|
| |
| |
| |
III
't Winterde naar hartelust! 't Vroor, drie volle dagen! 'n Ideale, krakende vorst was 't; er lag 'n duimen-dikke ijskorst op 't water getooverd. D'r was veel sneeuw gevallen en 't witte winterkleed lag donzig neergespreid over daken en straten. Elke boom was 'n weelde van wit, nu alle takken roerloos droegen hun richeltje van sneeuw. Waar op straat het reine wit nog niet vertreden was tot modderig grijs, vierde de jeugd haar winterfeest: sneeuwballen-gooien, glijbaan-maken, sleetje-rijden.
Bij juffrouw van Tiel, de schooldirectrice, die Jet, Tientje en Hannie of ‘Zus’ Vermeulen onder haar leerlingen telde, had zich in gezantschap der hoogste klassen aangemeld, om 'n vrij uurtje af te bedelen. ‘De club was open; wie weet, wat korte vreugd 't zou zijn,’ Ze stonden er als gedweeë schapen; Jet deed 't woord.
‘Jongens, we mogen!’ kwamen ze even later als dolle Driessen de klas instuiven. ‘Om drie uur vrij!’
‘Je zult zien, ik ben 't totaal verleerd,’ verzekerde Jet, toen ze na 'n vluchtig kruis van de koffietafel opstond. ‘Kan je weer achter zoo'n sleetje aanhurken op de krukkenbaan. Met 'n steuntje van iemand, die goed kan rijden, gaat 't; maar zoo iemand te vinden, dat 's de quaestie, zie je:... 'k Gaf toch duizenden,als ik 'n broerhad.’
‘Broertjes zijn voor geen duizenden te koop,’ zei mevrouw Vermeulen met 'n glimlach en 'n zucht.
‘'t Beste, dat je je gauw verlooft,’ vond Jo; ‘me dunkt, dan ben je zelfs beter af. Denk maar niet, dat broers altijd voor de zusjes klaar staan. Kan je net denken! Moet je Trees Vermeer maar hooren over d'r vijf broers.’
| |
| |
‘Mooi praten,’ maakte Jet zich warm; 'n meisje heeft nogal veel in te brengen, 't Kan zoo vast bij je staan als 'n ouwe eikeboom: ‘'t huwelijk is mijn roeping’ en komen ze niet om je, dan zit je nóg met je gebakken peren.’
‘Jet, waar denk jij, 'n schoolkind, al niet aan’, bemerkte haar moeder.
‘'n Schoolkind je’. Jo trok Jet nog wat lager bij den grond.
‘Jij hebt goed praten’, plaagde Jet weerom - Ze zou haar terugtroeven! - en knipoogde: ‘Já! já!’...
Jo trok 'r neus op. ‘Bah, wat 'n flauwigheid’, wees ze achter Moeder om.
Jet hield op met plagen, tot Jo's groote geruststelling.
‘Zeg Vader, u had zeker ook liever vijf jongens dan al die dochters gehad’, uitte Jet weer haar spijt, dat 'n Vermeulen-junior aan de familie ontbrak.
Of Dokter Vermeulen 't betreurde? Hij had eens bemerkt tegen iemand, die 't zelfde onderwerp aanroerde als Jet: ‘Eén van m'n dochters’ - en 't valt niette betwijfelen, wie hij bedoelde - ‘is 'n jongen gelijk, en als 'k er vijf zóó had, stond iederen dag m'n huis op stelten.’
Jet drong om antwoord. ‘Nù Vader?’
‘Als je beweerde: ‘ik was liever 'n jongen geweest’, klonk dat vrij wat natuurlijker in jou mond.’
Jet schudde Vaders beide armen. ‘U bent toch 'n ondeugende ouwe baas.’
‘Kan je wel, Jet?’ vroeg Moeder, die de kruimeltjes van 't tafelservet veegde.
‘O Moeder, Vader is toch zoo'n rakker, hoe hebt u 'm kunnen trouwen!’
‘Omdat 't vast stond als 'n ouwe eikeboom, dat 't
| |
| |
huwelijk Moeders roeping was’, lachte Jo, en Vader zuchtte spottend: ‘Had ik 't maar niet gedaan; nooit zou 'k vijf dochters op m'n hals hebben gehaald.’
Dat was vuur bij stroo! ‘Zeg eens gauw, dat u tevreden met ons bent. Gauw!’
Jet stoeide met Vader, die de kamer uit wilde.
‘Jullie zijn kwâjongens!’
‘Bravo! nu moogt u gaan! Da 's mooi gezegd; ‘kwàjongens’ klinkt tenminste beter dan ‘lieve, zoete meisjes’ en ‘engeltjes van dochtertjes’...
‘Groeten aan de patiënten, hoor!’ Jet klopte Vader op den rug, en opgevroolijkt door zijn ‘bengel’ keerde zich Dokter Vermeulen weer naar den ernst des levens, z'n drukke praktijk.
‘Je moet Vader niet zoo moe maken, Jet’, zei Moeder bezorgd. ‘Hij is zoo jong niet als jullie.’
‘Ach Moes, Vader vindt 't wat leuk; moet u 'm zien lachen! 'n Dubbeltje wedden, dat hij wel graag eens stoeit?’
‘Jij altijd met je wedden.’
‘'k Wil alleen maar zeggen, dat 'k er 'n dubbeltje aan waag, 'n kwartje zelfs, 'n gulden. Nou?’
Tijd om de hoogst gewichtige weddenschap verder te bepalen, ontbrak; Tientje kwam om den hoek der deur: ‘Jet, weet je wel, dat de Westertoren al lang kwart heeft geslagen? Als je je niet rept, kom je te laat. Ik ga vast Je moet je nog aankleeden ook’...
‘Kind, wat irriteer je je’, gaf Jet terug; maar Tientje was al weg.
‘Zus! kom je?’ riep ze naar beneden, waar Zus, kant en klaar voor school, in stille bewondering bij de aanrecht stond, waar de keukenmeid deeg voor 'n tulband kneedde.
| |
| |
‘Tientje gaat al’, haastte ze zich, 't roepen hoorend van boven uit de gang.
‘Dag Trijn, dag Anne!... Mag 'k nog één rozijntje?’
‘Hier, klein snoepjuffie.’ Trijn, haar handen strijkend langs 'r bonte schort en 't grauwe kruidenierszakje openend, plaagde: ‘Mijn schuld niet, als er te weinig rozijntjes in den tulband zitten.’
Zwaaiend met haar schooltasch, holde Zus naar boven.
Jet, nog in de huiskamer, kon 'r geschiedenisboek niet vinden, maakte den noodigen rommel, blies ten slotte, na lang vergeefsch zoeken, zonder boeken, doch met schaatsen den aftocht.
Truus kwam binnen en stelde Moeder voor van 't mooie, droog-vriezende weer te profiteeren, om inkoopen te doen voor Jo's verjaardag, welke op til was.
‘We kunnen 't zóó afpassen, dat we om drie uur Zus halen, vindt U niet!’ Ze doet zoo dolgraag boodschappen, en dan geniet ze op haar manier ook van 'r vrijheid.’
‘En Tientje dan?’
‘Tientje gaat lezen; ze moet zoo'n heerlijk boek hebben. De zeven kleine Australiërs,’ geloof ik; ze heeft er wonderen van verteld!’
‘'t Zou veel gezonder zijn, als ze met ons meeging.’
‘Kom, laat u 'r maar; ze geniet zoo in lezen,’ pleitte Truus.
Dokter Vermeulen en z'n vrouw vierden hun trouwdag.
‘Over twee jaar hebben we 't zilveren feest; dol jongens!’ 'n Pret had in Jets oogen gedanst, toen ze het 's morgens had geroepen, nadat Zus uit aller naam 'n prachtig bouquet van leliën en roze-anjers had aangeboden. 't Buitenkansje van 'n uur vrij had ze juist op dezen dag 'n ‘innigen bof’ gevonden; 't maakte hem nòg feestelijker.
| |
| |
's Avonds kon ze niet uitgepraat raken, hoe heerlijk 't op de club was geweest. ‘Als de vorst aanhoudt, zal ik 't wàt gauw los kennen,’ zei ze.
‘Ben je dikwijls gevallen?’ informeerde Tientje.
‘O, wel twintig keer; dat moet je er voor over hebben.’
‘Mag ik 't óók leeren?’ Tientje ging naar Moeder. ‘De meeste kinderen van m'n klas kunnen 't al.’
‘Als Jet je helpen wil?’
Jet was bereid; Jet was zóó goed gemutst!
‘Mag ik dan ook?’ bedelde Zus; maar Moeder vond haar 'n te kleine dreumes.
Er kwam 'n pruillipje!... ‘Ik ben niets te klein, ik ben op één na de grootste van m'n klas. Ik wil óók schaatsenrijden, hoor,’
‘Maar Hanneke, ondeugend zijn op Vaders en Moeders trouwdag?’
Die vraag bracht Zus van 't chapitre-schaatsenrijden af, en klimmend op Moeders schoot, fluisterde ze haar in 't oor: ‘Mag 'k laat opblijven, omdat 't uw trouwdag is?’
‘Ja, dat mag je.’
Zus was niet te houden van blijdschap en joelend sprong ze de kamer rond. ‘Zeg,’ vertelde ze geheimzinnig aan Truus, haar wild naar voren trekkend: ‘Moeder trakteert op appelbollen en warmen wijn.’
‘Maar kind,’ deed Truus verbaasd, hoewel ze de appelbollen zelf besteld had.
‘Niet zeggen, hoor,’ praatte Zus gewichtig over haar geheim en ze hernam haar dollen rondedans. ‘Halli! hallo! halla!’...
‘Zeg, zal ik je vertellen uit 't sprookjesboek? riep Truus, die merkte, dat Vader, bepaald moe van 'n drukken dag, hinder had van 't rumoer.
‘Jááà!’ galmde Zus en ze kwam bij Truus op den
| |
| |
divan zitten. Vlak bij zat Jet aan 'n klein tafeltje, haar aandacht verdeelend tusschen 'n Duitschen roman en 't dwergensprookje, dat Truus bij 'n plaat uit de ‘Printers Pie’ te fantaseeren wist.
‘Typisch toch, dat juist jij de oudste bent,’ zei ze ineens, na Truus 'n heele poos te hebben gefixeerd.
‘Hoezoo?’ Truus' rustig-blauwe oogen keken even verwonderd naar Jet. Deed ze als 'n oude-juffrouw? dat lag niet in de bedoeling.
Jet echter kon dikwijls iemand of iets geruimen tijd bestudeeren en dan ineens rondborstig voor den dag komen met haar ingenomenheid of afkeuring. ‘Je bent zoo'n echt moedertje,’ zei ze, ‘zoo'n in-goeie lobbes, en tòch flink, zie je - net zooals Moeder zelf.’
‘Mal kind,’ lachte Truus, 'k doe toch heel gewoon.’ ‘Gekke meid, die Jet, hè?’ richtte ze zich tot Zus, haar naar zich toetrekkend in 'n beetje verlegenheid om de lofuiting van Jet, die niet iets zeggen zou of ze meende 't ook.
‘Jet is niets gek,’ verzekerde Zus.
‘Zie je wel,’ triompheerde Jet. ‘Uit den mond van kinderen hoor je de waarheid.’
‘Hè, vertel nu verder,’ zeurde Zus, wie dit gesprek niet zoo interesseerde als de mooie verhalen, die Truus kon verzinnen.
‘'t Verhaal is uit,’ zei Truus.
‘Vertel dàn nog maar eens van ‘Klein Duimpje.’
‘Goed, dat zullen we hebben!’
Zus streek 't plooienrokje van haar matrozenjurk glad en ging parmantig zitten, met allen ernst haar blond kopje opgewend naar Truus, die begon:
‘Er was eens een houthakker met zeven zoontjes. Die houthakker was erg arm en natuurlijk de zeven zoontjes ook. De jongste heette ‘Klein Duimpje, 't Was 'n heel aardig, bij-de-hand manneke.’
| |
| |
Zus lachte guitig, herhaalde, zich er in verkneuterend: ‘'n heel aardig, bij-de-hand manneke.’
‘Op 'n goeien dag had Vader-houthakker heelemaal geen...
't Verhaal werd onderbroken. Moeder kwam binnen. ‘Zeg Truus, we moesten in de zaal gaan zitten, 't Kan zijn, dat de Tantes en Oom Philip komen; dan is 't gezellig, als jullie wat kunnen musiceeren. Zorg je even, dat Anne thee zet en krijg dan meteen de mooie tumblers uit 't buffet.’
Truus stond op.
‘Hè vertel nu eerst uit,’ trok Zus haar terug.
‘Nee, éérst zorgen, Zus... Kom, 'k zal gauw voortmaken.’
Zus keek erg teleurgesteld. ‘Misschien vertelt Jet verder,’ kwam Truus op 't idee.
‘Ja vooruit,’ verklaarde Jet zich bereid.
Maar.., Jet wist zich eigenlijk geen steek te herinneren van Klein Duimpje - ze had zelf altijd meer gegeven om Indianen- en spookgeschiedenissen dan om de sprookjes van Moeder de Gans - en Zus ergerde zich danig aan die onkunde: ‘Kind, je weet er niemendal van. Wat je vertelt, is van de ‘Gelaarsde Kat’ en dat 'n arm meisje prinses wordt van 't land, is uit ‘Asschepoester.’
‘Nou, niet zoo'n drukte, hè?’ zei Jet gepikeerd, ‘of 'k vertel geen letter verder.’
't Draaide uit op 'n huilbui van Zus, die naar de zaal komend, Truus haar nood ging klagen. ‘Jet wist er niemendal van af, en ze was kattig op den koop toe.’
Truus bracht kalmte door de belofte, dat ze straks de geschiedenis van ‘Klein Duimpje’ heelemaal uit zou vertellen. Inwendig lachte ze: Jet had zeker weer den noodigen onzin opgedischt!
| |
| |
In de huiskamer terugkomend, vond ze haar verdiept in den Duitschen roman.
't Werd 'n prettigen avond. De bloemen van de kinderen, daarbij die welke Oom en Tante van den Parkweg hadden meegebracht, gaven aan de zaal 'n aanzien van blije feestlijkheid. Uit de kristallen kroon, die in de spiegels weerkaatste met flikkerend geschitter, stroomde de zachte gloed van electrisch licht over het deftig, eiken meubilair, over de boekenkast met lange rijen kleurige banden, over 't buffet met de Delftsche borden en 't blinkend-koperen tête-à-tête, over den divan met veelkleurig bekleedsel, over 't mollig Smyrna-tapijt en de rood-zijden gordijnen.
Achter die gordijnen speelde Zus verstoppertje met neef Johan, die ‘even was komen aanwaaien’.
De tantes Henriëtte en Louise hadden laten weten, dat ze kaartkrans hadden en onmògelijk van de partij konden zijn. Volgens Jet verhoogde dit zeér de feestvreugde! ‘Nu is 't spel pas volmaakt,’ verklaarde ze.
‘Zeg Jo,’ zei Johan, forsch-gebouwde man van even dertig, tot zijn nichtje, ‘m'n komst betreft natuurlijk de feestelingen; maar 'k heb in stilte óók gehoopt... enfin, je begrijpt me.’ Hij wees naar de piano, deed met z'n vingers, of ze spelen gingen.
‘Zoo, heb je dat gehoopt? Zeér vereerd,’ spotte Jo.
‘Geef er maar gauw de bewijzen van. Wil je?’
‘Geduld, kereltje.’ Johan was bij de Vermeulens ‘thuis’, werd door de nichtjes zonder vormelijkheid behandeld.
‘Ze krijgt al pretentie, zeg,’ mengde Jet zich in 't gesprek.
‘Je moet je neven niet verwennen,’ vond Jo lakoniek.
De overigen van 't gezelschap drongen echter óók aan dat ze zou spelen.
| |
| |
Tientje zette de piano open en vouwde de toetsenlooper op.
‘Tegen al die smeekbeden is 'n mensch niet bestand,’ gekscheerde Jo, en knielend voor 't muziekkastje zocht ze 'n geschikt stuk.
Jo was bijna twee jaar jonger dan Truus; maar 'n forsch en donker voorkomen deed meestal veronderstellen, dat zij de oudste was, niet Truus. Flink als haar gestalte was ook haar karakter, dat zich kenmerkte door iets zelfstandigs, door 'n moedigen durf. Jo was iemand, die 't leven aanvaarde, zooals 't tot haar kwam; iederen nieuwen dag nam ze aan met zijn eischen van geliefde en minder geliefde bezigheden en bevindingen. Bij haar zou 'n verdriet nooit tot 'n diepte komen als bij Truus met 'r ontvankelijke natuur, als bij Jet met haar warme levenslust. Haar geluk zou ook nooit 't hoog-uitjubelende worden, als bij die twee.
Met haar groote voorliefde voor muziek en haar afkeer van wat ze noemde ‘wissewasjes’ van het huishouden, waarin Moeder, Truus en twee meiden al werkzaam waren, had ze, voorgoed thuiskomend, gevraagd om door te studeeren voor piano.
‘Ik zal m'n uiterste best doen, en als u er op gesteld bent, 'n diploma halen,’ had ze Vader beloofd.
Deze had haar idee verstandig gevonden; je kon nooit weten voor welke omstandigheden je in 't leven kwam te staan. Ook Moeder, die wel voorzag, dat Jo in 't huishouden geen plezier zou hebben, stemde met haar voorstel in.
Na de vacantie was Jo les gaan nemen bij 'n bekend pianist, die ze 't vorig jaar in de kleine zaal van 't Concertgebouw had hooren spelen. Toen op dien avond
| |
| |
al, had ze, in haar enthousiasme voor zijn prachtig, bezielend spel, het verlangen voelen opkomen zich geheel aan de muziek te mogen wijden. Dat verlangen was blijvend geweest, was eerder sterker geworden dan verminderd, en toen Vader toestemming had gegeven, zich verder in de muziek te bekwamen, was haar volgend verzoek, dien pianist tot meester te krijgen.
Op 'n morgen was ze naar hem toegegaan. Even had wel haar hart gepopeld, toen ze wachtte in de stille achterkamer, waar alles sprak van muziek: de vleugel, de piano, 't harmonium, de gravures van Beethoven en Liszt, de portretten van bekende musici, de muziek, die in behaaglijk nonchalance op de instrumenten lag. En overtuigd, dat haar eigen talent nog niets beteekende, dat ze wèl had haar illusie's en haar stalen wil; maar daarbij toch luttel kennis, zag ze onwillekeurig op, straks tegenover iemand te staan, die, - dat zeiden ook de schitterende recensie's - 'n gevestigden naam als musicus bezat.
Terwijl ze gejaagd had rondgekeken en dat bepeinsd, was de deur opengegaan met breeden zwaai. Dadelijk had ze hem herkend den jongen, blonden artist. En na de eerste oogenblikken van kennismaking was ze zich, door zijn eenvoudig, pretentieloos optreden, al gauw op haar gemak gaan voelen, had ze hem van haar plannen verteld, en ten slotte besproken welke uren ze les zou nemen.
De week daarop was ze begonnen. Na korten tijd hoorde ze van haar meester: ‘u hebt veel aanleg en - ik merk 't - 'n bizondere ambitie; als 't zoo doorgaat, heb ik vertrouwen in uw toekomst; doch, vergeet niet: vóór alles geduld en ernst. Dilettanten zijn er te veel; ernstige musici hebben we nooit genoeg.’
't Staafde Jo om met frisschen moed en energie iederen
| |
| |
dag haar soms droge studie te volbrengen. Trouwens, dat haar spel reeds aan diepte en vaardigheid ging winnen, animeerde verbazend, wakkerde haar zelfvertrouwen meer en meer aan.
't Is weer zoo ver’, dacht Jet, als ze 's morgens vroeg naar haar slaapkamer hoorde opdreunen 'n oneindige studie van oefeningen, gamma's, études of sonaten, en ze in den geest er 't eentonig ‘tik-tik-tik’ van den metronoom bij hoorde, dat ze 'n ‘machien’ vond, om dòl van te worden. Zou Jo 'n echte artiste worden? Ze kleedde zich al zoo'n beetje ‘artistlike’: van die typische kleurcombinatie's droeg ze: prune met tabaksbruin, of zwart met pompadour randen, 't Stond 'r altijd drommels leuk. Wie weet, zou ze in de toekomst optreden! Stel je voor, in de stad aangekondigd op groote aanplakbiljetten in schreeuwende kleuren: ‘Eén enkele pianoavond, te geven door Jo Vermeulen’.
O nee, dan moest ze 'n pseudo aannemen; ‘Jo Vermeulen’ klonk banaal; 't zou geen menschen trekken.
‘Kan je niet besluiten?’ Johan kwam naar 't muziekkastje, waar Jo stapels boeken omhaalde.
‘Ik zoek de walsen van Chopin; maar die zijn verdwenen; zeker op de les laten liggen.’
‘Speel dit.’ Johan nam 'n boek van de bovenste plank, lezend van den omslag: ‘Grieg. Hochzeitstag auf Troldhaugen.’
‘Daar zeg je wat; we moeten in stijl blijven.’
Truus ontstak licht in de pianolamp. Jo draaide 't tabouret wat hooger, en zich keerend naar 't gezelschap, zei ze, wat ze ten gehoore ging brengen.
‘Fijn, speel je dat?’ riep Jet en ze ging er gemakkelijk voor zitten, armen over elkaar. ‘Dat is zoo mooi.’
| |
| |
Zacht maar met bewustheid greep Jo in de toetsen; er klonk 'n lichte marschmelodie; 't groeide tot 'n triomphale feestmuziek.
Krachtig en forsch klonken de accoorden; bruisend en brillant daartegen de passages. Het middengedeelte, 'n melodieuse, teere muziek, was als 'n liefdezang, geneuried op 't landelijk ‘Troldhaugen’. Daarna keerde de marsch terug in vroolijk rythme, in juichende feestelijkheid. 't Eindigde pianissimo; de bruidsstoet was heengetrokken in ijle verte. Dan als 'n streep onder 't muziekgedicht, 'n zwaar vol accoord.
‘Magnifique!’ was Jets spontane bewondering en ze bood, om de ernstige gezichten wat te ontspannen, Jo buigend de bloemen aan, die op tafel stonden. ‘Als jij geen beroemdheid wordt!...’
Handgeklap juichte Jo toe, die zelf eenigszins verstoord was over 'n fout in 'n moeilijke passage en over 't tempo, dat ze, wijl het stuk haar 'n weinig ontgaan was, niet genoeg had kunnen opdrijven.
Jet, als oningewijde, kon makkelijk praten over beroemd-worden; daar behoorde zoo'n massa toe.
‘Prachtig Jo. pràchtig!’ - Johan klapte nog na - ‘echt Grieg, vooral dat zangerig tusschenspel.’
‘Nu 't ijs is gebroken, hooren we bepaald nog 'n zangnummertje, hé? ’vroeg Oom Philip.
‘Oompje, oompje, niet zoo begeerig zijn’, preekte Jet, haar vinger dreigend opgestoken naar den grijzen man, met gerimpeld zorgengezicht.
‘Zullen we duetjes zingen?’ vroeg Tientje, Jet 'n album van Mendelssohn voorhoudend.
‘Vreeselijk afgezaagd; enfin laten we maar afdraaien.’ Jet stond op en met meer entrain dan te verwachten viel na die uiting, zong ze de tweede sopraanpartij van
| |
| |
het volstrekt niet makkelijk ‘Lobgesang’, 'n Weinig te zwak, doch glashelder klonk mee Tientje's stemmetje, soms even door Jo gesteund:
Und Er neigte sich zu' mir
Wohl dem der seine Hoffnung
Jo accompagneerde, dwong met haar bezield spel tot gedempter of gloedvoller zingen.
‘'n Keurig ensemble,’ critiseerde Oom, toen ze hadden uitgezongen.
‘Zingt nu Tientje nog 'n solonummertje?’... ‘'n Subliem stemmetje,’ boog hij zich fluisterend tot mevrouw Vermeulen, ‘dat belooft wat’.
Tientje ving 't op; over haar matbleek gezichtje kwam 'n opgetogen blos. 't Was zoo heerlijk om te zingen... Ze gooide één van de rood-omstrikte vlechten, die haar over den schouder hing, terug en zette: ‘De gefopte Vogelaar’ voor Jo neer.
‘Guitig hoor,’ maande Jo en, luchtig en licht, zoodat ze er om lachen moesten, vertelde Tientje in haar lied van den vogelaar, die 's morgens vroeg uittrok en door 'n slim vogeltje aardig werd beetgenomen. Aandachtig volgden haar oogen de tekstnoten; 'n maat vóór elk blad was uitgespeeld, sloeg ze om.
In al wat ze deed was Tientje accuraat, in al haar kleine bezigheden ging ze op met den heerlijken lust van 'n jong, rein kinderzieltje. Waar Zus d'r blijdschap altijd moest uitklateren in joelende opgewondenheid, daar genoot zij stil; maar daarom des te sterker.
Ook Zus vond 't een heerlijken avond, om 't stoeien met neef Johan; om de bonbons en koekjes, die ze presen- | |
| |
teeren mocht; om de appelbollen, die zoo heerlijk bruin waren; om 't ‘echte’ glaasje warmen wijn, dat ze met de groote menschen mee mocht drinken; om de boodschap, die ze door de huistelefoon naar Trijn in de keuken roepen mocht, om 't groote, zware portretalbum, dat ze met tante Hanna dóór mocht kijken, zich verkneuterend in 't zien van de portretten, vooral die, waarop ze de zusjes en zich zelf als kindertjes terugzag.
‘Wat was ik dáárop 'n peutertje, hè Tante?’ zei ze wijs. ‘Als u rekent, dat 'k nu al in de eerste klas zit en toen kende ik nog niks.’
Ja, ja, 't beteekende heel wat!
|
|
Auteursrecht onbekend