Davids psalmen
(1656)–Henrick Bruno–
Auteursrechtvrij
[Folio S7v]
| |
 Met alle majesteyt en heerlickheden;
Hy deckt en Hy bewaert sich met het licht,
En Hy bewindt met glants Sijn aengesicht,
Hy reckt de hemel uyt, soo dat sy schijne,
Te wesen over ons, als een gordijne.
2 Die d'opper-zalen in de wat'ren bouwt,
En daer gesoldert heeft; die wolcken houdt,
Gelijck Sijn wagen, en als sulck een handelt;
Die op de vleugelen der winden wandelt.
Sijn Eng'len zijn 't die Hy tot geesten maeckt;
Sijn' dienaers maeckt Hy tot een vyer dat blaeckt:
Hy geeft haer groote macht, om uyt te richte',
Sijn' oordeelen als voor Sijn aengesichte.
3 De aerd' is op haer' grondt door Godt de Heer
Gegrondt-vest, ende sy sal nimmermeer
Niet wanckelen aen d'een' of d'ander' zijde,
| |
[Folio S8r]
| |
 Maer eeuwig blijven staen tot allen tijde.
Gy hadt haer omgegordt en omgevat,
Met d'afgrondt, als of sy een kleeding had;
De wat'ren stonden hoog en seer verheven,
En boven bergen was haer plaets gegeven.
4 Maer daed'lick vloden sy, ô groote Godt,
Van Uw' bestraffings windt, en scheldt-gebodt,
Sy haesteden haer' wech, ô Heer, na ond'ren,
Voor Uw' geswinde stemm', en voor uw' dond'ren.
De bergen resen op; de dalen, Heer,
Die daelden datelick ter plaetse neêr,
En gingen in de leegt' der aerden varen,
Ter plaetsen, die voor hen gegrondet waren.
| |
j. Pause.5 Gy hebt een pael gestelt aen d'Oceaen,
Dien sijne wateren noyt over-gaen
| |
[Folio S8v]
| |
 En sullen, die met vloedt noyt sullen komen,
Om d'aerde wederom soo t'over-stroomen.
Gy sendt fonteynen uyt door yeder dal,
Op datse door haer' sprong en door haer val,
Door aengenaem geruys en lieflick vlieten,
Door bergen wandelen, en henen schieten.
6 Sy drencken all' 't gediert van 't gantsche veldt,
Woudt-esels, als sy zijn met dorst gequelt,
Die laven sich daer met, om dorst te breecken,
Door 't water van fonteyn, rivier, en beecken.
't Gevogelte, 't welck door den hemel sweeft,
Bespeurt men, dat daer oock by woont en leeft,
Men siet van tack tot tack die beesjes springen,
Een' stemme geven, en seer lieflick singen.
7 Uyt Sijne wolck', en uyt Sijn' opper-zael
Bevochtigt Hy, en drenckt Hy berg en dael',
| |
[Folio S9r]
| |
 Het aerdtrijck wordt versaedt van Uwen regen.
Van Uwer wercken vrucht, van Uwen zegen.
Hy doet het, dat het gras uyt 't aerdtrijck spruyt,
En tot der menschen dienst geeft sy het kruydt.
Het broodt doet Hy voor ons uyt d'aerde komen,
Op dat het werd' van ons tot spijs' genomen.
8 Hy schenckt oock wijn, die ons het hert verlicht;
Door oly geeft Hy glants aen 't aengesicht;
Hy schenkt ook koorn aen ons, om 's menschen zielen
Te stercken, dat sy niet in onmacht vielen.
Des Heeren boomen, die Hy heeft geplant,
Die werden oock versaedt door 's Heeren handt;
De ced'ren Libanon, die hooge boomen,
Die doet Hy door Sijn' dauw tot wasdom komen.
9 Daer is het dat voor sich een plaets beving
Het kleyn' gevogelt', tot haer' nesteling;
| |
[Folio S9v]
| |
 Daer is 't, dat d'oyevaers te samen woonen,
In denne-boomen is haer huys te toonen.
De hooge bergen zijn een toeverlaet,
En toevlucht van de bock voor alle quaedt.
Steen-rotzen-gaten, daer geen Son kan schijnen,
En kloven zijn 't vertreck voor de konijnen.
| |
ij. Pause.10 De Heer, de groote Godt, heeft voor de Maen
Gesette tijdt gemaeckt, om in te gaen;
Der Sonnen loop hebt Gy soo afgemeten,
Dat sy haer' ondergang altijdt kan weten.
Gy hebt, ô Godt des lichts, door Uwe kracht
De duysternis beschickt; soo wordt het nacht
In welcken all' 't gediert' uyt alle hoecken
En holen treedt in 't woudt, om aes te soecken.
11 De jonge leeuwen uyt haer' hol en koy,
| |
[Folio S10r]
| |
 Gaer briesschen om een roof, en om een proy.
Sy kruypen met begeert' om te verslinden,
En om haer' spijs van Godt de Heer te vinden.
Met 't op-gaen van de Son, en dageraet,
Dan maecken sy sich wech; een yeder gaet
Na sijne wooning heen, en na sijn' holen;
Sy liggen daer in neêr, en zijn verscholen.
12 De mensche dan bevrijdt van all' 't gevaer,
Gaet uyt tot sijn bedrijf, 't zy hier, 't zy daer,
En na sijn acker-werck, sijn' bouwing henen,
Tot dat den avondt is op nieuws verschenen.
Hoe groot, ô Heere Godt, hoe velerhandt,
Zijn wercken die Gy schiept door Uwe handt?
Met wijsheydt hebt Gy 't all' gemaeckt, ô Heere,
Vol van uw' goedt is d'aerd' en van Uw' eere.
13 In dese zee, die groot is ende wijdt
| |
[Folio S10v]
| |
 Van ruymt' is uytgestreckt aen elcke zijd',
Is 't wriemelend' gediert, niet om te tellen;
Gedierten kleyn en groot gingt Gy daer stellen.
Daer wand'len schepen en Leviathan,
Dien Gy hebt geformeert, op dat hy kan
Met groote kracht, die Gy hen met gingt delen,
Door 't wateren geblaes daer inne spelen.
| |
iij. Pause.14 Sy alle wachten, Heer, op Uw' genaed',
Dat Gy hen voedtsel geeft, en haer versaedt,
Dat Gy haer spijse geeft te sijner tijden,
Als 't nodig is, en als sy honger lijden.
Geeft Gyse hen, sy werdt van hen vergaert,
Soo dat door 't voedtsel elck sijn lijf bewaert;
Doet Gy Uw' handen op, door Uw' genaden,
Soo komt het goede dan haer te versaden;
| |
[Folio S11r]
| |
 15 Maer soo Gy 't aengesicht bergt ende wendt,
Soo worden sy verschrickt en vol ellend';
Neemt Gy haer adem wech, sy sterven henen;
Sy keeren tot haer stof, en zijn verdwenen;
Soo Gy Uw' Geest uytsendt, die adem geeft,
Soo werden sy herschept, haer' ziel' herleeft,
En krijgt haer' oude kracht, haer oude waerden,
En Gy vernieuwt 't gelaet der gantscher aerden.
16 Dat 's Heeren heerlickheydt, en majesteyt,
Van nu aen zy tot in der eeuwigheydt.
De Heere wille doch genadig mercken,
En sich verblijden in Sijn' schoone wercken;
Als Hy de aerd' aenschouwt, soo beeft de aerd',
En trilt, en schudt, en is voor Hem vervaert:
Als Hy de bergen komt met schrick bestoocken,
En aenroert, moeten sy van vreese roocken.
| |
[Folio S11v]
| |
 17 Ick sal den Heere Godt mijn leven lang,
Gantsch on-ophoud'lick doen een lof-gesang,
Ick sal, soo lang ick ben, van groote dingen
Aen mijnen Godt en Heer noch Psalmen singen.
Mijn' overdencking, mijn' aendachtigheydt
Van Hem, sal wesen vol van soetigheydt;
Ick sal in alle ding tot allen tijden,
Ick sal my in de Heer' altoos verblijden.
18 De sondaers sullen zijn van d'aerd' verdaen;
Geen' boose sullen zijn; maer zijn vergaen.
Mijn' ziele, recht u op, tot Godes eere,
Mijn' ziele, maeckt u op, en looft den Heere.
|
|