Jet

[p. 32]

IV

Uit ‘Wilde Wingerd.’

8 Februari.

'k Geloof stellig: er hangen gewichtige gebeurtenissen boven ‘Huize Vermeulen!’ Jo behoeft me niet meer wijs te maken, dat ze ‘bij toeval’ elk oogenblik 'n zekeren Hofberg ontmoet, ze hoeft niet meer met d'r praatjes aan te komen, dat 't ‘hoegenaamd geen bewijs van verliefdheid is, wanneer iemand je 'n enkel keer aanspreekt.’ Eerst liet ik me door die redenatie's om den tuin leiden; daarmee is 't nu uit, totaal uit.

Trouwens, Jo is gisteren zelf door de mand gevallen... We loopen op 't Koningsplein. Ik zie ‘meneer’ aankomen van den Heiligenweg, gewapend met 'n vioolkist. We passeeren... Hij groet (bijna tot 't asphalt) en... juffrouw Jo krijgt 'n kleur tot onder haar fluweelen hoedje.

‘O zoo?’ spot ik, doelend op die kleur. Ze wil beweren, dat 't komt vanwege den gloeienden haard bij tante Louise, wie we 'n verjaringsbezoek brachten. ‘En vanwege 't warm-kloppend hartje, hè? Maar nee, je bent heelemaal niet verliefd, heelemáál niet; je vindt 'm 'n drogen vervelenden, saaien signeur... Je zou 'm wel van de aarde weg willen kijken...’

‘Kind, wat zeur je,’ zegt ze kribbig.

Daarmee staat de zaak-Hofberg stop.

Wil Jo 't een of ander niet weten, dan kan ze zwijgen, zwijgen als 'n hermetisch gesloten bus!

10 Februari.

Vanavond heb 'k haar in de gaten gehad! We waren op concert. Jo, die veel muziek moet hooren, heeft 'n abonnement op 't Concertgebouw en in 't begin van 't seizoen hadden Truus en ik 't genoegen te loten, wie

[p. 33]

haar ‘tot geleide’ zou dienen. Ik bofte, trok 't langst van twee papierstrookjes uit Moeders hand, en was bijgevolg in deze de uitverkorene.

Charles, (ik spreek maar over hem als ‘Charles,’ beschouw hem al half als zwager) heeft ‘toevallig’ dezelfde seriekaart, zit ‘toevallig’ altijd in onze nabijheid, zelfs wanneer we plaatsen bespreken. ‘Hij heeft 'n hondenneus, òf jullie spreken 't af.’ Tot die conclusie moest ik eindelijk komen.

Ik wil 'm best tot zwager hebben, zóó is 't niet. Hij lijkt me heel joviaal, is daarenboven 'n flinke, kranige verschijning. Als kenmerk van articiteit is z'n donkere haarbos 'n beetje ragebollig.

Wanneer 'k als ‘Dritte im Bünde’ bij ze zit, geef ik natuurlijk m'n ooren flink den kost. Zoo maakte ik van avond uit hun gesprek op, dat hij vioolonderwijzer is aan een of andere muziekschool hier in de stad; maar solliciteert voor twee vacante plaatsen, één in Brussel, één in Frankfort. Hij beweerde ook iets, wat voor mijn ooren allerminst bestemd scheen, maar ik ving toch uit dat gefluister op: ‘Goed salaris, hè?’

Wie spreekt nu over salaris met 'n meisje, dat je ‘bij toeval’ 'n keer ontmoet.

14 Februari.

Hoe geheimzinniger Jo doet, des te zekerder ik van m'n zaak word! Gisterenavond kom ik op 't kantoortje, om postzegels te halen; daar zit ze bij Vader aan 't bureau. 't Gesprek hokt onmiddellijk, nu ik kom binnenwaaien. Vader kijkt bizonder ernstig; Jo ziet er opgewonden uit. Ik kijk beiden veelbeteekenend aan. ‘'k Zal maar gauw weggaan,’ haast ik me.

Vader zit in gedachten, antwoordt niet. Jo zegt:

[p. 34]

‘ja,’ en lacht even. Jo is wel iemand om gecharmeerd op te worden. Jet is in alle opzichten 'n nulletje, vergeleken bij haar!

15 Februari.

'k Heb er Jo op den man af naar gevraagd. ‘Kom,’ zeg ik, ‘wees niet zoo zielloos-flauw - ik belóóf je, het niet over te vertellen - raak je geëngageerd?’

‘Raak je geëngageerd?’ herhaalt ze spottend. ‘'t Lijkt wel zooiets van: zoek-raken?’

‘Nu dan: zal 'k eerdaags de heuglijke tijding vernemen van je verloving?’

‘'t Is doodgewoon iemand, die, vóór mijn pianoles, compositieles neemt’, vertelt ze onverschillig. ‘Hoe kòm je er toch op, dat er iets bizonders is tusschen hem en mij?’

‘Tjakkie, 'k ben geen klein kind; 'k heb toch óógen! ik steek ze heusch niet in m'n zak, hoor!... Ik zag je wel kleuren verleden week bij die ontmoeting!... Nou hoor! En nu weer dat gesprek gisteravond met Vader; 't had allen schijn, dat 't heel belangrijk was.’

‘Ik kan best iets te bespreken hebben, wat jullie niet allemaal aangaat? M'n examen is immers op handen?’

‘Je examen wordt genoeg besproken, waar we bij zitten; 'k zou niet weten wat er nog verder over te boomen viel.’

‘Ik had 't toch daarover.’

‘En over de rest, hè?’

Jo houdt zich doodkalm. Ik wind me op: ‘In-flauw, 't me niet te vertellen. Als 'k er niemendal van wist, zooals Truus bijvoorbeeld; maar nu... Enfin, zeg je 't niet van harte, hou dan je geheimen voor je... Als 'k er echter op 'n goeien dag wat uitflap, in tegenwoordigheid van de hééle familie, over de hofmakerij van

[p. 35]

dien Hofberg, dan is 't je eigen schuld, je bloed-eigen schuld.’

Jo staat even in twijfel; ik plaats haar tusschen twee vuren. 'k Ben woedend en heb voor 't oogenblik schik in haar benarden toestand. Ze houdt echter vol, wordt éven heftig: ‘Ga je gang; gooi 'r maar alles uit, wat op je lippen brandt.’

'k Ben dus geen steek verder gekomen...

23 Februari.

Vanavond hadden we weer concert. De bewuste was er niet, niettegenstaande Mengelberg dirigeerde en Messchaert de ‘Kindertotenlieder’ zong. Verleden week zei hij ('k bedoel Charles) nota bene, dat hij 'n kolosale vereering had voor Mahler, wat ik me tusschen twee haakjes best begrijpen kan.

'k Heb Jo niets over Charles' afwezigheid gezegd; gewapende vrede is 't tusschen ons. Waarom is ze zoo geheimzinnig! Zouden er bezwaren zijn voor hun engagement? Misschien wil vader geen toestemming geven... 't kan zijn, dat hij niet Katholiek is, of 'n artist zonder voldoende middelen van bestaan. In ieder geval, dat kon ze me best vertellen. Maar Jo is de verpersoonlijkte koppigheid. Ik doe zus en ik doe zoo; ik wil zus en ik wil zoo; mijn opinie is zus en daarvan stap ik niet af; mijn plannen zijn zoo en daaraan wil ik niets veranderd hebben: voilà Jo. 't Geeft haar iets resoluuts, wat ik soms benijd; maar toch als 't ‘ik’ en ‘mijn’ nooit in den tweeden of derden persoon te transformeeren zijn, dan mag je omgeving wel 'n dosis jobsgeduld opdoen.

10 Maart.

'k Zie zwagerlief in geen velden en wegen; hooren doe 'k nog minder van 'm.

[p. 36]

Jo is nogal stil en heel gauw op 'r teentjes getrapt. Truus verzekert, dat 't door de zware studie komt; maar ik zoek er nog wat anders achter. 't Is zeker, Jo is één en al muzikale bedrijvigheid; studeert ze geen piano, dan maakt ze theorie; maakt ze geen theorie, dan trekt ze naar les, en - 't toppunt! - laatst heeft Tientje haar hardop hooren droomen over Bach en Händel en over zooiets van polyphonie!

Verbeeld je, dat ze na al die druktemakerij zakt!