Davids psalmen

III. Den Lof-sang Mariae. Luce Cap. 1. vers 46.

MYn' ziel' maeckt groot den Heer,
Mijn' geest verheugt Hem seer
In mijnen Godt en Heere.
Hy is mijn' saligheydt,
Hy sag de nederheydt
Sijns maegts, en gaf haer eere.

2    Want, siet, van nu aen sal
My salig spreecken all'
't Geslachte der geslachten.
Want veel groots heeft Hy aen

[fol. Bb9r]

My uyt genaê gedaen,
Hy die is groot van machten.

3    Sijn' Naem is heyligheydt,
En Sijn' barmhertigheydt
Is tot geslachts geslachten,
Van stam tot stam geweest
In 't volck, het welck' Hem vreest,
En wil Sijn' will' betrachten.

4    Hy heeft een werck van kracht
Gedaen, te weeg gebracht,
Door Sijnes armen krachten;
Hy heeft verstroyt 't verwoed'
Geslachte, hoog van moed'
In hares herts gedachten.

5    Hy heeft het volck van macht
Van throonen af-gebracht,

[fol. Bb9v]

En nederwaerts gedreven:
En 't welck' in nederheydt,
In laegte, was geleydt,
Heeft Hy verhoogt, verheven.

6    Die hong'rig in 't gemoedt
Geweest zijn, heeft Sijn goedt
Vervult, gevoedt doen wesen.
De rijcke, tot een straf,
Die sondt Hy ledig af,
En heeft haer afgewesen.

7    Hy hefte Israël,
Sijn knecht, en dachte wel
Aen Sijn' barmhertigheden;
Als Hy tot Abraham
Sprack, en tot 't zaedt, dat quam
Van hem, in eeuwigheden.