Zang.
Stemme: O stille nacht: Of als de Muzyk fol. 119.
O hartenleet, o droefheit zonder maat,
Zy, die ik teder min, my buitenspoorig haat,
Min, zeg my eens, kunt gy gedoogen,
Dat Fillis my veracht, en spot met uw vermogen?
Een ander kan haar' minnevonken voên;
Ik, hoe ik my gedraag, nooit aan haar wens voldoen,
En noch kan ik haar niet vergeeten!
Zy maakt haar' Minnaars slaaf, eer dat zy 't zelf eens weeten.
z' Is nooit vernoegt, want, dwing ik myn gemoet;
En houw my koel als ys, dan voed zy myne gloet;
| |
En zengt dat vuur, my ondertusschen,
Dan laat ze my in nood, in plaats van my te blusschen.
Als Tantalus, sterf ik van dorst in 't nat;
De vrucht dien ik begeer, vlugt, als ik naar heur vat,
Deins ik te rug', dan komt zy my weêr nooden;
Zy voed myn leeven, slegts alleen, om my te dooden.
En ik, helaas! ben noch geboeit noch vry,
En heb de Rede aan d'een, de Hoop aan d'andre zy';
Dan voel ik d'een, dan d'ander triomfeeren!
Maar, nimmer weet ik recht, waar 't veiligst, my te keeren;
Want, Rede zegt: veracht, vergeet, verlaat,
Dien u met doornen kroont, en onbarmhartig haat;
Maar, dan roept Hoop: volhart in 't minnen,
Houd aan, gy zult in 't eind', dat zweer ik u, verwinnen.
O kleine God, die alle Goden tart,
Span doch, span doch uw boog, schiet Fillis in het hart,
| |
En, hoort zy niet naar uwe wetten,
Zoo bid ik, zorg voor my, en red my uit haar' netten.
Ik sterf, ik sterf, myn kwynent hart verteert!
Nochtans dient haar myn Ziel', indien zy zulks begeert;
Maar, zy moet eerst myn' wond geneezen;
Wy moeten beide vry, of beide Slaaven weezen.
|
|
Auteursrechtvrij