Ons Glas, Loopt ras.
Men bespeurt dit in alle menschen, dat haer leven niet alleen te post voortloopt na de doodt, maer dat sy ’t selve gelijk een zweepe voortdrijvende tot de doodt. Wie isser doch die niet altijdt voorwaerts hijgt van d’een uyre na de andere; van den eenen dagh tot den anderen? Zijn de menschen jongh, sy wenschen om oudt te worden: Is ’t nacht, sy wenschen om den dagh: Is ’t winter, sy wenschen om den somer. De tegenwoordige tijdt verveelt haer, en sy verlangen na den toekomenden. Wat is dat anders als een klaer bewijs, dat de menschen geschapen sijn voor het toekomende, en niet voor het tegenwoordige.
Auteursrechtvrij