Het verbond

[p. 43]

Pantserkruiser Vorst Potemkin

Zwart uit het staal-blauw water stekend
leunt, een ontredderd wrak, het trotse pantserschip;
een donkre stormnacht heeft het jaren her
met waardloos wrakhout hier aan land gesmeten.

Breed en onstuimig slaan de witte golvenkoppen
luid beukend langs zijn romp en breken
fonklend en ver over een stil en stralend strand.
De zomer brandt! De blauwe oneindigheden
van zee en lucht zijn zwaar van zon verzadigd;
verblindend trilt, van horizont tot land,
d' onmetelike lichtbaan waar zijn trotse boeg
eens zeeën bliksmend uit elkander joeg.

In de verlaten, kille schaduw-ruimen slaat het water
loom tegen wanden, en de lange wieren en de kleine dieren
schomm'len eentonig, zinloos, op de regelmaat
der branding die hier doods, en jaren al vergaat.