Jet

[p. 14]

II

Uit Jet's Dagboek. 18 Januari.

'n Bof, om 'n kamer alleen te hebben; ik dacht 't daareven nog, toen 'k zoo gerust dit dagboek te voorschijn haalde.

Waarom juist ik de uitverkorene ben, om dit knus kamertje ‘particulier vertrek’ te kunnen noemen? Dat is klaar als 'n klontje; Moeder voorziet één lange stoei- en kibbelpartij, als Jet er 'n ‘slaapgezellin’ op na moest houden!

'k Ben thuisgekomen van 'n soirée bij Louise van Leeuwen. De heele familie ligt in rust, uitgenomen Vader; maar van diens kant is 't gevaar ook niet te duchten; daar hij héél beneden de krant zit te lezen.

Ik heb me eerst in nachttenue gestoken, toen 'n cape omgeslagen; want 't is hier 'n temperatuur van-heb-ik-jou-daar!

Nooit zou 'k natuurlijk zoo dood-op-m'n-gemak kunnen pennen als Jo of Truus bij me sliepen. Ik hoor al 't refrein: ‘Doe 't licht toch uit!... ‘Schiet 'n beetje op’ en vooràl: ‘Wat schrijf je daar toch??’

Maar nu ter zake; wat bezielt me zoo'n voorrede te schrijven; dat is heelemaal de gewoonte niet van de schrijfster van ‘Wilde Wingerd’. De absolute afwezigheid van slaap is er bepaald oorzaak van!

'k Had plan om van 't soirée te vertellen, 't Was dolleuk, veel leuker, dan ik me voorstelde, nadat er vanavond weer woorden vielen over dat onzalige huiswerk: maar zoo zie je: ‘Na lijden verblijden’ of nog toepasselijker: ‘Na gedanen arbeid is 't zoet rusten’. Over dat werk gesproken, ik mocht niet weg, vóór 't van a tot z klaar heette, met 't gevolg, dat 'k niet eerder dan

[p. 15]

halt negen bij van Leeuwen kwam. Eigenlijk is Louise geen hartsvriendin van me (ze kan 'n verbazende drukkie hebben en met menschen, die daaraan mank gaan, heb ik 't over 't algemeen niet op); maar als klasgenoote was ik toch van de partij. We waren met veertien en hebben heel wat afgelachen.

Eerst werd, zooals gewoonlijk op ‘avondjes’ gepraat onder 't genieten van thee en bonbons. We hadden 't vóór alles over school, alsof daar 't ideaal-verblijf is van heel dit wereldrond! Ook werd de dansclub besproken, waaraan, tot m'n groote ergernis en nog grootere spijt ik niet mag deelnemen, wijl Vader en Moeder vinden, dat 'k daarmee best 'n jaartje wachten kan. 'n Heel naar idee, als je juist 'n bovenmenschelijken zin in zooiets hebt. Enfin, niets aan te doen!’

Circa negen uur stelde Johan, de broer van Wies, voor: ‘Laten we gaan pand-verbeuren.’ Dat werd met toejuiching begroet en de een na den ander hebben we er duchtig tusschen genomen. Toos Verhoeven o.a. zingt valsch als 'n kat; die lieten we 't ‘Wilhelmus’ ten gehoore brengen. Erbarmelijk gewoon!

‘Hè,’ deed Johan van Leeuwen sentimenteel: ‘je voelt je zoo boven alles Nederlander, als je dàt hoort.’

Wim Wolters is er ook ingeloopen! ‘Wat zal degene doen, van wien dit pand is?’ vroeg Net Cramer, 'n nichtje van Wies.

Jenny Hooydonk, die moest antwoorden, sloeg er 'n flinken slag in: ‘De meisjes van 't gezelschap op taartjes trakteeren, Donderdag na school.’

Net haalde 't pand te voorschijn. ‘Willem jou mes!’

‘Daar zit je aan vast, jongetje!’... ‘Daar kom je niet van af!’... ‘Hier dat mes; dat krijg je na de traktatie terug en niet eerder’, werd er door elkander geroepen.

[p. 16]

Willem noteerde in 'n memorandum en we prezen hem als 'n accuraat-jongmensch. ‘Op den hoek van Kalverstraat en Dam treffen we elkaar?’ zei hij; ‘opperbest, ik hoop 't niet te vergeten.’

Toen de panden waren verbeurd, begonnen we met ‘gewetensvragen’, 'n spel, dat Gusta Hoorn van haar Leidsche familie leerde.

Ieder van 't gezelschap gaat om de beurt de kamer uit en bij z'n terugkomst wordt 'n vraag gesteld, welke - alweer voor 't terugkrijgen van 'n pand - ‘op 't geweten af’ moet beantwoord worden. Voor allerlei idiote moeilijkheden wordt men natuurlijk geplaatst; hoe gekker hoe beter!

‘Welk meisje is 't aardigst in 't gezelschap?’... ‘Welk 't knapst?’

‘Mij vroegen ze: Wat is je grootste ideaal?’

‘Schrijfster worden’, zei ik zonder bedenken.

Allemaal aan 't lachen!

‘Nogal iets voor jou!’ vond Jenny. ‘Je kunt geen half uur rustig zitten.’

‘Dan maak ik nu en dan 'n rondedansje door de kamer’, beweerde ik.

‘Je roman zal beslist niet tragisch worden’, voorzag Henri van Schaik.

‘Tragisch of niet-tragisch, ik koop je boeken’, verzekerde Willem Wolters.

‘Wim’, plaagde Gusta Hoorn, ‘schrijf 't óók op; als je 'n druk notariaat krijgt, kon je 't eens vergeten.’ (Hij heeft nog nota bene twee examens voor den boeg, eer hij candidaat is.)

‘Onder welke pseudo schrijf je?’ vroeg George Marks, 'n saai H.B.S.-ventje, van wien je 'n dergelijke vraag nauwelijks zoudt verwachten.

[p. 17]

‘Daarover heb 'k nog nooit nagedacht.’ ‘Eerst de roman, dan 'n pseudo. In ieder geval iets zachtklinkends: ‘Irène’ of ‘Hélène’ of...’

‘Migraine!’ spotte Dora Roeper

‘Ik zal je kladjes overtypen’, beloofde Truud van Well; ‘dan deel ik toch in de duizenden aan honorarium?’

Nadat op dergelijke vragen alle ‘hartsgeheimen’ waren blootgelegd, vroeg Mevrouw van Leeuwen, of we zin hadden in 'n dansje.

Nou, dat snap je!

De jongens schoven tafels en stoelen opzij. De gastvrouw zette zich voor de piano en begon 'n polonaise te spelen.

Niettegenstaande 't ongeluk, dat ik niet tot 'n club hoor, kan ik toch zoo'n beetje meedansen. De polonaise om te beginnen, de quadrille zoowat, en de wals - volgens Henri van Schaik met wien ik die 't eerst deed, hem bekennend dat ik 'n kruk was - ‘bepaald goed’.

Wat heerlijk, zoo te dansen op de maat der muziek! Ik zou wel beroepsdanseres willen worden, artistieke dansen uitvoeren, zooals b.v. Angèle Sydow. Fijn, jog!

Natuurlijk, bij de nieuwere dansen moesten enkelen, waaronder mijn persoontje, blijven zitten. Dat was om je dood te ergeren.

Tot slot van den avond werd champagne gedronken en 'n ‘lang zal ze leven’ gezongen op Louise, die eerdaags naar 'n pensionaat in Brussel vertrekt. (Zelf spreekt ze over ‘'n pensionàt in Bruxelles’). Op 't allerlaatst nog 'n wals; toen gingen we naar huis.

Dora Roeper, Toos Verhoeven, Karel Smit en Jan Terbrugge gingen denzelfden kant op als ik; de anderen moesten in de richting van de nieuwe buurt en namen lijn 2.

... Lieve help! Vader komt naar boven!!... Wèg boek!...