|
| |
| |
| |
VII
‘Moedertje, nu niet zenuwachtig zijn.’
't Was Truus, die dat zei, in haar hand 'n telegram, dat juist was gebracht.
‘Verbeeld je, dat ze gezakt is.’
Truus ritste 't telegram open... ‘Geslaagd! arriveer 4.30. Jo.’ - ‘Heerlijk! ziet u nu wel, dat 't noodelooze angst was?’ Ze lag haar arm in dien van Moeder en plaagde hartelijk: ‘altijd 'n moedertje-zorg, u.’
‘Ik had zoo'n voorgevoel, dat we onze verwachtingen te hoog gespannen hadden’ - Mevrouw Vermeulen wischte 'n paar onwillige tranen weg - ‘vergeet niet, 't is Jo, 't zou zoo'n vernedering zijn geweest, als ze niet geslaagd was.’
‘Maar nu alle angsten opzij; niet huilen, hoor!’ Truus kuste haar tenger moedertje. ‘Nu hebt u 'n gediplomeerde dochter; gefeliciteerd ermee, hoor!’
‘We moesten het Vader telefoneeren, vind je niet?’
‘Weet u, waar hij is op 't oogenblik?’
Mevrouw Vermeulen noemde 'n paar nummers, die opgebeld konden worden.
‘Zal ik 't even doen?’ stelde Truus voor, bemerkend, hoe zwak Moeder er uitzag vandaag, hoe ze vermoeidlangzaam telkens langs 't voorhoofd streek. ‘U hebt hoofdpijn, hè?’
‘Ik zal 'n uurtje gaan rusten, dan ben 'k wel opgeknapt, als straks Jo komt.’
‘Doe dat Moeder.’
‘Wie gaat Jo halen?’
‘Jet en ik maar? Jet zal dadelijk thuis zijn.’
‘Uitstekend.’
‘Nu gauw even telefoneeren.’ Truus wipte de kamer
| |
| |
uit, genietend in de blije tijding, die ze Vader kon brengen.
Mevrouw Vermeulen richtte zich moeilijk op uit 'n crapaud en staarde, niettegenstaande 't heuglijk nieuws, weemoedig in 't zonnig tuingezicht. O, dat ze toch zoo zwak was, zich altijd zoo afgetobd voelde... Als ze eens sterk was en gezond, 't zou zoo heerlijk zijn tusschen 't jonge leven hier...
‘Komt u heusch gauw thuis?’ hoorde ze afleidend Truus' opgewekte stem in de gang, en ineens was 't, of ze uit moest barsten in tranen, of haar 'n ontzaglijk leed te wachten stond...
Met z'n tweeën drentelden ze over 't perron: Truus in linnen mantelcostuum, 'n rooden hoed op 't blonde haar, dat over de ooren in weerspannige krulletjes uitsprong; Jet met blauw-linnen schoolblouse, donker schotsche rok, witten hoed.
‘'t Is of ik 'n véél gewichtiger iemand dan onze gewone Jo te zien zal krijgen,’ praatte Jet, terwijl ze uitzag, of nog niet uit de verte 'n trein naar 't derde perron kwam opspoken. ‘'t Lijkt of we op de Koningin wachten.’
‘Geen kleinigheid,’ lachte Truus, kijkend op haar horloge, ‘'t Is over half vijf, zeg; ze kan elk oogenblik komen... De trein uit Den Haag komt toch op dit perron?’ hield ze 'n chef staande, die haastig voorbij ging.
‘Daar komt ie al!’ trok Jet haar terug.
Als 'n donkere slinger kwam de trein aanglijden over de staalblauwe rails. De vaart werd geremd en hijgend en puffend stond er 't ijzeren gevaarte onder de donkere bekapping van 't station.
Eerst enkel heeren, dan ook dames sprongen of stapten uit de open coupé's en hortten er de bagage uit. En
| |
| |
dáár, achter 'n valies, dat even den uitgang versperde, één in 't lila costuum met zwarten hoed: Jo! Jo met 'r diploom voor muziek!
‘Daar is ze!’ Jet vloog op haar af. ‘Gefeliciteerd, zeg!’ Ze zoende haar - wat anders niet dan bij hooge festiviteiten gebeurde - en nog wel op beide wangen!
Truus volgde Jet's voorbeeld, minder onstuimig; maar met niet minder hartelijkheid.
‘Wat ben je gauw terug, zeg. Gelukkig; want we zaten zoo in spanning. Was 't zwaar? en hoe ging 't eigenlijk, en was je niet zenuwachtig? hoorde je zoo maar dadelijk, nadat je gespeeld had, dat je 'r dóór was?’ werd Jo door Jet ratelend bestormd.
‘Laten we nu eerst uit de drukte komen; buiten zal 'k alles vertellen,’ vond Jo.
‘Zeg,’ fluisterde Jet op de trap naar beneden; ‘'k heb vanmorgen den hemel bestormd, dat je slagen mocht.’
‘Dank je hoor; je ziet, 't heeft geholpen en heerlijk vroeg is 't afgeloopen, hè? 'k Had zeker gedacht dat 't later zou worden... D'r waren niet veel candidaten.’
Op 't bestofte Stationsplein, zwoel-druk van trambelgeklingel en toeterende auto's, van bedrijvige handelsdrukte, van gaande en komende reizigers, stelde Jo voor: ‘We moesten 'n taxi nemen.’
‘Wel ja: gediplomeerde lui kunnen fatsoenshalve niet te voet gaan.’ Jet stapte op 'n particuliere auto af.
Truus, ziende, dat ze 't portier wou openen, riep gejaagd: ‘Jet dan toch...’
‘O Gos, pardon.’ Jet hield haar hand tegen 'r mond, mompelde nòg 'n excuus.
De chauffeur, stijf in volle waardigheid, spotlachte,
| |
| |
tipte met den wijsvinger tegen z'n pet. Jo had moeite om 'r lachen te houden. Truus geneerde zich.
‘Kom, stap in.’ Jo wees naar 'n ‘Entam’.
Vroolijk hotsten ze over de keien, veerden ze nu en dan over 't effen asphalt.
‘Ga mee 'n end omrijen,’ vond Jet, genietend op 't oogenblik nog meer van 't ritje dan van de gediplomeerde Jo.
‘Hè nee. Natuurlijk zijn Vader en Moeder verlangend haar te zien,’ weerhield Truus.
‘Zie 'k er anders uit?’ vroeg lachend Jo.
‘IJselijk geleerd,’ verklaarde Jet.
Jo vertelde druk van 't examen. In 't begin was ze wat zenuwachtig geweest; maar de eximinatoren hadden haar gauw op 'r gemak gesteld, waren gelukkig heel vriendelijk.
't Lag op Jets lippen; maar ze hield 't nog terug: ‘Je bent ook zoo knap: ‘the beauty of the family’ (Ze oefende zich de laatste dagen in allerlei Engelsche uitdrukkingen, bracht die, waar 't éven kon, te pas).
Sommige meisjes waren ontzettend zenuwachtig,’ vertelde Jo; ‘die zaten al te huilen, voor ze 'n noot hadden gespeeld.’
‘Dan was er zeker geen houden meer aan, toen ze voor de piano zaten,’ dacht Jet zich zoo'n benarde toestand in.
‘Stakkers,’ klonk 't meelijdend van Truus' kant. ‘Wie weet, wat er voor sommigen van afhangt.’
‘En 't was er zoo heet,’ zei Jo puffend.
‘Mensch, 't is geen temperatuur meer, zóó'n hitte.’ Jet waaide met haar handen. ‘Heerlijk die wind.
‘Naar toch, dat die examens in den zomer vallen,’ vond Truus.
| |
| |
‘Ja;... enfin nu bèn 'k er! En zeg, m'n harmonie, waarvoor ik 't meest in angst zat, is uitstekend gegaan. Ik kreeg toevallig...’
‘En hoe hoorde je nu eindelijk, dat je was geslaagd?’ viel Jet, niet belust op 'n relaas over theoriewerk, waar ze niets van begreep, in de rede.
‘Wel na afloop ga je in 'n aparte kamer. De eximinatoren beslissen onderwijl of ze je 't diploma zullen toereiken of niet. Als je gezakt bent, wordt 't je dadelijk meegedeeld, en anders wordt verzocht om binnen te komen, en 't diploma in ontvangst te nemen.’
‘Wat eng!’ riep Jet benauwd - terwijl stopte de chauffeur voor 't aangewezen nummer op de Keizersgracht - ‘Van m'n leven doe ik geen examen!’
‘'k Geloof niet, dat daar ooit iemand aan getwijfeld heeft,’ gekscheerde Jo, zich omdraaiend op de treeplank.
Uit ‘Wilde Wingerd’. 2 dagen na 't examen.
M'n verhaal, dat pakkend belooft te worden, speelt in onze huiskamer.
De pendule wijst zeven: 't is schemeruurtje. Ramen staan hoog open; 't was 'n heete dag.
De heele familie, uitgenomen Vader, zit bij elkaar. Er wordt niet veel beweerd; over 't eenig nieuwtje - dat neef Johan naar Amerika gaat - is aan tafel al in den breede uitgeweid.
Zus is 't drukst, wil touwtje-springen in de kamer.
‘Nee Zus, dan moet je in den tuin gaan,’ zegt Moeder.
‘Bah, zoo saai alleen.’ Zus zwaait met 'r springtouw.
‘Kind, schei toch uit; wat ben je vervelend,’ bromt Jo, opkijkend uit 'n boek, dat meen ik ‘Die Briefe Beethovens’ heette.
| |
| |
Jo ziet er opgewonden uit; 'k zie haar in 't boek meer turen dan lezen.
‘Jij bent vervelend,’ zeg ik. ‘Kom hier, Zus; we gaan ‘Zwarte Pieten’, geef de kaarten maar op; Tientje doet ook mee, hè?’
Jo staat op, vraagt: ‘Is er ‘Hoffman’ in huis?’
Ik: ‘Wat mankeer je?’
Jo: ‘Hemel, niets. 'k Lig niet op sterven.’
‘Ben je niet goed?’ vraagt Truus.
‘Ach, niet erg lekker.’ ‘Jullie maken je direct zoo druk over alles. ‘Hofmann’ brengt me ineens weer in orde.’
‘Beneden, Jo, staat 't in de kast van de eetkamer,’ sust Moeder.
Jo van 't tooneel.
Tientje: ‘Is ze ziek, Moeder?’
‘'k Denk, wat overspannen... Vragen jullie maar niets, als ze terugkomt.’
‘Wat komt Vader laat binnen,’ bemerkt Truus.
‘Hij heeft iemand bij zich.’ (Moeder waagt zich op gevaarlijk terrein!)
‘'n Patient?’
‘Nee, 'n particulier.’
Jo komt terug.
Even later gaat de huistelefoon.
Truus luistert.
‘Jo, of je even bij Vader komt, op 't kantoortje.’
Jo bloost, klapt 't boek dicht, of ze 't stellige plan heeft, er vanavond geen blik meer in te slaan.
‘Aaaaah! c'est çaaaa!!’ D'r gaat me'n licht op.
Moeder zegt waarschuwend en streng-kort: ‘Jet’ en ze fronst de wenkbrauwen, 'n teeken dat er gezwegen moet worden.
| |
| |
Ik kàn haast niet zwijgen. ‘Hoffmann om Hofberg!’ brandt me op de lippen; maar ik slik gelukkig nog telkens de woorden in, die alles zouden verraden.
‘Moeder, is 'r iets met Jo?’ waagt Tientje weer te informeeren.
Truus kijkt mij aan, denkt bepaald: ‘die is 'r achter.’
Ik trek m'n wenkbrauwen hóóg op, doe gewichtig en zwijg. Maar 'k snap de geschiedenis van a tot z: Hij is er om haar hand te vragen!
‘Ja’ of ‘nee’ is in 'n minimum van tijd gezegd; toch duren de verhandelingen beneden langer dan 'n half uur.
Zus zeurt, dàn bij Moeder, dàn bij mij; de kaarten, waartusschen ‘zwarte Piet’ oolijk prijkt, liggen open en bloot over den grond.
‘Hè toe, zegt u 't nou.’
Ze vindt twee onverbiddelijken, twee die zich voor den domme houden.
Ik knipoog even naar Moeder; haar knipoogje terug, bewijst, dat ik aan 't ware touwtje trek.
De wijzers van de peudule galloppeeren naar acht. 't Gaat donker worden. Moeder trekt de overgordijnen wijd open. Dan: ‘klop-klop-klop’ op de deur.
Iets als 'n electrische schok vaart door m'n gemoed.
‘Binnen!’ roepen we in koor.
De deur gaat open, plechtstatig-langzaam.
Over den drempel schrijdt Jo; maar Jo niet alleen; aan haar arm: Charles Hofberg in levenden lijve!
Ik heb 't voorzien, toch sta 'k perplex.
Ze stelt hem voor; ‘m'n aanstaande’ klinkt zoo vreemd, of 't Grieksch of Hebreeuwsch is.
Moeder, die natuurlijk alles weet, omhelst beiden. ‘Kinders, dat jullie gelukkig moogt worden.’
| |
| |
Jo en Charles moeten wel heel gelukkig zijn; ze zien er zoo stralend uit!
Ik geef Jo 'n zoen en... in vergissing, heusch in vergissing, hem ook. Enfin, hij is al 'n oud-bekende en wordt toch m'n zwager!
De familiekring wordt wijder. Jo neemt haar plaats weer in; zoo dicht mogelijk bij haar geef 'k Charles 'n stoel. Voor Vader schuif ik den crapaud bij.
‘Wat had die patient lang werk!’ fluister ik in z'n oor.
't Gesprek neemt in levendigheid toe. Hofberg is 'n gezellig type, heel joviaal. Hij voelt zich blijkbaar dadelijk thuis bij ons.
Hij: ‘wat amusant zooveel zusjes.’
Ik: ‘wat amusant 'n broer.’
De meid wordt uitgestuurd, om den banketbakker van z'n laatste gebakjes af te helpen. Truus daalt af naar den wijnkelder. 'k Heb Vader hooren fluisteren: ‘Château Cantemerle’; fijn merk, naar 'k meen. Moeder steekt de schemerlamp aan, de mooie met de rose kap. De verloofden zitten hand in hand.
Zus neemt de kans waar, en bedelt, of ze héél laat op mag blijven. Tientje vraagt, of Moeder 'n briefje zal schrijven, dat zij (Tientje) onmógelijk 'r les heeft kunnen leeren.
‘Miet’ komt binnen en 'k laat haar 'n sierlijke réverence maken voor den nieuwen baas.
‘En wanneer trouwen jullie?’
Vader: ‘Maar Jet, ze zijn nog geen uur geëngageerd.’
Charles: ‘'t Zal toch zoo lang niet duren, Joke.’ (Joke klinkt zeker inniger dan Jo; anders zie ik 't nut van zoo'n nieuwen naam niet in).
‘Hij is klaar gekomen in Frankfort’ vertelt Jo.
Truus vraagt teleurgesteld: ‘Gaan jullie dáár wonen?’
| |
| |
De verloofden: ‘Ja.’
‘Hè Moeder, wat zijn ze toch allemaal vervelend,’ vindt Zus. ‘Jet gaat naar Londen en nu gaat Jo... met dien meneer... naar Frankrijk.’
Charles, Zus beetpakkend: ‘Zeg jij maar Charles, hoor.’
Jo: ‘En we gaan niet naar Frankrijk; maar Frankfort.’
‘Oooo!’ Zus doet, of ze precies de meridianen weet, waartusschen Frankfort is gelegen. ‘Mag ik dan komen logeeren?’
Charles: ‘Zeker, àllemaal.’
Ik: ‘Zeg Jo, als je alles voorzien hadt, zou je je niet zoo druk hebben gemaakt voor dat examen.’
De verloofden kijken elkander lachend aan.
‘Als je maar weet, dat Vader geen toestemming gaf, vóór ik m'n diploma had.’
‘Van half werk houd 'k niet,’ zegt Vader op z'n ernstigen toon.
'k Begrijp wederom 'n voorval van maanden geleden. (was 't niet in Februari?) ‘Zoo, was dáárover dat gesprek met Vader dien avond, dat 'k op 't kantoortje kwam!’
Jo bevestigt het.
Er wordt gedronken en geklonken op 't jonge paar.
Ik meelijdend tot Jo: ‘Stakkertje, wil je nog 'n beetje Hoffmann?’
Zij lachend: ‘Dat is niet meer noodig.’ En ze ziet glorievol òp naar Charles. ‘Dag vent’ ...
14 Juli.
De kaartjes zijn gedrukt en geschreven. Wat 'n plof in de brievenbus, toen die stapel Charl's en Jo's naar beneden tuimelden!
Gisteren hebben we kennis gemaakt met Charles' Vader,
| |
| |
met zijn broer Oscar, met diens vrouw en hun dot van 'n kindje, dat ‘Netty’ heet. De Hofbergen wonen in Utrecht; ‘schoonzus’ heeft me geïnviteerd, de aanstaande vacantie te komen logeeren, wat 'k met open armen heb aangenomen.
17 Juli 's nachts één uur.
Vandaag was er receptie. 'n Schat van bloemen werd gebracht, zóóveel, dat we haast niet wisten, waar alle bloemstukken en bouquetten 'n plaats te geven. De zaal, vol rozengeur, was 'n heerlijke lusthof. Voor de canapé stond Jo in zacht-rose toilette; schattig! Ook Charles zag er up-to-date uit, 'k hoorde menigeen ge heimzinnig beweren, ‘wat 'n bizonder knap paartje.’ 't Moet tòch 'n prettig gevoel geven, als je zoo'n ‘beauty’ bent. Mijn alledaagschheid was zelfs door 'n tule costuumpje van Hirsch niet te vermoffelen!
Over 't diner schrijf 'k later; 'k ben nu zóó moe, m'n oogen vallen haast dicht.
18 Juli.
't Gaan naar Londen is uitgesteld. Jo trouwt van den winter en er zijn nog 'n massa feesten in 't zicht.
Mrs. Creech, bij wie Jenny en ik in pension zouden gaan, kan ons nu niet eerder wachten dan begin Mei.
Charles, die Londen kent, zegt dat 't dan de prettigste tijd is daar, de zoogenaamde ‘season’,
19 Juli.
Vandaag 'n onderhandeling gehad met ‘van Tiel’, of zwager-in-spé al of niet bij de uitvoering van ‘Sprookjesprinses’ wordt toegelaten. Jo heeft verklaard: ‘als 't
| |
| |
niet mag, kom ik niet spelen.’ Korte metten, jongens!
Juffrouw van Tiel scheen niet bizonder op Charles' tegenwoordigheid gesteld (wat 'k maar niet heb overgebriefd); doch ten slotte koos ze den wijsten weg en zei: ‘Ja, 't is goed.’
|
|
Auteursrecht onbekend