en hebben gedient met vrolijkheydt ende goetheyt des herten, soo moeten wy onse vyanden, die gy onder ons gesonden hebt, dienen in honger, in dorst, in naektheyt, ende in gebrek van alles. Hierom hebt gy, ô Rechtveerdige Godt! een volk tegen ons verheven, van verre, van ’t eynde der aerden, gelyk als een Arent vliegt; een volk welkers sprake wy niet en verstaen: een volk stijf van aengesichte, dat het aengesichte des ouden niet aanneemt, noch den jongen genadigh is: een volk dat de vrucht onser beesten, ende de vrucht onses lands op eet, tot dat wy verdelgt zyn: welk ons geen koorn, most, noch olye, voortsettinge onser koeyen, noch kudden van onse kleyn vee overig laet, tot dat het ons verdoe: een volk, dat ons beangstigt in alle onse poorten, tot dat onse hooge ende vaste mueren nedervallen, op welken wy vertrouwen in ons gantsche land. Heere neemt doch eenmael genadelyk dusdanigen verdriet van ons wegh: Maekt eenmael een eynde van den woedenden ende verdervenden oorlogh: Neemt van ons wech verschrickinge, teeringe en koortse, die de oogen verteeren, ende de ziele pijnigen: Laet ons ons zoet doch niet te vergeefs zaeyen, ende en laet doch niet toe, dat het onse vyanden
Auteursrechtvrij