25 jaar boekhandel De Tribune

[p. 31]

Fragment
Kreek Daey Ouwens

Ze draagt geen hoed, geen kousen. Laarzen,
bij de enkels gescheurd, het werkshirt van
een man, zo abnormaal oud dat het bijna wit
is, een rode boerenzakdoek, vastgeknoopt
rond haar hoofd. Haar rechteroog is dicht-
geplakt. Met het andere oog kijkt ze recht
in de camera. Een houten kar met daarop
een smalle kist. Twee kransen. Nog voordat
ik weet waarom krijg ik het koud, en dan
hoor ik haar praten. Ze vertelt dat ze zo-
juist ‘oompje’, haar geestelijke raadsman,
heeft toevertrouwd dat ze niets liever zou
doen dan de grond voor de kerk kussen, maar
dat niet durft, uit angst dat de dorpelingen
haar ervan zullen verdenken dat ze een wit
voetje wil halen. Ze is op weg naar het kerk-
hof. In de kist ligt haar man. Eerder in de
oorlog heeft ze twee dochters verloren.

Het is zo donker geworden dat ik licht zou
moeten maken, maar ik krijg het niet voor
elkaar om op te staan. Terwijl de vrouw al
lang heeft plaatsgemaakt voor een jonge
nieuwslezer blijf ik kijken, niet in staat
tot iets anders. Ik stel me voor hoe haar
stijve knieën tegen de koude grond stoten.
Ik volg haar doelloze tocht terug naar huis.
De kist is onder de grond gezet, en als ik
een kind was zou ik nu naar buiten gaan om
te spelen.

[p. 33]

 

Ik wil eigenlijk helemaal niet schrijven.

 

Ik zou me willen verliezen in fijnzinnige

 

waarnemingen, maar ik heb haar nu eenmaal

 

gezien, en nu bijt ze zich in me vast,

 

een Bosnische oude vrouw, ze dwingt me te

 

luisteren naar haar gedachten die mijn ge-

 

dachten zijn, en voordat ze uiteenspat als

 

een zeepbel moet ik me haar toeëigenen,

 

moet ik gaan snuffelen in het leven van

 

een weerloze boerin, haar tentoonstellen

 

aan mensen die de arrogantie hebben te

 

denken daar iets van te kunnen begrijpen,

 

en dat alles in naam van mijn zogenaamde

 

oprechtheid.

 

Ik moet me haar pijn toeëigenen, haar ver-

 

lies, en ik vervloek mezelf omdat ik nu al

 

weet hoe ik over haar zal schrijven.

 

Ik heb geleerd dat ik de maan niet gewoon

 

aan de hemel moet laten staan, maar me moet

 

afvragen of ze met haar rug of met haar ge-

 

zicht naar de aarde staat toegekeerd. Ik

 

heb geleerd dat ik de grote dingen klein

 

moet maken, en, verdomme, niet opdat ze

 

zullen slijten, maar uit pure ijdelheid.

 

 

 

Desondanks,

 

vogels, die je blij maken als ze gaan

 

zingen. Een nacht vol gouden sterren.

 

Een bos dat beweegt. Een berg die groeit,

 

Een huis en een deur en nog een deur,

 

het haalt niets uit, er is niets aan te

 

doen, ik schrijf, en ik wil een mooi ver-

 

haal schrijven, en ik dank de boerenvrouw

 

die er op het juiste moment is met het

 

juiste leed en die zelf een gedicht is

 

waar geen mens aan kan tippen.