Misbruik wordt gestraft

(1967)–C. Buddingh'– rechtenstatus



[pagina 49]
Drie Een vrachtwagen met oplegger. Een jongen op een fondantroze brommer, zijn haren wapperend boven zijn zeegroene hemd. Een snel optrekkende Volkswagen. Vogel stiefelde de straat over, langs een oude vrouw op een rammelende fiets. Uit het mandje, op de bagagedrager, de vergrijsde kop van een cocker spaniel. Vogel stak zijn hand even uit, liet hem weer zinken, tastte, onder de witte jas, naar zijn linkerbroekzak, haalde zijn pakje sigaretten te voorschijn. Leeg. Hij frommelde het in elkaar, deed drie stappen naar rechts, liet het in een geel metalen mandje glijden en keek onderzoekend rond. ‘Tabak en Sigaren’ las hij op een winkelraam schuin voor zich. Achter de glazen deur schemerde bleek een ovaalrond gezicht. Hij deed aarzelend een pas naar voren, bleef dan staan, bracht zijn been weer naar achteren. In de winkeldeur dook een dikke man in een beige
[pagina 50]
stofjas op, die hem zenuwachtig wenkte. ‘Hier, dokter, hier!’ Vogel weifelde. Zijn ellebogen drukten in zijn lenden. Een propperig jongetje in een wandelwagentje staarde bevreemd naar hem op. De moeder vertraagde haar pas. Achter hem naderden twee bemodderde werklui, hun spaden als karabijnen over hun schouder. ‘Komt u vlug mee, dokter. Ik ben zo blij dat u er bent. Is dokter Bergeyk ziek?’ De man was vlak bij hem. Zijn vingers bewogen trommelend op en neer. Vogel haalde zijn schouders op. Zijn hand gleed over zijn broekzak. De vrouw met het wandelwagentje was blijven staan. Het jongetje staarde nog steeds strak omhoog, zijn worstvingertjes om het rode zeildoek geklemd. Vogel knikte kortaf: ‘Ja, acute appendicitis,’ volgde de brede rug van de stofjas de winkel in en botste bijna tegen een man in een vaalblauwe overall, die zich omdraaide van de telefoon. ‘Ik kom zo bij je, Willem. Deze kant op, dokter.’ Een klein trapje. Een matglazen deur. Een smalle, met batikdoeken behangen gang. Vogel schudde zijn hoofd, zijn rechtervoet stampte op de grond. De man keek schichtig achterom. ‘Hier is het al, dokter. O, ze heeft toch zo'n pijn. Zo'n aanval als deze keer heeft ze nog nooit gehad.’
[pagina 51]
Vogel stapte langs hem heen. In het houten tweepersoonsbed lag een spichtige vrouw. Ze had haar ogen gesloten, tussen haar vingers glinsterden plukjes wol. ‘Daar is de dokter al, Fie. Doe je ogen eens open.’ De vrouw keek hem aan. Ze glimlachte even, kneep haar ogen dan weer dicht. De deken aan het voeteneind schokte op en neer. Ze kreunde zachtjes, haar spitse tandjes haakten zich krampachtig om haar onderlip. Vogel keek de man vragend aan. ‘Gal?’ ‘Ja, dokter. De derde aanval al in vijf weken. Maar zo erg als nu is het nog nooit geweest. Wat denkt u, zal het wel een opname worden?’ Vogel liep naar het bed, sloeg de deken terug. Een smal, hoekig lichaampje in een zachtblauw nachthemd. Hij boog zich voorover, drukte even op de samengetrokken buik. Haar schouders schokten. Vogel slikte, schraapte zijn keel. ‘Ik zal mij onmiddellijk met het ziekenhuis in verbinding stellen, mevrouw... eh...’ ‘Koopmans,’ vulde de man aan. ‘Blijft u maar rustig liggen,’ vervolgde Vogel. ‘U zult zien dat het best in orde komt.’ Hij draaide zich om naar de man. ‘Ik mag zeker wel even van uw telefoon gebruik maken?’
[pagina 52]
‘Maar natuurlijk, dokter.’ De man had de deurknop al beet. Hij wenkte Vogel, legde zijn hand op zijn arm. ‘Zoudt u haar niet iets kunnen geven voor de pijn?’ fluisterde hij, zijn blik over Vogels schouder heen op het bed gericht. Vogel schudde zijn hoofd, gebaarde naar de deur. De man knikte, opende hem half, liep dan op een drafje naar het bed, trok de deken weer omhoog en stopte hem in. Vogel staarde naar de halfgesloten gordijnen, de trouwfoto aan de muur, de bruinstenen herdershond op de hoge linnenkast. ‘Ik heb niets bij me om haar te geven,’ zei hij op de gang. ‘Maar in het ziekenhuis zullen ze daar wel voor zorgen. Als ik nu even opbellen kan. Bent u al lang getrouwd?’ ‘Zesentwintig jaar, dokter.’ ‘Geen kinderen?’ ‘Nee.’ De man zuchtte. ‘Wat vindt u, is ze er heel erg aan toe?’ Vogel stulpte zijn lippen samen, streek met duim en wijsvinger over zijn kin. ‘Och, heel erg. Dat zou ik niet willen beweren. En we zijn zo knap tegenwoordig, meneer Koopmans.’ De matglazen deur zoefde achter hem dicht. De man in de overall, die nu achter de toonbank stond, met zijn rug naar hen toe, keek verlicht op.
[pagina 53]
Een vrouw met een rieten boodschappenmand aan haar arm leunde zwaarlijvig tegen de muur. Ze keek gespannen-nieuwsgierig naar Vogels witte jas. ‘Waar staat de Drum ergens, Gerrit?’ ‘Links in de hoek daar. Wacht, ik pak ze wel. Daar is de telefoon, dokter.’ Vogel nam langzaam de hoorn van de haak, gluurde over zijn schouder. De winkelier draaide zich half-gehurkt om, een pakje shag in zijn hand. De man in de overall nam het van hem aan. De vrouw tuurde strak naar Vogels vingers, die resoluut een nummer draaiden. Vogel drukte de hoorn zo dicht mogelijk tegen zijn oor. De telefoon rinkelde een paar maal, dan sprak een opgewekte meisjesstem: ‘Goede morgen, met Daalders Textiel.’ ‘Ja, zuster, mag ik de opname even van u hebben?’ zei Vogel, zijn voorhoofd fronsend. ‘Wat zegt u: spreek ik al mee? Ha, zuster Bertels. Met dokter Pauw. Ik ben hier bij mevrouw Koopmans, in de Hoekselaan, nummer?’ Hij keek vragend op naar de winkelier. ‘Maar u bent verkeerd verbonden, meneer!’ klonk het geïrriteerd in zijn oor. ‘Ik zeg u, wij zijn het ziekenhuis niet. U spreekt met...’ ‘Ha, vierentachtig. Hoekselaan vierentachtig. Wilt u daar onmiddellijk een ambulancewagen heen sturen?’ Hij hoorde dat de hoorn aan de andere kant van de lijn met een smak op het toestel werd gelegd. ‘Ja, heel graag, zo groot mogelijke spoed. Dank u,
[pagina 54]
zuster Bertels.’ Vogel keerde zich om. De dikke vrouw was omslachtig bezig het pakje shag in haar boodschappenmand op te bergen. ‘Er komt zo snel mogelijk een ziekenauto. Dat hebben ze tenminste beloofd. Als ze over twintig minuten nog niet hier zijn, belt u dan zelf het ziekenhuis nog eens op.’ ‘Dank u, dokter.’ Vogel zuchtte en veegde met zijn mouw over zijn voorhoofd. Zijn linkerhand tastte naar zijn broekzak. ‘O ja, hebt u misschien een pakje Philip Morris voor mij?’ ‘Maar natuurlijk, dokter.’ Het lag al op de toonbank. Vogel greep naar zijn achterzak. ‘Nee, laat u alstublieft, dokter. Ik ben veel te blij...’ Vogel telde een gulden en vijf dubbeltjes uit. ‘U zult nog kosten genoeg krijgen. Maar u mag mij wel aan een vuurtje helpen.’ Zijn rechterhand schoot omlaag, hij trok hem met een ruk terug. ‘Alstublieft.’ Het vlammetje flakkerde aan. Vogels wangen zogen zich naar binnen. De rook verdween diep in zijn borst, wasemde waaierend door zijn neusgaten naar buiten. Dan verstarden zijn dijen. Langs het trottoir gleed een blauwe Taunus, een esculaaps-
[pagina 55]
teken achter de voorruit. De winkelier liet verbluft de aansteker zinken. ‘Dat lijkt wel de auto van dokter...’ Maar Vogel stond al op straat, beende langs de huizen, twee jongens opzijduwend, een man, nog een man, schoot een zijstraat in, langs hoge, vervallen gevels, een dwarsgang, een steeg. Hij hield halt, met gespitste oren. Een tram knarste door een bocht. Kinderstemmen. Het ruisen van een afvoerbuis. Vogel trok de witte jas uit en rolde hem ineen. In de dwarsstraat klonken voetstappen. Hij rende de steeg uit, stond opnieuw in een smalle straat met haveloze puien. De voetstappen kwamen weer dichterbij. Vogel dook door een half-open deur in een donker portaal. Zijn buik bonkte tegen een ijzeren stang. Hij schoof de deur aan, wipte de klep van de brievenbus open en bukte zich, de binnenkant van zijn rechterarm tegen zijn rug geperst. Een stuk mantel, een hand, een rieten boodschappentas. Zijn ogen begonnen te tranen. Hij drukte de peuk uit op de metalen rand. Boven hem was alles doodstil. Hij wachtte één, twee minuten, legde de opgerolde witte jas in de kinderwagen en opende behoedzaam de deur. Zijn blik gleed door de straat, naar links, naar rechts. Alleen een oude man met een hond. En drie huizen verder zat een rossig jongetje in een cowboy hemd op de gebarsten stoep de loop van een klappertjespistool te
[pagina 56]
inspecteren. Hij keek op toen Vogel langs kwam. ‘Boing!’ zei hij. ‘Boing! Boing! Je bent er geweest, mister!’ ‘Dat had je gedacht,’ antwoordde Vogel. Hij schoof snel zijn hand in de zak van zijn jasje en strekte zijn wijsvinger naar voren. ‘Boing! Boing, boing, boing! Boing! Boing!’ Hij haalde zijn hand terug, bleef staan en bekeek zijn gespreide, al weer groezelige vingers. Dan liep hij langzaam door naar de halte van de tram.

Vorige Volgende

Drie