Mengelzangen

[p. 178]

Bruiloftzang.
Voor den Heere Isaac Snep, en Juffr. Slagregen.

Stemme: Schoone Zonnen, heldre lichten.

ROosje vong een jeugdig Snipje,

Door Slagregen neêrgevelt, In een
ongetralyt knipje, Tot verrassen opge-
stelt, Daar het vrolyk zich ver-
heugd, Niet bekommert, Schoon be-

[p. 179]

 

slooten: Vryheid had al lang ver-

 

drooten, Boeijens baaren nu geneucht.

't Meisje streeld het aardig diertje,

En verwarmt het by heur hart,

Blusschende het liefdeviertje,

Dat heur baart veel minnesmart,

Door zyn' veêrtjes waternat,

't Schynt of 't vogeltje wil zeggen:

'k Zoek geen bosch, noch groene heggen,

'k Acht geen vryheid meêr een schat.

Zoo, dunkt my, hoor 'k Isac spreeken,

Die zyn Bruids bevallig oog,

Klaarder dan 't kristal der beeken,

Niet ontgaan kon, maar zich boog

Voor het minnelyk gewelt

Van d'alkoesterende Liefde,

Die weleer de sterkste griefde,

En de kloekste heeft gevelt.

Hy verlangt om eens te smaaken

Wat den roozendauw belooft,

Die, op haare malsche kaaken,

[p. 180]

 

Aller bloemen gloet verdooft.

 

Hy verlangt naar 't bruiloftsbed,

 

En zoekt rust, naa al zyn zwoegen;

 

Om by Venus zich te voegen,

 

Vreest hy strik noch listig net.

 

 

 

Speelgenootjes, wilt hem brengen

 

By zyn' Bruid, 't is laat genoeg;

 

Gy kunt echter 't Wyntje plengen

 

Tot den andren morgen vroeg,

 

Gy deed wis de Bruid te kort;

 

Zoo gy 't Snepje met zyn drekje,

 

Haar onthoud, gekent aan 't bekje,

 

Wed ik dat zy morgen mord.