is zo lief, zo goed en altijd blij. En toen God daar nu helemaal alleen was, dacht Hij: Ik ga anderen maken, die moeten net zo blij worden als Ik. Ja, dat kan God. Die is zo groot, dat Hij zo maar anderen kan maken. Maar Hij is ook zo goed en lief, en daarom noemen we Hem ook: Lieve Heertje!

[p. 12]

En die goede, lieve Heer wilde nu Engelen gaan maken. Dat kan God alleen maar. De mensen kunnen geen engelen maken. Moeder kan het niet. Vader niet, oom ook niet, niemand van de mensen kan dat.

Maar waar zouden die engelen nu toch moeten wonen? Er was toch helemaal niets. Weetje, wat God toen eerst nog ging doen? Een huis maken voor de engelen. Ja, want ze moesten toch ergens wonen. Wij wonen toch ook in een huis. Zo moesten de engelen ook een huis hebben. En God maakte voor al de engelen de schone hemel, die is daar boven de lucht. O, dat is toch zo'n prachtig huis. Daar is het toch zo mooi. Nergens op de hele aarde is er zo'n mooi huis, als de hemel is. Nu ging God de engelen maken. Niet één, niet twee, drie, ook niet tien, maar.... wel honderd en nog meer. Dat is erg veel, hè?

Toen je laatst met moeder mee naar de kerk bent geweest, zag je daar een heleboel mensen. Maar in de hemel zijn nog méér engelen. Moeder zou ze niet eens kunnen tellen, zoveel zijn er wel. En die engelen zijn zo mooi, zo prachtig! Kijk eens hier, hoe mooi het engeltje op deze plaat (zie bladzijde 26) er uit ziet. Wat een mooie vleugels en wat 'n prachtig kleed. Maar hierboven zijn de engelen nog véél, véél mooier, dan ze hier op de plaat staan, zo mooi kan niemand ze op de hele wereld namaken. Zorg maar, dat je altijd een braaf kindje blijft, dan mag je later ook in de mooie hemel bij al de engeltjes komen. Dan mag je met de engeltjes spelen. Wat zal dat fijn zijn! Dat wil je toch wel graag?