|
| |
| |
| |
Vijfde hoofdstuk.
Azen met den mottige.
Toen we binnen kwamen met de haringvlet, stond daar de Mottige weer op steiger, 't groezel-grauwe oude ventje met z'n piendere groene oogjes en z'n witte sikje, ringetjes in z'n ooren; z'n rug al stijf gebogen, z'n schouders opgetrokken, en z'n korte armen onbeholpen langs z'n lijf. Als 'n oud konijn op z'n achterste pooten, stond ie daar bedrijvig rond te kijken, zenuwachtig van nieuwsgierigheid. Want hij kon er maar niet achter komen wat Toon en ik toch aldoor te scharrelen hadden op zee en in 't buitenveld. Dàn zag ie ons hier, dàn daar; hij kon er haast geen óóg op houden... Daar stak wat achter! peinsde hij gejaagd. 't Maakte 'm onrustig, dat ie nog maar niet snappen kon
| |
| |
wàt... En z'n oude beenen kregen 't temet niet aangedribbeld, om ons stiekem aldoor te volgen... We wisten iets - dat had hij wel in de smieze;... daar viel 'n slaggie te slaan!... Of er 'n schip was vergaan, en we vigeleerden op drijfgoed, of dat er hier of daar 'n schat lag begraven van moord of van roof?... Maar dat wij loerden op 'n buit was wel zeker, en daar zou hij bij zijn!
De Mottige was 'n zenuwachtige fantast, en de hebberigheid joeg z'n oude lichaam meedoogenloos voort... Hij had geen rust in z'n huis, geen duur in z'n bed... Dan lag ie 's nachts maar ademloos stil te luisteren naar 't razen van de zee, en ineens sprong ie de bedstee uit, wurmde z'n stijve beenen in z'n broek, sjorde moeilijk z'n dikken duffel om z'n krommend ruggetje heen, beverig, angstig voortgejaagd. Want hij had daar meeuwen hooren krijschen. Dat was iets héél verdachts bij donkeren nacht: 't kon een lijk zijn, dat aan kwam drijven. En zijn verbeelding tooide 't lijk met al maar goud: gouden ringen, gouden doekspeld, goud horloge, 'n gordel vol met goud om 't middel... En onder 't woedend gekijf van z'n vrouw, die
| |
| |
ie wakker gemaakt had, jachtte nie stiekem de trap af, grienend bijna, krampend z'n oude knuisten, bij de schrikgedachte, dat 'n ander 'm al vóór was.
Stram en glibberend sukkelde nie dan in 't donkere de plompers van den zeedijk af, turend in de branding, meeschietend met z'n felle oogjes op de witte bruiskoppen, die aangezwalpt kwamen uit 't kokende inkt-zwart. En dan scharrelde de Mottige daar spiedend rond tusschen de bespoelde steenen als 'n groote, grauwe rot, de schuwe oogjes loerend... totdat ie, als 't lang al weer dag was, moe en afgejaagd van zenuwen, kleumerig naar bed kroop... Voor 'n half uur maar!... Want 't weer was stil, hij mòcht niet slapen!... nou juist zou daar 'n jàcht groote visch, vette paling! vallen te vangen... En 't mottige roofdier kwam meteen weer ijlings overeind en liet z'n vletje in zee. Liefst heelemaal alléén, - dan was ommers àlles wat je ving, of wat je soms mocht vinden drijven, àl wat je schieten kon... dat kon je dan allegaar houden voor je eigen. 'n Prijzige, rijke vangst, en als 't eens zijn mocht nog 'n lijk met goud óók op 't naadje van stroom...
| |
| |
Maar toen de Mottige ons nu weer in de haringjol van den Lange óók zag zitten, zwoer ie bij zich zelf, dat ie ons nou niet meer in den steek zou laten. En hunkerig liep ie langs den steiger met de boot mee te schreeuwen: ‘Zeg Toon! hé, stoewert! heb ie niet 'ris zin om morge vroeg 'n gulletje te gaan plompe?’ En ie lachte liefies, of 't zuiver maar zoo'n aardigheid was, die ie voor ons plezier had bedacht... En dribbelig voortsukkelend naast de jol, riep ie verder: ‘om vijf uur bij me vletje an de steene; dan gane me eerst daar achter bij de Harses met ebbe 'n zoodje piere steke! Afgesproke, manne?’
‘'t Is goed hoor, ouwe!’ - schreeuwde Toon werom - ‘en 'k zal den stoewert zegge, dat ie vooral geen jenever mee mag neme; want jij bent immers van de Blauwe Knoop?’
't Volk in de boot brulde 't jouwend uit van 't lachen, omdat de Mottige, die kon zuipen als 'n kartouw zonder ooit meer dronken te worden, er zoo emmes tusschen werd genomen. Maar dat hij ons aan z'n lijntje vast had, was den oude genoeg, en ijselijk goedig schreeuwde nie werom: ‘Da's bestig, hoor, mejonge! Laat die man z'n cente maar
| |
| |
houwe... Om vijf uur an de plompers?’ ‘Goeie!’
En zoo zijn we met den Mottige te gulplompen geweest. Eerst roeien langs den wal, 'n paar uur ver, voorbij 't fort, waar de zandkust, als er eb loopt, een heel eind droog komt te vallen. ‘Meteen 'n mooie spie’ - zei de ouwe - ‘of er 's nachts ook van 'n wrak iets mocht zijn an komme spoele...’ Want 't weer was nou best; de bries had pal op de steenen gestaan... Als Toon nou alleenig op de riemen bleef zitten en ik wou 's sturen, dan kon hij ongestoord zijn kijkie nemen. En met z'n heele body ging 't ouwe ventje liggen in 't neusje van de vlet; z'n kopje met 't witte sikkie over 't water, aldoor loerend, links en rechts, z'n scherpe oogjes borend door de schemering... Maar als ie soms 'n kerel benedendijks zag loopen zoeken, dan vuurde nie Toon driftig aan om harder te trekken: dan kwamen we dien vent ommers voor, want anders pakte verdomd zoo'n vuilnek voor onze oogen 't strandgoed nog weg.
Maar 't had niet mogen zijn, dat er een schip vergaan, of deklading over boord gezet was, en de oude troostte zich met de gedachte,
| |
| |
dat de andere strandvonders dan tenminste óók geen slaggie konne slaan... Grinnikend zei ie: ‘die Rooie en de Drossert hebbe van gisteravond schemer al loope te schooie, en d'r leit geen spáánder brandhout langs de kust!... We late ze maar schuive, me jonges, dan gane zij d'r zéker niet op uit vannacht... Ze benne lam gesjouwd, en van baloorigheid zuipe ze zich 'n roes in... as zij dan snorke vanaved, het de Mottige 't rijk weer alleen... As 't briesie nou wat an wil blaze, en niet gaat krimpe... de ouwe komt vannacht niet van de wal af, wat ik jullie brom!’ En lekkertjes wreef ie z'n grijpvingers over mekander.
't Vletje werd op 't zand gezet, en wij joempten aan wal. De Mottige schepte 'n teiltje vol zeewater, en droeg dat voorzichtig mee in bei z'n handen. Toon had de vork bij zich, een korte gaffel, met drie dikke tanden, en dadelijk wees de ouwe op de vlakke plaat al opgewerkte hoopjes zand aan met z'n kop. ‘Ze zitte d'r zat.’ Dan zette hij 't bakje water neer en midden in zoo'n hoopje ‘vuil van wat die diere uitgespoge hebbe’, stak Toon de stekers, en wroete er den grond
| |
| |
mee om. De zeewormen kronkelden meteen naar boven, walgelijk vieze dieren om zoo te zien, bloederig rood en groen, met vleezerige koppen, en van de enkele, die ie met z'n vork doorgestoken had, wrikten de brokken nog voort, met groote gele klodders uit de wonden puilend...
Ze zaten er maar zat, en met 'n half uurtje kroelden er eenige honderden door elkaar in 't teiltje... En onderhand zocht de Mottige 'n zoodje alikruken, z'n rooden zakdoek vol. Of hij plukte van 'n drooggekomen paal de grootste mosselen af, en slurpte ze leeg met z'n tandeloozen mummelmond, dat 't water 'm langs z'n pruimsap-bruine lippen in 't sikkie kwijlde... Alikruke lustte nie niet rauw; daar was zoo'n weeë lijkesmaak an... Alikruke leefden ommers altijd van dood aas... hij had ze dikkels genog van 'n aangespoelden visscherman z'n ooge af motte trekken... Maar as 'n alikruuk gekookt is en je prikt 'm vetjes op 'n speld z'n huisie uit, dan is tie overheerlijk...
‘Wel zekerlijk’ - zei Toon ‘de ouwe lust wel zééwurme op z'n keggie gesmeerd, wat jou, ouwe pa?’
| |
| |
‘As de stoewert 'r 'n dubbeltje bij legt’ - grinnikte de Mottige weerom - ‘dan vreet ik zoo 't heele teiltje leeg, want beest is maar beest hè?’...
‘Ja’ - zei Toon - ‘en de Mottige is 't grooste beest; maar as me nou nog 'n gulletje wille gaan plompe, maak dan wat af!’
De Ouwe ging toen eerst 't water in 't bakje pier nog eventjes ververschen, want hoe bloederiger die is, hoe verder de gul 'm kan zien; en toen roeiden we langs den wal weerom, tot onder de steenen voor den Helder, aan 't zesde hoofie.
Daar zochten de Mottige en Toon toen technisch uit de helling van den dijk twee fijne plompers, van die gladgehouwen zuiltjes, ieder ongeveer 'n vijftigponder, om de vlet aan vast te leggen. Want omdat je met je schuitje voor 't plompen van gul altijd boven de uitloopers van de steenen moet blijven, kan je ankertje licht daar tusschen raken, en dan moet je kappen en zou je 't verspelen. Daarom nemen ze liever ankerstéénen, van die regelmatige moppen, omdat je zulke onbehouwen bonken moeilijk vast kan knoopen.
En nu roeiden we 'n dertig meter uit de
| |
| |
kust, lieten daar den ankersteen, die op 't achterkastje lag, aan 'n touw tot op den grond toe vieren; roeiden weer 'n twintig meter in den wal, waar de voorsteen neergelaten werd, en daartusschen lag nu 't vletje dwarszee vast aan de strakgetrokken touwen van de ankersteenen. En omdat de stroom toen zoo van stuurboord in kwam, moest de plomp aan bakboord uitgezet, anders drijft ie onder je schuitje.
De Ouwe had z'n spulletjes keurig mooi in orde. Hij had 's nachts nog 'n nieuw plompie gemaakt, en 't beugie had ie ook maar meegebracht, omdat we toch met ons drieën waren.
De plomp is 't rechtgebogen hengsel van 'n ijzeren pot, met de oogjes er nog aan. In 't midden is 'n vierkant stuk lood, van 'n zestien pond zwaar, gebonden, om te zinken. Onder aan het hengsel hangen uit de oogjes twee snoeren van 'n drie kwart meter met 'n grooten vischhaak eraan, waar de pier op wordt gestoken. En uit de oogen loopen twee lijntjes naar boven in een hoek en waar ze samenkomen is er een touwen lus in gesplitst. Dat bovenstel heet dan de spruit, en in het oog
| |
| |
daarvan hangt de plomp aan een lange lijn van 'n dertig vaam, die de visscher in zijn hand houdt.
De Mottige zelf gaat gewoonlijk met twee stelletjes uit om te plompen, maar nu had ie er drie, voor ons elk een. En heel breedsprakig legde hij ons de zaken uit, akelig lief, met zijn valsche oogjes.
‘Toon, mejonge’ - zei ie - ‘as jij nou met je plompie 's ging zitte in 't neusie, dan kon je maat hier op 't spiegeltje zitte, as ie wou, en ikke op 't doffie in 't midde... zie je, lieve manne, anders loope die plompies in mekaar, nie waar, en da 's verdrietelijk, mejonges...’
Inmiddels graaide hij smakelijk door de teil met de glibberige wurmen, tastend om de vetste eruit te slieren, die 'm om z'n vingers krulden en kroelden langs zijn polsen. En als ie er dan een met z'n kop op den haak had gestoken, vond ie er altijd 'n grinnekend aardigheidje bij, zoo van: ‘Wees jij maar zoet hoor, me lekkere beesie, jij mag weer zwemme; geef mijn maar 'n koppie hoor - wel zekerlijk wel -’ En terwijl ie 't scherpe puntje 'r dwars doorheen duwde, teemde nie verder: ‘Kietelt
| |
| |
jou dat toch zoo heerlijkies, en mot je er nou van kwipselstaarte...?’
Toen aan alle poeren 't levende aas was gestoken, deed de Ouwe eerst heel langzaam voor, hoe we daarmee nu moesten visschen. 't Heele stelletje liet ie zakken aan de lijn, tot 't op de steenen lag, en daarna haalde hij 't weer op, tot ongeveer 'n meter er boven. 't Eindje van de lijn zette hij aan z'n zitbankje vast, om den poer niet te verspelen, maar 'n stukje verder hield hij 't in z'n hand, want anders kon je niet voelen of je beet had.
En zoo zaten we dan eindelijk met ons drieën te poeren onder den wal, naar de gul, die tusschen de steenen van krabbetjes en aanwas uit zee leeft. De Mottige had 't proppie uit 't vletje genomen, om 't water te laten binnen loopen. Daar gooi je dan de gul zoo maar in, om ze levend te houden...
Als 'n vischotter zat hij op de loer naar gullen, en van gulzigheid zei ie geen stom woord meer.
Ze wilden ook wel bijten; elk oogenblik kreeg er een 'n opdof aan z'n lijn, dat je er van schrok zoo hard, alsof er 'n kerel aan lag te rukken. En dan haalde je op, en dan
| |
| |
had je enkel je aassie verspeeld... Maar op éénmaal: daar begon 't!... Ik haalde de twee eerste naar boven, twee gelijk aan de poer, twee echte barrels. En toen stond 't niet stil meer; 't was of we ze schepten! Met 'n uur of drie poeren lagen er 'n dertig te krimpen in de vlet, gullen als kleine kabeljouwen...
‘Dat komt door d'r lui onbehouwe smoele’ - viel de Mottige ineens nijdig uit, na drie uur zwijgen.
‘Watte?’
‘Daar happe die gulzigaards maar na dat aas mee!’
‘Oud galgeaas’ - grinnikte Toon - ‘of jij hun dat soms niet graag gunde!’
* * *
We waren begonnen te plompen met den voorvloed en hadden den vloed uitgevischt. Maar nu moesten we in de eb nog 'n beugie gaan schieten, want we lagen er goed voor, op diep water, en er liep veel gróóte gul.
De Mottige had 't geweldig te pakken. De hebberigheid doorkromp z'n oude lichaam, en
| |
| |
met de plomp ging 't 'm veel te langzaam. De gedachte, dat er zeker visschen làngs passagierden, wegschoten langs de haken, onder de vlet door; dat er van die oude gehaaide barrels de kostelijke pier van 't lijntje afzogen en niet in den angel geliefden te bijten, kòn ie niet langer verknoersten... Met 't beugie ving je ze ommers bij tallen! Hij had nu de heele zee wel door 'n zeef willen halen, om àlles te pakken wat er in zat, want hij voelde van zenuwachtigheid z'n maag zóó hol en wijd leegstaan, zoo zuigend verlangen, dat 't 'm was of ie àl de visch uit de plomp wel rauw kon verslinden... En z'n valsche groene oogjes staken in 't water alsof ie ze met 't enkele kijken al wilde doorpriemen.
Bevend van jacht moest toen de beug uitgeschoten, twee beuglijnen, elk vijftig vaam lang, met 'n schootsteek op elkander gestoken. En daar hangt om de vaam een lijntje van twee-en-halve voet met 'n pier aan 'n haak naar beneden, dus samen zoo'n honderd van die lokkende ‘sneutjes’. Aan 't begin van de beuglijn zit ze vast aan het joontouw, dertig vaam lang, want we lagen op twintig vaam water, en daar onderaan werd een zware plompsteen
| |
| |
bevestigd, terwijl aan 't eind van 't joontouw een puntig neerloopend tonnetje drijft met 'n rood vlagje erop.
Zoo roeiden we de beug uit vóór stroom; op vijftig vaam weer een plompsteen, 'n joontouw met 'n vaatje, en aan 't eind nòg eens 'n ankersteen en de endelingsche joon.
Daar lag de beug dus aan de drie plompers vast op de steenen, en op den stroom dobberden de tonnetjes met de vlaggetjes kluchtig mee: de drie jonen of breelen, de endelingsche vast met 'n lijn in de vlet. En dat laat je dan zoo maar liggen. Je zit heel plezierig, hangt er lui bij, gewiegd door de golven, rookt behagelijk je pijpje met de zon op je body, en opdat je niet indommelt, leg je 'n kaartje, of zeur je je praatjes. En dat daar beneden de gullen zich aan je sneutje vergapen, je hoeken heerlijkjes al dieper vastwurmen tusschen hun kaken; dat ze daar wringen en spartelen en slaan met de staarten, om de bloedende bekken nog venijniger open te scheuren op je haakjes, doet des visschermans hart maar kneuterig goed.
De Mottige loensde telkens grinnekend naar de dansende breelen, en z'n oogjes glommen
| |
| |
van pret; op z'n groezelgrauwe wangen gloeide 'n kleurtje, en bij z'n gulzige smakken om wat ie verwachtte, kwispelde 't witte sikkie komiekerig mee...
‘Zeg stoewert’ - zei ie in eens, met 'n extatisch gezicht - ‘hei jij wel eris sampànje geproefd?...’
‘Daar neemt die stoewert elke ochtend 'n flesch of wat van, op z'n nuchtere maag, met 'n emmer vol oesters!’ - snorkte Toon.
‘Wel allemachtig!’ - schrok de Ouwe, dat ie de lijn van de beug 'n end uit z'n handen liet schieten... En devotelijk sloeg ie z'n oogen wijd naar mij op, in oppersten wellust van verbeelding, alsof ie 't zwelgend door z'n eigen keel voelde klokken en glijden... ‘Ik ben er maar één enkele keer van me leven zoo zalig kanon van geweest!’
‘Hoe zat dat dan, pa-lief?’ - hitste Toon hem, met 'n lonkje naar mij, aan tot vertellen.
‘Heb jij de Koning gekend in De Helder, mejonge...?’
‘Frekskuus, daar ben ik nooit mee te stroope geweest... Ik heb alleen maar zemajesteits krijgsrok gedrage as schutter, en daar ben ik zóó groosch op, dat de enkele herin- | |
| |
nering me nòg as 'n wolle sok door me ziel snijdt’ - zei Toon, en hij sprong in positie met de hand salueerend aan z'n pet.
‘Zeg Toon, maak jij nou geen smoesies, vrindlief; jij heb toch ook van de Koning wel 's 'n borrel gehad... Je weet wel, die fijne meheer, die notaris, die daar op 't buite de Elshorst in 't Buiteveld woonde... Die rijke, die sjoege, die zuiper, die minzame heer, die 'n arme sloeber zoo dwars door de hemel liet kijke met z'n wijn en segare en prachte van dames in zij en satijn, zooals d'r in geen danshuis te kijk staan?... Weet jij dan niet dat de notaris 'n kamer van goud had, en dat ie daar de visscherslui zóó op de trone liet zitte, en hij in 't midde op 'n krukkie? En dat ze dan deje wie de vuilste moppe kon tappe... en dat hij 't altoos won, omdat ie al vet was as de wedstrijd begon?... Die goeie, die brave notaris... Nou is tie dood; het z'n eige verdaan, ver weg in de berge, met geen cent meer op zak, en wee van de honger...
‘Was dat vóór jouw tijd Toon, en heb jij daar nooit van gehoord?... Ja, 't is ook waar, da's nou al weer 'n vijftig jare geleje...
| |
| |
Toen bade de kindere, of de notaris assiblief maar erg dronke mocht worde, en dat ie dan 's nachts zakke met lekkers en speelgoed, en tientjes voor vader, door de ruite zou gooie, zooas tie eens had gedaan bij 'n arme timmermansknecht, waarvan de zoon nou nòg 'n febriek met honderd man knechts in Alkmaar mot houwe! De visscherlui noemde n'm Bart, dolle Bart, as ze tege 'm sprake... Dat wou ie, want as je meheer dorst te spele, had je 't voor eeuwig bij 'm verbruid. Maar onder mekaar hiette nie de Koning, omdat ie zoo rijk, zoo mild en zoo goed was...
“As 'k jullie dàt wou vertelle, wat de Mottige met dien heer heeft beleefd... Maar nou gane me 'r 's eerst onderdeur” - zei ie plotseling bedrijvig, met 't oog op de beug - “nou 's kijke mejonges wat dáár nou wel an zit.”
En meteen moest alle man aan 't werk. De jonen dobberden vóór stroom af, en we keken 'm dus na tegen stroom in. De Ouwe zelf lag met z'n borst op 't neusie. Hij haalde de endelingsche breel in met 't joontouw, en den plompsteen en vervolgens de beuglijn, die ie doorgaf aan Toon om er de visch af
| |
| |
te halen. Dan moest ik aan de haken weer pier slaan en alles weer meteen langs de vlet laten zakken. Zoo ging dat voort tot aan 't begin-joon. De vlet was dus doorgevaren onder de heele beug heen, die lag weer te water aan de dansende vaatjes, en wij roeiden terug naar de eindbreel... En met dat ééne schot hadden we 'n vangst van drie en dertig gullen, 'n pond of tien paling en 'n zootje knorhaan. De rest van de pier hadden de krabben er afgevreten, waarvan er nog eenige zaten aan de hoeken. Maar die zijn niemendal waard, en dus gingen ze direct overboord.
Zoodra we weer zaten, ging de Mottige met z'n verhaal voort. Hij vertelde, dat de Koning geen andere vrinden had dan roovers en stroopers, geen liever vrindinnen dan de vrouwen van mariniers en zeelui, die 'n maand of wat op zee moesten blijven, en die ie dan, uit z'n kamers vol kleeren, in de kleurigste jurken van 't duurste goed kleedde, met snoeren van paarlen om bloote halzen en armen, en diamanten in d'r loshangende haren...
De Koning sliep overdag en leefde bij nacht. Dan ineens kwam ie den Mottige z'n kamer opstuiven, porde n'm wakker, en zeulde 'm
| |
| |
mee er op uit. Zelf droeg ie de dievigste kleere, pijp in z'n mond, meestal op klompe; maar z'n zakke zatte opgepropt vol: 'n flesch met kejak, hande vol fijne segare met bandjes, en pakke sjoekla, dat je er misselijk van wier... En dan most de Mottige mee om te stroope... De Koning had zèlf wel 'n jachtveld, dat je niet àf kreeg geloope, maar daar wou ie niet schiete, was 'm te flauw. Nee, d'r ware in De Helder toentertijd meer van die rijke snake, en die konne de Koning niet luchte of zien, omdat ie te goed was voor de mindere man... en die d'r vèlde, dáár wou ie nou juist de haze en de vogels afritse, tot je er bij neerviel zoo driftig. Of als er 'n zware storm op zee stond, wou ie er met alle geweld bij nacht in 't vletje op uit, en dat was dan maar zuipe, totdat vaak genog alle man haast heelemáál was verzope... 'n Keer ook, moste de Mottige en z'n vrind de Rooie met de notaris mee na 'n dorp in de buurt, om in te breke in de burgemeester z'n huis. Die baas had zukke beste bourgogne - zei de notaris - en daar wou ie nou 's 'n flesschie van hebbe... Ze hadden de tuindeur opengebroken, waren achteruit
| |
| |
stiekem binnengeslopen, en de Koning zelf had uit den kelder twee stoffige flesschen gepakt, die ie zoo meteen in z'n strot had leeg laten loopen... En toen dee' ie 'n bankie van honderd in 'n enveloppie, schreef er wat bij, en lei dat op tafel waar burgemeester met z'n vrouw lag te slape... zoo'n malle dries van 'n snaak as dat was! En hij en de Rooie kregen ieder 'n lappie van veertig.
Maar nou 's eens op 'n nacht, toen waren ze samen te stroopen geweest, en ze hadden elk 'n dot bloedende hazen op 'r nek, de Koning in 'n blauwe kiel met 'n rooie doek om z'n hals, 'n pet op z'n hoofd en netuurlijk op klompe, de Mottige zelf in z'n smerigste bulle - voor de nacht hè? - en toen wou Bart in ééne na societeit. 't Was bijkans vier uur, maar hij zag er nog licht, en de Ouwe most mee. De rijke societeit! Wat je daar zag was allemaal pracht; en de rijkdom om tafels, die zatte te kaarte. De Koning duwt den Mottige 't eerste naar binne; de fijne heere - officiere en burgers - schrikke d'r van; alles staat op, ze schreeuwen de kelners om 'm eruit te gooien... maar daar steekt Bart z'n kop deur de deur... en
| |
| |
daar proesten ze 't allemaal uit van den lach:
en weet ik nog hoe dat liedje verder mag hiete, maar dàt begonne ze te zinge... Er werde twee leuningstoele bij geschove, ik most er in, naast de Koning... en toe begon 't: de eene flesch sampanje na de andere, en de Mottige altijd vóór... Ze sprakke tege me, dronke op me gezondheid... tot alles om me heen begon te dànse... en toe ik de volgende morge wakker wier, lag ik er nòg... Maar sampanje - zeg Toon - daar doen ik 'n moord voor... Sampanje, as je daar sikker van wor dan denk je dat je... dat je zóó, pardoes de hemel in vaart... As 'k rijk was, keek 'k geen jenever meer àn, want dan blééf ik àls in de hemel deur de sampanje...’
‘Nou’ - zei Toon - ‘daar moet jij dan temet maar 's 'n borrel op drinke...’
We lichtten nog eenmaal de beug, maar waarempel, toen zat er ook zelfs geen krabbetje aan. En omdat ons aas was vervischt, gingen we huis toe...
| |
| |
De Mottige deed de zooi in twee manden en ging er z'n bekenden mee langs, want zoolang er nog andere visch op de markt is, is gul daar niemendal waard. Alleen als er géén visch is, is gul óók visch - zeggen de Nieuwediepers. Maar de vrouwen van marine- en werfklanten koopen er toch nog wel 's 'n stuk of wat van op 't eind van de week, de groote zoo voor drie à vier centen per stuk, de kleine twaalf om 'n dubbeltje. En de paling hield de mottige lekkerbek voor zich zelf en z'n vrouw-uit-'t-knippie... Erg liefies kwam ie er 's avonds laat in z'n zakdoek bij moeder mee thuis. Maar hij was zoo aanhalig en zoo schrikkelijk bespraakt. Hij wou met 'r dansen en monicaspelen... tot ze 'm in z'n kraag nam en boven de trap hield, want hij had al de centen van de gul aan lampies jenever verzopen. Hij mocht niet op huis zijn, dien nacht, van z'n vrouw... Maar daar was ie wel blij om. Want door z'n gloeiende hersens joegen weer wilde verbeeldingen van stranden en jutten, van strandvonderij... en als 'n rot scharrelde nie door 't donker langs de steenen aan zee.
|
|
Auteursrecht onbekend