|
| |
| |
| |
| |
Instructie.
Jan zat op z'n handen op de bank in de getuigenkamer, z'n klompen netjes naast zich, en z'n wollen kousen afgezakt langs z'n wiebelende beenen. Een glimnieuw geverfde kamer, geel en vol zonlicht, maar met getraliede ramen. En de officieele, lange, gerokte bode, lummelend met z'n armen op z'n rug, zei: ‘Ja da's nou onze kleine Jan; - hij zal wel de kleinste wezen.’ Maar Boefje, die gemelijk was, verdroten die flauwe praatjes: ‘Daar weet hij toch niks van; hij komt nooit in de celle,’ - zei ie laatdunkend voor zich uit, zonder op te kijken.
Want Jan was erg ontstemd. Nu en dan trok ie onverschillig z'n voorhoofd op, schokschouderde, en begon opzettelijk te fluiten, als een die denkt: Wat kan 't me ook allemaal schele, met dat eeuwige gedonderjaag. Maar dan zakte z'n gezicht en z'n romp weer langzaam in zorgelijk bedenken, en ineens kwam hij overeind, z'n kop achterover, z'n oogen opgewonden, alsof ie z'n onrecht meteen hartstochtelijk uit zou schreeuwen. Maar dan zag ie dien lummelenden bode, die er ommers tòch niks van wist, en ongedurig schudde nie van: ‘La' 'k toch nie mal zijn, wat geeft 't!’
| |
| |
Den heelen ochtend was ie bij meheer in verhoor geweest, en eerlijk had ie àlles verteld wat ze 'm vroegen. Maar die Pukkie, dat was 'n valsche bliksem. Die had gezeid dat ie nergens van af wist, en dat Jan 't allemaal alléén had gedaan, van die armbanden en 't lood. Zoo'n flauwe klier; die had staan grienen as 'n meid: ‘Och lieve meheertje, 'k heb 't nie' gedaan! Hij het alles alleen gestole; och, me lieve meheertje, la' me nou toch weer na me moeder gaan’;... zoo'n misselijke smuigerd; hè, verrajer! om je eigeste vrindje d'r in te late loope as je zèlf net eve hard mee het gegapt... Maar meheer hàd 'm wel in de smieze... Dien kon ie met z'n eensgegete fijne gezicht maar niet zóó belazere...
Jan had tòch de waarheid gezegd; en hij zou liever hard-stikke-dood valle dan nou ook te gaan smoezele... Nei, dankie, hij wou niet zoo flauw weze om 't nou voor Pukkie erger te maken: maar waar was wáár, en wou meheer 'm niet gloove, goed, dan most ie 't maar late, kon hij niks an doen... Zoo'n stiekemerd! Dat was nou je vrindje; as ie vroeger na 'm wees dee ie 't al zóó in z'n broek, maar nou dòrst ie, nou had ie lef met z'n gluperige smoesies... Hij dorst 'm ommers nie eens an te kaike, die stiekeme klieroog...
Nou was de pandjesbaas bij meheer, waar Pukkie de eene armband gebrocht had. Kon meheer 't emmes meteen deris hoore... of liegde die groote man soms óók? - Hij kòn 'm nog... O jé, hij had 'r zoo dikkels 'n pandje gebrocht;... as ie werom kwam zou ie vragen of de pandjesbaas z'n moeder 's van 'm gedag wou zeggen; die kwam er bekans alle Vrijdags met 'n stukkie; maar da' wist ze váder niet... moe dee 't stiekem. Vader z'n turlozie stong er nou al van de werkstaking af... zou wel verlege weze... Piet had 'n turlozie... van ze
| |
| |
kemunie... As Jan na 't gesticht gong, vroeg ie d'r ook eentje... 'n dikke, zoo eentje die in 't water kanne legge...
O, 't belletje! - ‘Dàg pandjes-meheer! Kàn uwe me nog?’
De pandjesbaas lachte gewrongen tegen 't jongetje, en zei zoetsappig: ‘Zoo jongeheer?’ alsof 't 'n klant was waarmee viel te mazzelen. De man was verlegen, voelde zich onbehaaglijk in dat huis, waar de menschen zoover-dachtelijk door je heen konden kijken. Niet dat ie wat op z'n kerfstok had, god beware!... eerlijke negocie as 'n ander... Maar 'n arm mensch zochten ze altijd, de lui van de poliesje en justiesje,... omdat ze nou 's 'n paar maal bij ongeluk in zijn lommerd 'n pandje hadde gevonde, wat ze net zochte... Je kon 't er toch niet an ruike... Was ie niet 'n mensch as 'n ander, die d'r óók welderis in kon vliege?
‘Mot uwe óók getuige;’ - vroeg ie aan Jan.
‘Nei, ik zit al... Zeg uwe me moeder 's van me gedag?’
‘Zitte?...’
‘Wat doch ie dan? Voor die gauwe armband van Pukkie - da' weet uwe toch wel... Hei je 't werom motte geve, pandjesbaas?’...
‘God beware, zoo'n kind... al gestóle!’
‘Doch' uwe dat Pukkie dat had van z'n eige?...’
De deftige bediende kwam aan de deur, en riep plechtig al Boefjes namen en zijn vàn af. En Jan knikte den pandjesbaas goedig gedag, en scharrelde binnen in 't kabinet van den rechter-commissaris. Daar stond toen al Pukkie, 'n akelig verpieterd, klein-mager joggie, met 'n strakgetrokken ouwemannetjes-gezichtje, en heel bleeke oogen, z'n blonde haartjes plakkerig nat in een kuifje gekamd. Want 't kind zag eruit, zoo opgeprikt netjes,
| |
| |
als 'n scholier bij 'n prijsuitdeeling. 'n Licht grijs confectiecolbertje, erg nieuw en stijf nog, 'n smalletjes broekje met versch scherpe vouwen, en boven z'n vestje 'n kraagje dat wipte, en een blauw zijden strikje gedrukt tegen z'n puntkin. Zoo in-zwakjes schuw stond dat ventje daar in die te groote kleeren te beven; z'n tanden klapperden op elkaar en rose vloeide uit om z'n oogen van 't aldoor maar huilen.
Bij hèm was Jan 'n stevige klant van 'n jongen, flink op z'n kousenvoetengepoot, onverschillig wijdbeens, groot en slordig, met boven z'n uitbollend blauw boezeroen z'n ragebolligen kop afgewend, 't dikke witte gezicht in stug zwijgen, z'n kaken gebeten op elkaar.
Zoo stonden de twee vriendjes als twee vreemden voor 't hekje in de instructie.
't Was heel geen officieelige kamer, 't kabinet van den rechter-commissaris. Eenvoudig-gezellig, om vertrouwelijk te praten. Twee groote schrijftafels in 'n rechten hoek tegen elkaar aan, vol paperassen en boeken. En in dien hoek nog 'n tafeltje, waar vreemd te pronk lagen de noodlottige, verfijnde braceletten, naast dien kleiruigen aardappelzak met bonken lood, precieuselijk verzegeld en geëtiketteerd. En daaromheen gewone kamerstoelen. Door de hooge vensters vriendelijkte wat zonlicht tusschen overgordijnen, in uitbundige plekken op 't huiselijk karpet. En vaderlijk rustig zat er in z'n leunstoel de rechter-zelf, goedaardig man zonder justitieele scherpte, en naast hem de jonge griffier, geaffaireerd schrijvend met vrouwelijk blanke hand sierlijke zwarte trekletters op vellen folio.
De rechter, gemakkelijk achterover gebogen in z'n stoel, de beenen lang vooruit, houding van met alle aandacht geduldig gaan vragen en hooren door 'n wolk
| |
| |
vertrouwelijkheidsrook, keek 's eerst 'n poosje naar de twee mannetjes, de oogen hoog opgetrokken. En ineens zich vermannend, zei ie, categorisch maar toch heel goedmoedig:
‘Zeg 's, jij Bongers’ - Pietje Puk's officieele naam - ‘jij houdt vol, dat je daar aan den Zanddijk niet eerst met Jan door 't raam hebt staan kijken...?’
En Pukkie, in doodsangst, gierde met z'n klein huilstemmetje: ‘Já, mehéér!...’
‘En jij Jan?’
‘Dat 't wèlles is!’ - beet Boefje werom.
‘Liegt Jan dan, Bongers?’
't Kind Pietje, in smeltend droef grienen, jammerde: ‘Hai.. het 't.. allein.. geda-aan.’
Toen verschoof de rechter zich nog 's wat makkelijker in z'n leunstoel, en geduldig beduidend, met heel vriendelijke oogen, sprak ie tot Boefje: ‘Nou mot je 's goed hoore Jan; 't kan jou heelemaal geen kwaad doen of hij er nou bij is geweest of niet. Hij gaat toch óók weg voor de Vereeniging, net als jij... dat wil zeggen natuurlijk: dat willen we nou maar 's hópen. Zie je, en nou moet je niet denken: ik zit er nou in en dan hij óók maar.. hè?.. Dus vertel nou eerlijk de waarheid.’
En Jan, z'n gezicht opeens vuurrood geschoten, snauwde koppig op één toon dezelfde woorden: ‘Hij is t'r bai geweest. Me hebbe d'r allebei voorgestaan, en toe het zijn 't eerst de rooje kaarsies gezien, en toe ben ik na binne gegaan en toe heb 'k gestole.’
De rechter, meteen gestreng zijn oogen op Pukkie:
‘En jij?’
‘'t Is nie wáár mehéér... gerust niet’ - jammerde, benauwd van tranen, 't in-zwakke vrindje... ‘Ik heb niet eens mooïe kaarse gezien; 'k ben 'r niet bai! gewee-est..
| |
| |
mehéértje...’
En Jan dreunde stug verder, z'n kop aldoor afgewend: ‘Me wazze na 't zwembad geweest en toe hadde me honger. Toe zeit zijn: “me gaan kuggies neure.” - Hij wis dat daar mooie dingetjes wazze!’
Maar Pukkie schudde grienend met 'n verkrompen gezicht: ‘'k Bhen 'r niet' bhai gewee-hest!’
‘Ja’ - zei de rechter toen ongedurig - ‘jij huilt maar dadelijk...’ En in eens ruw-ontstemd: ‘Maar ik geloof dat jij 's hard angepakt moet worden... Moet je 's eerst 'n paar dagen opgesloten worden, voor je de waarheid zegt?’
Pukkie gilde wanhópend van angst voor 't donkere hok met de grendels: ‘Nei! me héér-tjéé!’...
‘En wat zeg jij Jan?’
‘'t Is tòch zoo.’
Direct belde de rechter den bode:
‘Laat Jan buiten wachten... Die volgt.’
Toen kwam, al maar stijf nijgend, binnen: juffrouw Bongers, de moeder van Pukkie, op 't hofje floddermedam bijgenaamd. En bij haar verschijnen, buigend nog weer 's naar links en naar rechts, was er in de oogen van rechter en griffier, aan typen wèl gewend, toch even iets van komieke verbazing. Want boven die stijf lange en smal platte juffrouw, glad gesloten in 'n katoenen, schortlooze werkstersjapon, daar wuifde van 'n blauw tokje 'n zware bos paarse blommen omlaag bij 't schokkende knikken, meetrekkend op zij 't hei-lichte hoedje. En die schreeuwende bloemen kaatsten blauw-rood op 't zweet-rose gezicht, glimmend glad en schrijnerig gespannen, en daarin de snibbig vragende neus brutaal vooruit gehoekt, poreus als gekookt. 't Voorhoofd was ouwelijk verlept van groezel-bruinende rimpeltjes, hol
| |
| |
| |
| |
ingeduwd opzij, waaruit de jukbeenderen knokig glommen, met rondtetjes hooger rood, als vurige plekken. En 'n mondje van dunne lippen, even gesneden, kleintjes en lieverig, in 'n boogje naar de wit behaarde kin, die spits en glad werd getrokken door spannende pezen uit den hals. Maar de oogen, die déden 't: oogleden dunnetjes op kleine, nooit stille, grauwgroene oogen, die àl schrijnend slim uitkeken onder blonde brauwen als kaalgesleten schuiertjes, en niet meedeeden met de grime van 't gezicht. 'n Kop, sluw en venijnig, door 't mondje poeslief en meewarig getrokken. - Zoo stond Pukkie's moeder voor 't hekje in 't rustig-intieme rechtersvertrek.
‘Bent u juffrouw Bongers?’ - zei droogweg de rechter. En zij, lief lacherig, als kopjesgevend, vroeg kleverig-zoetelijk: ‘Wà blief, eidelachtbaore heir’... En Pukkie jammerde:
‘Moe 's e' bitje do-hoof!’
‘Och chut 't kind...’ verontschuldigde smachtend de juffrouw, door moeder-liefde meteen tot schreiens toe week... En ver stak ze 'r spichtige hoofd naar den rechter, met gladroode hand 'r oor 'm toegehouden.
- Of ze de moeder was van dien jongen? - riep op denzelfden toon weer de rechter.
Toen slikte juffrouw Bongers 'n paar maal, en meteen gleden de plàt Amsterdamsche woorden eruit: ‘Omuwe-te-diene-eidelachtbaore-heire-mit-God-en-mit-eire...’ Gierend haalde ze adem, en wreef zich een traan van 'r neus met stijve, glim-koude hand.
De rechter riep verder, heel lakoniek steeds:
‘Heet ie naar u Bongers, of naar uw man?’
‘Wà' blief...?’ - bedacht de juffrouw, en dadelijk joeg ze weer verder, vlug, vlug, om zonder ademen aan 't
| |
| |
einde te komen: ‘Nei weròchies niet eidelachtbaore heire nei howr fàn me mèn want eirst wassek chehuwd met dies broewr en doar bin ik eireluk fan gescheje, en nou fan deise mèn siet uwe, omdàttuk faaf jaor wachte mos four de wit mit uws ferlof, uit die taad is tie, maar ie staot icht op me mèn se naom’... En in één maal leeggesproken, gierde ze adem op in 'n snik, en neussnuitend, traanlachte ze temend tegen Pukkie: ‘Niewaor Pietje... och chut, da' ki-hind...’
‘Jawel, jawel,’ - beaamde de rechter, en leidzaam legde hij z'n armen over elkaar; - ‘je kon dus zoolang niet wachten...’
Och heire chut, dàt was nou altaad de ràmp van d'r leife cheweist; se kon chein oucheblikkie ferkeiring hibbe, chein màn kon 'r om sou te sigge ankake, of 't wàs al weir mis mit 'r... Souwaor as se daor nou foor de eidelachtbaore heire sting, mos t'r ferachies toch weir 'n klaantje komme! En die koschanger hat ze meschien heilemaal drie weike in d'r huis chehad...
‘Ja, ja’ - Of 'r man nog lééfde?
Daór sou se nou moar liefer ofer swache, met s'n verlof, dàt wàs beiter...
‘Zeker wéér gescheien?’
‘Nei, siet uwé’ - se hàt 't nou fááf maol gepribbeerd om 'm weer in te neime, maor dàt wás chein leife; dat wàs chein man!...
‘Drinken zeker, hè?’
‘Wóstu?’
‘Borrelen!’
‘Jao netuurlijk...!’
‘En waar is je man nou? Zeker zeeman hè, of is tie bootwerker?’
‘Wattie fint nou uitvoert...? Niks foor de kost’ -
| |
| |
schamperde zij - ‘dàs soo'n fane pesiesje! Waor ie sit sel de eidelochtbaore heir 't beste weite! Uus het 'm 'r sèllefers foor drie jaortjes àchter geprakkeseird, en daor blaaf ik uw eidelachtbaore duisend maol dankbaor four.’ Ze was nu zenuwachtig in actie, àl knikkend 't zwaar bebloemde hoofd, en telkens nijgend met 'n lachje. En de rose blosplekken trokken langzaam op als vlammen, en vloeiden uit, en krompen weer weg tot in den hals, waarboven 't gezicht dan groezelbleek stond, en ineens weer doortrok 't rose 'r wangen en voorhoofd, zweet-klam van huilbenauwing, met oogen die sluw bleven kijken.
Nò! Ze wist zeker waarvoor ze hier geroepen was...?
‘Hè? Frekskuus...?’
Dat ze die záák van d'r zóóntje wel kende!... Nou, dan moest ze 's vertellen wat ze daar van wist!
En zij, meteen, snikte zich vol adem, deed droeve meewarigheid in 'r gezicht en knipte los als 'n speeldoos, onophoudelijk, tot van benauwheid 't rose niet hooger kòn. Dàn met 'n hoofdknik even opgierend, joeg ze weer voort...
‘Och liefe meheirtjes, ik was nouit chewend cheweist dàt ein fan me kindere snachs fan huis bleife. Chobbe-waorme, daor binne me nou noch te netjes four, en al me kindere sane dan ouk efe fesoendeluk, al is d'rlui faoder ouk soun allemachieste slampàmper. Want ik seg, die ouwste soon famme, wat tie nie' four se moe doet, werachies, eidelachtbaore, da's toch soon braofe jonge... Hij wirkt nou op de Slaokkaoi ba meheir Dussert, en álles four moe hour, chein cintje voor 'm self. En nouit uit of fan drinke of onbetaomeluk. Chot sel 't 'm ferchelde. Nou, en daor op die afed wàs me sountje-hier om neiche uur noch nie thuis. En ie had er niks van
| |
| |
cheseid. ‘Moe mach 'k 'n beitje kuiere?’ hadiegefraogd. ‘Jewelseiker kind, moe wachert je ommers nouit ies in 't betaomeleke,’ sech 'k noch sou. En daor blaaf ie me nou wich! En ik loup de straot op, - nerreches Pietje. Och jeises, seg 'k noch sou as moeder saande, heirejeises as 't fentje maor nie ferdronke is. En 't wier hallef tien, tien ure, hallef illef... de heile nacht heb 'k chein ouch toechedaon. Dàn me weir anchekleid, dàn weer uitchekleid, èn sweite en beife; allemaol uit oncherustichaad ofer da' kind, eidelachtbaore heire, want och chut hè, 't schaop is toch ouk noch pas twaolef jaor, en nouit wat mit je kindere chehad te hibbe. Want ik hib altaad feul fan 'm chehouwe, al seg 'k 't sellefers, en nouit feul làst van 'm chehad, altaad in 't betaomeleke. Want ha het nou wil chein baossie, maor siet uwe, Fajenoort fon ik te fer; da's niks chedaon four 'n kind, en voor 'n daol-tertje in de weik. Fannet winter hattik d'r selfers dikkels mei te doen, assie in die kou de heile bruch ofer mos; en 't wàs sou koud van 't winter as uwe weit; ik heb 'm noch dikkels 'n doekie om se houffie chedaan, nieuwaor Pietje... och chut, 't ki-hind! - En dan soon fentje as móeder saande 'n heile nach te motte misse. ‘Jehannes,’ zeg ik smorreges teuge me ouste jonge - ‘chotalle-machies,’ sech ik, ‘nou is werachies nòch Pietje nie' thuis. Toe doe uwe me 'n plezier en loup four dat uwe nao je baos chaot eife an 't berouw an, want och heirejeises, nou istie seiker ferdronke.’
‘Jewil moe’ - saat me jonge, en al daoluk komp ie werom en saat ie: ‘nou, 't is niks errech, daor heppie 'm, en se hebbe sente ferdiend.’ Och chotollemachies, en daor haolt me Pietje, da' kind, sou drie chulde enne dubbeltje uit se sak: ‘Die hebbe me ferdiend,’ - saat ie. ‘Och chut,’ seg ik - ‘Pietje, kom je d'r wel eireluk àn?’ - Niet
| |
| |
omdat ik an slichtechaat docht, maar siet u, eidelachtbaore heire, 'n minsch het toch se erfaoring, ‘Ja moe,’ saat ie, ‘me hibbe aordappeltjes gerouïe...’ ‘Nau,’ seg ik - ‘da's braof’ - noch chein irrig hè? - nei, nirreches chedachte op... En ik sich noch teiche me ouste jonge: ‘Jehannes,’ seg ik, - sukke kindere toch; welleke màn sou 't doen foor se frauw; - ja, 's nachs wirreke, daor sane se niet happech op, is 't waor of niet?’ - ‘Pietje,’ seg ik, ‘kind, da' sal je moei saan; dan chong 'k nou maor nao me bed.’ En hij chong. En toe 'k 'm kwam toedekke, seg ik noch sou: ‘Pietje, je komp nou toch wil eireluk an die cente hè? Mach moe se nou in d'r beursie doen? Je wil d'r toch nie te schande maoke he? Sech 't dan liefer an je moeder, kind, dan ken ik 't meschien noch afmaoke.’ - ‘Och nei,’ saat ie - wil sou beitje pruilerig - ‘lao me nou maor lechge.’ - ‘Choet’ - sech ik - ‘as jai moei bint van 't wirreke, chaon dàn maor slaope.’ Maor 't wàs ofter in me binneste oldeur 'n stem sai; ‘nai, nai, da's chein suifere koffie,’ - Siet uwe, want ie wos cheweis mit dat jongetje van 't hoffie. Jen - as uwe weit. En die se moe roept me 's middags en die saat: ‘bu'frouw’ - saat se - ‘hit jouw jonge oak soufeul cente meichebrocht?’ - ‘Ja bu'frouw’ - sech 'k - ‘drie chulde enne dubbeltje.’ ‘Nou’ - saat se - ‘daor komme ze niet eierluk an; dat hibbe ze chestole, maar hou je nou maor sjaokies en bring die cente an 't berouw.’ - ‘Nou,’ sech ik, ‘maan Pietje is sou chemein nie' om te steile; dat het jullie Jen seiker weir chedaon,’ - want ik doch 't wel. Och heirechut, en daor kom 'k thuis, en daar komp 'n reserseur - heile nette persoon, hour, - en die fraog of Peter Kurnelius daor woont. Ik sech: ‘och meheir, uwe het me niks te verblomme, ik weit 'r alles fan, maor uwe bint hier ferkeird; 't jongetje
| |
| |
van hieroufer het 't chedaon.’ ‘Jewel - saat ie - “da' begraap 'k best juffrouw, maor of uwe alleinich maor eifemeinao 't berouw wou komme”. - “Jewel-seiker werom niet, meheir” - sech 'k - “chraoch, as 'k effies me hoet mach opsitte;” - nei, niewaor, ik had niks te verswache? En ik nam de cente mei, want chot sel maan bewaore, dat ik me met 't cheld fan 'n ander sou wille verrake; daorfour bin 'k nie'opgebrocht, wat al bin 'k arrem, op me eierlukhaad kanne se nie soufeil segge, en daor dank 'k alle nachte de liefeheir foor... Nou, maor om fourt te chaan, 't kind het 't me daoluk cheseid: moe, saat ie, Dikkie en ikke kwamme saome oufer soone - jao frekskuus, heire, 'k bin om uwe de waorhaad te segge de naom van die straot vercheite - affaan, ofer soo wèch, en toe saat Dikkie: “me chaone steile.” “Nei jò” - saat maan Pietje - “dat doene me niet.” En toe is Jen tòch chechaon, en toe' het ie maan jongetje oufer-chehaold om 'n stukkie te verkoupe. Maor hai het er niks mei te doen chehad, siet uwe. Nei, och want fan kwaod sit er niks in; hai hit nou wel che'n boasie, maor altaad heil chewillig, sak maor 's sigge... Sondach noch, toe hattie sou paor houtjes enne paor brokkies blik, siet uwe - icht kinderewirrek - om neutenmuskaotrapsies fan te maoke; en die wou ie ferkoupe four se moeder - och chut! Da's toch 'n bewaas fan se choeie hart, niewaor eidelachtbaore?... Ik sech maor, d'r sitte chein streike in... En hij het toe ouk noch sou chesaat: “Jen, lawe de dingetjes maor werom bringe, jò.” Maor Jen sei: “nei, dan sane me vernuiried...” 'k Sel sterrefe as 't kind 't niet sai...’
‘Zoo, nou weet ik genoeg!’ sprong de rechter eindelijk pardoes overeind. In uiterste zelf beheersching had hij zich in den rug van zijn leunstoel gedrukt gehouden,
| |
| |
de oogen gesloten, maar toch telkens gedwee knikkend, ten teeken van begrijpen. En de griffier, die 't van den beginne niet had bij kunnen houden, bekeek rustig de nagels van zijn blanke handen, en dacht waar hij strakjes heen zou fietsen.
‘En wat moet er nou worden van dien zoon van je -moet ie geen vak leeren of zoo?’ - maakte, zijn papieren wegsluitend, de rechter er een eind aan.
‘Sech maor assiblief eidelachtbaore heire’ - neuspraatte de juffrouw, liefies-lachend naar Pietje gebogen.... En toen 't doodmoewe kind maar zwijgend bleef beven, duwde ze 'r hoed weer midden op 'r hoofd, en teemde: ‘Assiblief 'n fakkie, edelachtbaore heire’.....
Want chut chut, 'r kwam soufeil kake four 'n alleinloupend frouwspersoon, as je de slichte wich niet op wou raoke... Maor anders 'n best fintje... ‘Och chut, he? - soo'n ki-hind?’
Nou, dan moest ze nou d'r jongen maar meenemen; dan konden ze hééngaan!
En zwaar buigend, naar links en naar rechts, groette deemoedig de juffrouw: ‘dach eidelachtbaore, dach heire; frindelijk bedànkt hour... Pietje, pas op 't drumpeltje kind! - Dach heire...!’
|
|
Auteursrecht onbekend
