|
| |
| |
| |
Vierde hoofdstuk.
Een trek.
‘Maar je kan toch werachtig als ordentelijk mensch niet heelemaal leve van stroope en scharrele op zee!’ - was Toon's komisch wanhopende verzuchting, toen ie 's morgens al laat, na onzen nachtelijken strooptocht, in de Blauwe Knoop z'n kop uit z'n kooi stak, en z'n athletische armen rekte, waar heele vlootrevues met de bemanning compleet in getatoueerd staan. Hij kwam overeind, en zwaar peinzend, wat 'm mal staat, met z'n handen in z'n verwilderde haren, zei ie vol zelfverwijt: ‘Jò, jò, nou hebbe me toch ook nog niet eens 's gekeke of er geen visschie valt te vange in zee; en da's toch 't eenige eerlijke stuk brood, waar je in 't Nieuwediep na kan aze... Want al is 'n gestroopt haasie, en 'n lieuw
| |
| |
met 'n uitje ook niet te versmade - veel lekkerder dan as je schiet met 'n acte, da's vàst, maat! - toch legt zuk soort van ete je op de duur te zwaar op je ziel en gewete. En as me Mientje 't wist, ging ze er met 'n diake van deur, want dat wijfie schaamt zich dood, as ze enkel maar 'n diender ziet lóópe; zoo is die op de wet!’...
En toen herinnerde Toon zich ineens, dat er hier nòg 'n neef van 'm zat in Den Helder, die tegeswoordig 'n haringstelletje het voor z'n eige. En die snaak, die kòn 'm nog wel, want daar was ie as jonge nog 's ouwerwets mee an 't knokke geweest... Tien jaar geleje, nog net vóór dat Mientje 'm tot de Blauwe Knoop en de braafheid bekeerd had, had ie neef-lief met Pinkstere te water geloope... Och, hoe gaat dat? - jonge boy, hè, de heele dag met meissies gedraaid in de Huisduinder mole, en 's avens gedanst in de Tuintjes, vlak onder duin, bij zoo'n moppie meziek... 'n stuk in de nacht met je maats an de neut... Toe was ie weer blauw, toe ie de kroeg uitgegooid wier, en dan kon ie niks hebbe of 't was vechte... En as 'n ander op z'n ruzie niet inging, puimde nie z'n eige net zoo
| |
| |
lang voor z'n dronke gezicht, dat z'n ooge wel biljartballe leke... Ja, zoo'n wildeman wàs tie vroeger jare. En geen vènt, die 'm an dorst; - as 't zóó met 'm was, was ie stapelkrankzinnig, en nooit geen pelisie, want 'n kop met 'n helm, die sloeg ie d'r àf, belam as 't nie waar was... En dat dan zoo'n Mientje, zoo'n klein, zwak lief schepsel van zeventien jaar, 'm heelemaal getemd had, dat ie nooit weer 'n druppel wou drinke of 'n vent op ze bek slaan! 't Is kazjeweel hè?
Maar wat Toon wou vertelle, - die neef was de laaste van 'n stelletje van vijf, die hij met ze maat - óók zoo'n lekkere jonge - met Pinkstere in 't Kanaal had geloope, omdat zij, Nieuwediepers, hún hadden gescholden voor Heldersche krajen, zukke branies. Nou, sedert had ie die Lange, die neef uit 't Kenaal, nooit meer gezien, en nou zou ie 'm 's gaan vrage of ie geen stekkie in z'n haringjol voor 'm had, en of ikke de trek mee mocht make...
En waarempel, Toon kreeg 't van den Lange gedaan: den volgenden morgen om vier uur aan de plompers; hij meetrekken op deel, en ik als passagier, wanneer er voor de
| |
| |
mannen 'n drinkgeldje bij was... ‘En neem dan je keggies maar mee’ - had de lange schipper gezegd - ‘want we konne wel 's 'n tij motte overblijve, en dan wier 't aved voor je weerom was.’
Dat was om half vier op 't pad. Stikdonkere nacht nog, en de zuidwester bries met vlagen van regen blies ons kwaadaardig den slaap uit de oogen, zóó, dat Toon al bang was of ze wel zouden gaan visschen, want met dit windje is 't in den regel hol water bij Onrust. Maar toen we kwamen op den dijk, waar de bleeke vuurtorenstralen telkens even over de inktzwarte golven zwaaiden, dat je de bruiskoppen ver uit zee spokig wit zag aanwaren en grijpend opspringen tegen de steenen, toen ijsbeerde de schipper met z'n mannen al grimmig heen en weer. Geweldige kerels, in hun hozen zwaar geschoeid, de oliejekkers glimmerig van regen, de zuidwesters ver over hun koppen getrokken, en haast allemaal 'n neuswarmertje in den mond, dat vurig glom in 't donker. Hun zware stamploopen klonk hol door den dijk. De handen nog kleumerig in hun zakken, keken ze telkens bij 't omkeeren onwillig de zee in, die er zoo nijdig zwart
| |
| |
uitzag onder de natte buien, en met dreigend gebas de kille bonken water aanjoeg op 't land.
De visscherlui waren zóó kregel, dat ze geen van allen op onzen morgengroet 'n spoog asem gaven; wèl even loensden naar mij en hun verweerde snoeten tot 'n minachtenden grinnik vertrokken... ‘Wa's dat voor 'n sjoege?’ - gromde er een. En 'n ander, die juist langs me heen kwam gebuffeld, grijnsde kwaadaardig: ‘'n Kattecheseersmid.’ En 'n derde hield ineens vlak voor me stil en snauwde in me gezicht: ‘Lus jij wel 'n neut?’ - dat ze allemaal even schor lachten...
Maar de takel was los en de vlet stond al klaar op 't laagst van 't water, en de schipper beval: ‘Gaan jij er vast in, kruip maar achter op 't net, dan bè jij uit de voete’... En onder 't gegrinnik van 't volk glibberde ik langs de helling van gladnatte plompers naar beneden, waar 'n golf me plagerig stiekem even likte tot over me schenen, - en klouterde toen in de boot.
‘Me gane!’ - snauwde de schipper. Alle man kwam af van den dijk. Ze gaven 'n sjor aan de jol en sprongen binnen boord, terwijl de schuit wel 'n meter of tien uit de kust
| |
| |
schoot... En nog even wachtend staat alles overeind en kijkt naar den schipper, die rustig achterin zit geleund, z'n kop achterover, dat je uit z'n zuidwester alleen z'n groene oogen ziet glimmen, en z'n wilden rooden baard breed-warrig over z'n borst...
Ze wachten of 't zeilen dan wel roeien zal worden. En droogweg zegt de Lange: ‘'t Is kneppele geblaze,’ met 'n plagerig zweempje in z'n stem, omdat ie weet, hoe ze 't mier gezien hebben aan dat eeuwige trekken. En meteen slaat 'n kwaadaardig gemok op uit de kerels: ‘verrek jij!’ - ‘val dood’ - ‘stik de moord...’ - En onder elkaar wordt 't 'n nijdig geruzie, met rukken en stooten van riemen, want de een wil den voorriem, de ander dien lange, 'n derde dien breede, en ze bonken tegen elkaar op, en grissen mekaar de spanen uit de knuisten, alsof 't een woeste vechtpartij zal gaan worden. Maar dan snauwt de schipper: ‘hou nou je smoele, en deurgeroeid, dat me d'r komme!’ En dan vallen ze neer op de doften, acht man op de riemen, die ze woedend neerrammen op de golven d'r koppen, dat de jol heftig over de rubbelingen voortschokt, die
| |
| |
hol aanbonken tegen den boeg en nu en dan schuimend en spetterend over den randgeert spoelen.
Maar, de breede jol ligt vast op 't woelende water, en het zware, helblauw geverfde boord houdt de bemanning veilig omvat in de zwarte dreiging van de overal aanjachtende bonken. Een ruime boot met zes doften; achterin de groote bergplaats voor 't net, waar 'k languit op kon gaan liggen. 'n Vaatje drinkwater en de keggies, droog in 't kastje, zijn 't sober proviand. In 't midden de pomp, voor als er een lek slaat, want 't buiswater blijft wel onder de buikdelling staan, waar de geweldige laarsvoeten droog op stommelen. Voorin ligt de kabel opgeschoten met 't kleine anker, en 't laafnet om de visch te scheppen in de schuit.
Met de kaken stug op elkaar gebeten roeien ze zwaar door, 'n aanhoudend geworstel van zestien knoestspierige armen tegen den machtigen stroom op, die eindeloos terugstuwt. Maar in 't holle water raakt er telkens een uit slag, zoodat de riem van zijn achterman dan op zijn spaan botst, en dan meteen breekt uit 't spannende zwijgen gevloek op; ‘as jij botjes wil vange, ga je over boord, hoor!’ ‘Ge- | |
| |
bruik dan je klauwe!’ - snauwen ze woedend. En de voorman bijt weerom, onder 't geruk van z'n riem: ‘Allemans praas, maar an wal niks waard!’ - ‘Zóó’ - springt er een woest op van z'n doft: ‘dat mot jij mijn straks 's op Onrust vertelle!’ - ‘Met 'n stomp voor je kieze!’ - ‘Sla mekaar strakkies maar dood’ - zegt nuchter de schipper - ‘as je nou maar wil trekke!’
En dan zwijgen ze weer. 'n Jonge kerel, met 'n dweep-bleek gezicht, zet plots in vervoering 'n Heilsleger-lied in:
‘Luister naar de blijde tijding:
Jezus stierf voor u aan 't kruis.’
En door zijn felle gegalm ketsen de vloeken, 't nijdig gespot, tot 'n hoonend, jouwend gejoel en gegrinnik... Maar in wilde extase gilt de Heilssoldaat voort:
Kom tot Hèm, Die stierf voor U!’
En dan meteen, allemaal trappelend op de zangerige wijs, zingen ze met plagerige jankstemmen mee:
| |
| |
‘O, ontvlucht den toorn des Heeren,
Vind een toevlucht aan Zijn zij...’
In jagenden drang juicht de Heilssoldaat verder:
Kom, terwijl Hij wacht op u!’
Dat schokt hij gierende uit over zee op 't geruk aan z'n riem, z'n mageren kop nu gloedrood, z'n groote blauwe oogen strak starend.
‘Lange’ - riep Toon naar den schipper, en in zijn stem klonk de jonge pret van 't gezwoeg op de plomp - ‘Lange, waar gaat 't natoe?’
De schipper, rustig schreeuwend als door 'n roeper den wind in: ‘Eerst maar 's na 't Mozes-hoekie, mejonges; boven de bries uit. En as de wind daar ruim genoeg is om te zeile, dan na de voorkant van Onrust, begrijp ie?’
Zoo langzamerhand werd nu ook door de koelte en 't verwarmend geruk en getrek de stemming van 't volk wat milder. Scherp als 'n scheermes stuurde de Lange de breede boot in 't donker tusschen steenen en fuikpalen
| |
| |
door, en toen 'k daar bewonderend iets van dorst zeggen, zei ie: ‘'t Is ook wat waard! 'k ben hier ommers gewonne en gebore!’... En meteen riep hij door: ‘Jonges, daar zien ik de vlet van de Manke, die roeit ons òp...’ En uit de duisternis kwam 't riemengeklots nader, in veel vlugger maat, en dadelijk versnelde toen ook de riemslag bij ons: ‘Hup-hoi, hup-hoi!’ vuurde de schipper ze aan. En de kerels schreeuwden overmoedig naar de boot van den Manke:
‘'n Endje uitgooïe?’
‘Je kan niet!’ - brulde 'n ander amechtig werom...
‘Schreeuwers!’
‘Trossesnijers!’
‘Je kàn niet!’
Maar telkens dreven ze ons toch meer op.
‘Jonges, geroeid!’ beveelt kort onze schipper; en alles gooit neer. ‘Zeile gezet, meschien da' me de eerste trek dan nog hale!’ In 'n jachtende herrie staan ze overeind in de schuit, zeulen den mast aan, sjorren 't zeil bij. Met hevig gerommel en gebonk in den buik van de boot, springen en klauteren ze over de doften, botsen vloekend tegen elkaar op, lenig
| |
| |
en jagende rap, dat de vlet er van trilt: ‘Haal deur dan die fokkeschoot! Zet je staggie nou vast!’... ‘Waar is nou verdomme die zwaanhals?’ En in 'n oogwenk staat de jol onder zeil. ‘Jonges, nou alle hens an lij, dat ie flink komt over te hange!’ beveelt in z'n nopjes de schipper. En dan springt de boot voor den wind, want er loopen geduchte stukken water op stroom.
Maar den Manke z'n vlet is ook al aan 't zeilen, en in de klarende schemering zien we d'r meer. Wel vier, vijf... zes zeilende haringbooten koersen van 't Mozeshoekje ons achterna.
De schipper wrijft zich kneuterig de handen, want vóór ons uit duikelen telkens bruinvisschen over den kop, en die azen op haring... ‘Doen wat je kan!’ roept hij voort alsof ze nog roeien; ‘daar valt een daggelletje an te verdiene!’ En de mannen, lui gelegen in de gierende jol, stoppen genoegelijk hun pijpjes, en kletsen en stoeien als jongens, met jolige oogen.
Zoo zijn we in 'n kwartier tijd naar Onrust overgezeild. Maar 'n Nieuwedieper is den Lange tòch nog te glad af geweest. Die heeft zijn
| |
| |
zeilen al neer, en roeit naar het werp op de Oostpunt, om den eersten trek te gaan doen, zoodat wij moeten tellen. Ons zeil wordt gestreken en met de ebbe blijft de jol op laag water liggen, vlak aan de glooiing van de zandplaat, die hel geel plat uit ligt, in de spoelende zee. De wolklucht in 't oosten gaat breken. In 'n parelmoer-blanke grotpoort komt de zon op, en 'n blijdschap van licht gaat er uit langs den hemel, veegt de donkere dreiging van de golven weg... Vroolijk fluitend en tjilpend vliegt 'n vlucht witte vogels uit van de zandkust... 't Wordt nog een blozendjonge ochtend over de zee.
De visscherlui zijn over boord gejompt, tot aan hun middel in 't water, plassend naar 't gouden eiland, waarlangs nu een kleine vloot van haringjollen ligt, met in elk nog vier man op de riemen voor 't uitroeien van 't net. De overigen rotten allemaal samen midden op de zandplaat, als 'n complot van stoere watergeuzen, zooals zij daar groot en donker uitstaan tegen de klare lucht, de ruige, baardige koppen omsloten door zuidwesters, met de snoeten uitdagend naar elkaar toe. Want de schippers zullen tellen om den trek.
| |
| |
Zij, de hoofden, staan midden in een kring. 't Volk er om heen, klaar om te vechten zoodra 't valsch gaat. En nu moet de jongste van de schippers zich omkeeren, met z'n gezicht naar de zee. Dan wijst de oudste er één aan in den kring, wat de jongste niet zien kan, en als alles stil is, vraagt hij: ‘Hoeveel van deze man af in de rondte?’ ‘Tien’ - zegt de jongste op goed geluk af. En dan telt de oudste in den kring van zeven, van den man af, dien hij aangewezen heeft: ‘eerste, tweede, derde,’ enzoovoort, altijd in de richting van de zon: en de tiende heeft den eersten trek. Dat was de Manke, en de Lange had den tweede.
Toen elke schipper zoo zijn beurt wist, ging alle volk weer in de vletten.
* * *
Vóór Onrust lagen nu zes haringvletten op hun trek te wachten, in volgorde van de telling. En de meeste visscherlui lieten zich in de booten rustig wiegen op de golfjes, koesteren door de ochtendzon, totdat ze langzamerhand wegzakten langs den randgeert in
| |
| |
'n zaligen dommel. Om 'n oude heen, die met grommend zwaar geluid verhalen deed: wonderbare avonturen van toen hij nog ter koopvaardij voer, zat een groepje mannen luisterend neergehurkt op de buikdelling. En 'n rumoerig troepje van de allerjongsten liep stoeiend op de zandplaat tekkie-loop te spelen. De heilssoldaat in onze jol had de Strijdkreet van z'n keggie afgedaan, en las het blad van a tot z met vrome aandacht, prevelend bij 't spellen van moeilijke woorden, terwijl 'n kerel achter 'm, hem telkens riep, en dan z'n vuist dicht bij zijn kop hield, dat ie er, omkijkend, tegen stootte.
Maar opeens klinkt van de Oostpunt over zee een woest geschreeuw, fantastisch als 't krijgsgehuil van wilden bij Aimard. En heel vèr zien we de bemanning in de jol van den Manke als trekpoppen de armen hoog opsteken en weer neer doen en weer stooten in de lucht, allemaal tegelijk.
‘Dat is 't teeken, dat hun net in zee staat’ - vertelde Toon blij - ‘en dat wij nou voor de tweede trek naar 't werp magge roeië.’ En meteen komt alle man met schrik overeind. Twee jongkerels plassen door 't water en duwen
| |
| |
de jol van 't zand, joempen weer binnen boord, en met forschen riemslag gaat 't nu langs de kust naar 't werp, op 't oostelijkste punt van Onrust, waar de boot zoo ver mogelijk op den wal gezet wordt. Dan wijst de schipper twee man aan voor de lat. Die springen van boord; één zakt er even tot over z'n middel in 'n diepte, en nijdig schreeuwt ie dat z'n hozen verdomme vol water zitten. Maar àlle aandacht is nu op de vangst gespannen. En de mannen van de lat nemen de lijn, die vóór aan 't net zit, één slag om hun middel, en blijven zoo aan de kust staan.
Dan roeien ze de jol langzaam terug, rechthoekig den wal uit, en de zegen, die keurig opgeschoten in de vlet ligt, wordt door twee man achter uit de boot slag voor slag in zee gezet. Het is een wel honderd vaam lange bruingetaande baan van touwen breiwerk, met kleine mazen, waar de haring juist met z'n kop doorheen kan, maar niet weer terug, omdat ze dan op de kieuwen blijft hangen. Die baan is langs de lange zijden met een dik touw geboord. Aan den eenen kant zijn aan dat touw honderden kurken bevestigd; aan den anderen kant hangt 't lood, zoodat
| |
| |
het net, zoodra ze 't in zee lieten, daar verticaal in kwam te staan, drijvend op het touw met de kurken, dat de bas heet, en neergetrokken door het lood: ‘het sim’. Zoo stond het dan eindelijk, als een honderd vaam lang hek, rechthoekig op de kust, waar de mannen aan de lat het stoer hielden. En de stroom, die evenwijdig aan den wal ging, dreef het net voor zich uit, zoodat de kerels, van het werp af, langzaam mee moesten loopen. Midden in het net is een rond gat opengelaten, waarin een gebreide zak hangt, die door het water uitgezet wordt; een zak, zóó groot, dat onze heele jol er wel in kon verdwijnen.
Toen 't net nu heelemaal over boord gezet was, hielden de mannen achter in de boot het vast aan een lijn, die tweehonderd vaam lang is. En dadelijk commandeerde de Lange: ‘rond!’ Meteen trokken de roeiers toen den kop van de jol om, en in een boog ging het weer terug naar de kust. De stroom hield het net strak en voerde 't aldoor mee, en de mannen achterin lieten de eindlijn staag vieren, totdat de boot weer aan den wal op 't zand werd gezet.
| |
| |
Daar jompte alle man over boord, behalve de bootwacht, die in de schuit bleef. De kerels plasten driftig naar strand, hingen een hennepzeel over hun schouders en pikten daar op een houtje de eindlijn aan vast. Aan 't begin van 't net, waarvan je steeds de bas in een rechte lijn op zee zag drijven, liepen nog altijd de mannen van de lat langzaam aan mee met stroom. En nu gingen de maats aan de eindlijn het net naar land sjorren, in denzelfden boog, dien we hadden geroeid. Zoo'n beetje meeloopend vóór stroom af, trokken ze zwaar, voetje voor voetje, met de schouders de lijn naar zich toe, een donkere rist van stoere trekkerels, moeilijk gebogen, de ruige koppen vooruit, telkens de hoosvoeten schoor in 't zand...
‘Holo-ho!’ riep bij iederen sjor de voorman... ‘Hup, twéé!’ vuurde zangerig de lange schipper, die achterop liep, ze aan. ‘Trèkke, jonges!’ - schreeuwden de visscherlui samen, de tanden gebeten. En om niet te ver 't land op te komen, brak de achterste man telkens af. ‘Houwe máár!’ - stond dan de rist even stil, terwijl hij vlug omliep naar voren.
| |
| |
Maar nu en dan sloeg hun inspanning in nijdigheid uit, als ze mekaar op de hozen trapten, en dan rolden de vloeken de rij langs, tot de schipper er dwars overheen brulde, om ze aan 't trekken te houden.
Dat duurde zoo een half uur, en dan lag de bas van 't net in een boog voor de zandplaat...
‘Kijk wat 'n blauwe plekken!’ - riep de schipper kneuterig uit; - ‘da's allemaal haring!’ Want in dien boog van 't net tegen de kust aan zwom nu de vangst.
En dan eindelijk lieten de kerels de eindlijn van hun schouders vallen, en gingen er met hun zware laarzen op staan. De twee andere mannen kwamen met de lat om hun middel àl dichterbij, totdat beide uiteinden van de zegen bij elkander waren. Dan palmden ze 't net zelf zwaar sjorrend aan wal: twee man aan de bas, vijf man aan het sim, en ze schoten 't neer in 't zand. Maar één visscherman stond in de kom, die door de zegen werd omsloten, met z'n hozen te schoppen, zoodat de haring achteruit werd gejaagd, en den zak van 't net in moest schieten. En naarmate die zak getrokken werd naar den wal, ging alle man
| |
| |
mee staan te schoppen, dat 't water hoog opspatte tot fonteinen van druppels, die fonkelden in de zon, om die groep van donkere kerels.
Nu haalde de bootwacht de jol op zij van den zak. Dien hielden alle hens vast, zóóals ie schokte en trilde van de wrikkende, krimpende visch: een zak vol van zilveren buit.
Nog 'n man jompte nu vlug in de boot, en met 't laafnet schepte hij de visch uit den zak binnen boord, waar ze nog even wat sprongen en krioelden. Maar gauw werd 't 'n hoop, die niet meer bewoog, een groote zooi snakkende haring, de kieuwen wijd en rood in 't groenige zilver.
De schipper en zijn mannen wreven tevreden in hun handen. Want de vangst viel niet tegen: ‘'n tal of tien, twaalf’ - schatte de Lange. En omdat hij dacht, dat 't toch wel geen trek meer zou geven vóór de vloed weer ging loopen, werd er meteen ‘uitscheiden’ bevolen, waar ze allemaal mee instemden. Want 't volk wist, dat de haring nog prijzig was, en als ze de eersten aan de markt konden zijn, viel er goed geld te maken.
Dan werd 't zeil weer geheschen, en vóór
| |
| |
den wind gierde de boot in drie kwartier tijds terug naar Den Helder, vroolijk dansend op stroom, onder telkens 'n jolig lied van de mannen.
't Is 's middags twee uur; en de opkoopers schreeuwen van steiger den Lange al toe, hoeveel ie er heeft. Maar die houdt zich dom; wacht dat de afslager zelf bij z'n haringvlet komt. En meteen zet die in, in 't gedrang van de grage koopers: ‘Luister maar toe,’ - klinkt op een deun z'n stem, - ‘wie biedt er zestig stuivers 't tal... wie negen, wie acht, wie zeven, wie zes... èn vijftig stuivers 't tal, wie vijftig, wie negen, wie acht... wie twee en veertig stuivers 't tal?’...
‘Mijn!’ - schreeuwt er een. En met de traditioneele twee stuivers rabat, koopt die de vangst voor twee gulden 't tal.
Het volk in de boot grijpt dadelijk twee haringen gelijk in iedere hand en telt ze zoo uit in de manden, bij werpes van vier: vijf en vijftig in 'n tal. Dik twaalf en half tal is de vangst; da 's 'n kwart honderd gulden. Daar geeft de afslager 'n koopbriefje voor, en terwijl de schipper ermee naar den geldschieter gaat om betaling, steken de mannen de vlet op.
| |
| |
En in een herberg komen ze dra allemaal samen om te schooven. De Lange en acht man, dus negen man sterk, en elk krijgt één deel; en de Lange, als schipper, nog een kwart bovendien, en nòg een deel voor zijn vlet, en nog twee deel voor zijn zegen. Hij krijgt dus vier en 'n kwart deel te zamen, da 's bijna de helft of dik twaalf gulden, en de mannen ieder iets meer dan 'n daalder.
Daar koopen ze allemaal, op Toon en den heilssoldaat na, 'n grooten, tien cents borrel voor, 'n ‘lampie’. En dan gaan de meesten naar huis en naar kooi, om nog 'n paar uur te slapen. Want vanavond om vijf uur met den vloed is 't weer klaar om te visschen, tot 's morgens drie, en dan weer van zessen tot vieren... Ze slapen met vloed en visschen met eb, zoolang de haringvangst duurt. Maar nu was 't wêer vaak te rauw om te vangen. En dan zijn er wel, die uit baloorigheid in de kroegen verbrassen wat ze met 't wreede werk op zee aan zilveren buit hebben binnengehaald.
|
|
Auteursrecht onbekend