De dwaze rondschouw

Zomering. (Aan de vrienden van Villa Lady Loan).

I.

Zonnedaver
over landouwedeining en velden blond...
wiegelt het weelderig hoofd der aarde vol korenhaardos
doorhuiverd met wind, adem uit de kosmos.

[p. 30]

 

Oergrond!

 

wonnedronken heb ik u bezoend.

 

O! Z'n lach te stemmen op de trilnoot der morgenwel

 

weg te drijven met de luwte mee

 

op een vlot van aromen

 

in der oneindigheid opaalzee.

 

Hooger dan de leeuwerikswijs

 

vreugde rijs,

 

versmelt in het Al, mijn wezen, puur

 

grenzeloos,

 

hart aan hart met de natuur!

 

 

 

Meer dan inerte leem,

 

meer dan onbezielde materie, ligt in de omstrengeling der wegen

 

het landhuis.

 

Ieder raam

 

vat in zich saam

 

messidors gulden zonnezegen,

 

verworden, met het reuzelend briesgeruis,

 

tot rijmen in een feestelik poeëm

 

 

 

Forellenbeek, windlied, lichtspelingen in het ragranke lover

 

rustieke prieëlen in zonnetover

 

en uit der heuvelen zangerig heffen en dalen

 

golft, stille wijding aan God, weids, de pastorale

II.

Kruis op 't gefrazel over oorzaken en gevolgen!
metafiziek, empirie, ratio, kennis.
Naar de lommerd met de steen der wijzen!
Vorsers van perkament,
dor in uw sel,
chimist, historikus, denker, heel de trits,
niemand doorgrondt de kosmiese geheimenis,
dan wie aanvoelt de hartslag van wat onmiddellik is.
Jochei, Pantagruel!

Lift naar god, m'n hemelvaart in 't firmament,
spiegeling van m'n wezen, ontdubbeld in de vijverkom
opgang in de machtige groei van het woud, panesk heiligdom,
harst is op m'n aanschijn gedropen
alomtegenwoordig bloeit jenseits der zinnen, m'n kernwezen duizendvormig open.

[p. 31]

III

Zomerbloei, bladerval,
eeuwige ruil tussen nihil en al,
rijzen, vergaan,
het majestatiese en het broze
wenteling van het albestaan,
bestendige metamorfoze
zo de eeuwige godsgaven in elk oogenblik aanvaarden
brasero van 't leven, schemer des doods,
adelt ons geluksbegéren tot deemoed voor de goede moeder aarde.
Ieder atoom is nietig en groots.