|
| |
Psalm Lxxviij.
O Mijne volcken, wilt mijn' leer aenhooren,
Neygt tot de reden van mijn' mondt uw' ooren,
'k Sal opening mijns monds doen door mijn' reden,
'k Sal spreucken gieten van verborgenheden.
'k Sal overvloedelick uyt-storten gaen,
Van 't gene 't welck van oudts her is gedaen.
2 Die zijn van ons gehoort, verstaen, geweten,
| |
| |
Die onser vad'ren tael' ons toe quam meten.
Men zal 't niet bergen voor haer zaedts gedachten,
Noch voor 't nakomend' volck van haer' geslachten,
Vertellende Godts lof, en machtigheydt,
En wonderen, die Hy heeft uytgebreydt.
3 Hy ging getuygenis in Iacob richten,
In Israël ging Hy Sijn' Wetten stichten,
Die Hy den vad'ren gaf, om die te wijsen
Aen kind'ren, om aen 't zaedt, het welck sal rijsen
Uyt 't volgende geslacht, door na-geboort,
Bekent te maecken voort, en voort, en voort.
4 Op dat sy vast op Godt hoop stellen souden,
En niet vergeten 't werck van Godt, maer houden
Sijn wetten des gebodts, en die bewaren;
Noch worden soo, gelijck haer vaders waren,
Een weder-hoorig, een verkeert geslacht, 't Welcks
| |
| |
geest Godts dienst niet heeft getrouw betracht.
| |
j. Pause.
5 De kind'ren Ephraïms, die bogen dragen,
't Gewapend' schutters volck, vloodt in de dagen
Des oorlogs henen wech; liep uyt de strijden,
En keerde wederom, in vechtens tijden.
Sy hielden geen verbondt, van God geset,
Sy weygerden te gaen in Sijne Wet.
6 En sy vergaten heel des Heeren wercken,
Die Hy hen hadde doen sien en bemercken,
All' Sijne wonderen, all' Sijn genaden.
Voor hare vad'ren had Hy wonder-daden
In het Egypten-landt, in Zoans veldt
Gedaen, en voor haer oog ten toon gestelt.
7 Hy kloof de zee, en meyr, en water-stroomen,
En deed daer door haer gaen, en droogs-voets komen.
| |
| |
Hy hoopte 't water op, voor Sijnen volcke,
Hy leyddese des daegs met eene wolcke,
En met een licht des vyers den gantschen nacht
Heeft Hy tot veyligheydt haer heen gebracht.
8 Hy kloof de rotzen, in de woestigheden,
En drencktese door Sijn' mildadigheden;
Hy deed' haer overvloedt van dranck genieten,
Als uyt een afgrondt; Hy deed' stroomen vlieten
Uyt steene-rotzen voort; de Heere gaf,
Dat wat'ren daelden, als rivieren, af.
| |
ij. Pause.
9 Sy wierden evenwel vol schandt bevonden,
Sy voeren evenwel voort in haer' sonden,
Verbitterende Godt, door al haer morre',
Den allerhoogsten Godt, in 't wild' en dorre.
En sy versochten Hem in hare ziel',
| |
| |
En wilden spijs' na lust, die haer geviel.
10 Sy spraecken tegen Godt, en seyden; Soude
Godt tafel richten in den woesten woude?
Siet, Hy sloeg rotzen, en deed' water-stroomen,
En beecken overvloedt uyt rotzen komen.
Soud' Hy oock machtig zijn, Sijn' volcke broodt
En vleesch te schaffen in de hongers-noodt?
11 Godt hoorde daerom dit, en wierdt ontsteecken,
Door een' verbolgenheydt, om sulck een spreecken.
Daerom ontstack een vyer; Godts toorns bewegen
Ging tegen Israël, ging Iacob tegen,
Om dat van haer op Godt niet is gebouwt,
En op Sijn heyl van haer niet is vertrouwt.
12 Daer Hy de wolcken, die daer boven dreven,
Bevolen had, en een gebodt gegeven,
En d'hemels deur ontsloot en sondt een regen
| |
| |
Van Manna op hen af; op dat sy kregen
Spijs' om te nutten: koorn des hemels gaf
Hy hen; sy wierden daer versadigt af.
| |
iij. Pause.
13 Een yegelick van haer ontfing daer eten,
Van 't broodt der Machtigen heeft elck gegeten.
Hy sondt hen teer-kost toe tot haer versaden;
Hy dreef den Oosten-windt, door wonder-daden,
In d'hemel, en de lucht; door Sijne kracht
Heeft Hy de Zuyde-windt oock aengebracht.
14 Hy deed' daer na het vleesch, door Sijne zeg'nen
In overvloedt, als stof, den volcke reg'nen,
En het gevogelt' als der meyren-zanden.
't Gevleugelt quack'len heyr deed' Hy belanden,
En deed' het vallen in Sijn legers tent,
Rondtom Sijn' wooningen, en daer ontrent.
| |
| |
15 Doe wierden sy seer sat en over-laden;
Van 't geen' sy aten, door haer Godts genaden;
Soo bracht Hy haer haer' lust op dese wijse.
Maer sy en waren noch van dese spijse,
Noch van haer' lust vervreemt, en men bevondt,
Dat hare spijse noch was in haer mondt;
16 Als Godts toorn tegen hen was opgeheven,
Dat Hy haer' vetste hoop bracht om het leven,
En 't uytgelesen' volck der jonge helde'
In 't gantsche Israël ter neder velde,
Soo sondigden sy noch; geloofden niet
Door all' de wonderen, door Hem geschiedt.
| |
iiij. Pause.
17 Dies deed' Hy hare tijdt vergaen daer henen,
En hare jaren zijn geheel verdwenen,
In ydelheydt en in verschricklickheden.
| |
| |
Sy vraegden vroeg na Hem, en sy beleden,
Als Hy haer doodde, Hem. sy namen keer,
En sochten 's morgens vroeg haer Godt en Heer.
18 En dan gedachten sy, dat haer beschutter
En rotz-steen was de Heer, haer' onderstutter.
Dat d'allerhoogste Godt haer soud' bevrijden,
En haer verlosser was uyt al haer lijden.
Sy vleyden met haer mondt, en logen Hem,
Met huychelende tong, en valsche stemm'.
19 Want hare ziel' wierdt niet oprecht bevonden.
Sy waren niet getrouw' in Sijn' verbonden.
Doch Hy versoende d'ongerechtigheden;
Hy was barmhertig, noch Hy heeft vertreden,
Maer wendde dickwils af Sijn' grimmigheydt,
En heeft Sijn' gantsche toorn niet uytgebreydt.
20 Hy dacht, sy waren vleesch van geene krachten;
| |
| |
Sy waren even als de windt te achten,
Die henen gaet, en niet sal weder-keeren.
Hoe dickwils hebben sy den Heer der heeren
Verbittert in het woudt! en deden smert
In woeste wildernis aen Godes hert!
| |
v. Pause.
21 Want, siet, sy quamen steeds al weêr, en smaelden;
En sy versochten Godt, en sy bepaelden
Den Heyl'gen Israëls een perck der wercken.
Sy dachten niet Sijns hants, noch konden mercken
Dyn dag wanneer Hy haer van haer' party
Verlost heeft in haer' angst, en maeckte vry.
22 Hoe Hy Sijn teeck'nen in Egypten stelde
Voor yeder een ten toon, en in den velde
Van Zoan yeder deed' Sijn wond'ren leeren,
En hare vloeden deed' heel weder-keeren,
| |
| |
En haere stroom in bloedt, op dat sy niet
En souden drincken van de beeck' die vliet.
23 Hy heeft het ongediert' heen afgesonden,
In een vermenging', 't welck haer heeft verslonden;
Hy sondt de vorschen, die haer heel verdorven;
Hy deed' dat haer gewas was uytgestorven,
Door 't kruydt-worms bijten; en de sprinck-haen at
Sich selven aen de vrucht haers arbeydts sat.
24 Haer' wijn-stock doodde Hy door hagel-steenen,
Haer' vijge-bomen zijn door 't vyer verdweenen;
Oock gaf Hy al haer vee aen hagel; voncken
Des vyers heeft Hy haer beesten aen-geschoncken;
Hy sondt Sijn' heeten toorn, verbolgenheydt,
Verstoortheydt, bangheydt, heeft Hy haer bereydt.
25 Hy sondt Sijn' boden uyt van vele quaden,
En van veel ongelucks en ongenaden;
| |
| |
Hy woeg Sijn toorn een padt, en hare zielen,
Haer leven trock Hy niet uyt doodts vernielen,
En haer gedierte, 't welck Hy by haer vondt,
Gaf Hy de pest, op dat die sulcks verstondt.
| |
vj. Pause.
26 In het Egypten-landt sloeg Sijne toren
Al 't gene dat daer in was 't eerst-geboren',
De eerstelingen en 't begin der krachten,
In tenten Chams ging Hy ter neder slachten.
Als schapen heeft de Heer Sijn volck geweydt,
En in woestijnen, als een kudd', geleydt.
27 Ia seecker leydde Hy haer buyten schromen;
Haer vyandt was in zee doch omgekomen;
En Hy heeft haer gebracht tot aen de steden,
En palen van Sijns landts geheyligtheden,
En tot aen desen berg, die Hy haer geeft,
| |
| |
En die Sijn' rechter-handt verkregen heeft.
28 En heeft het Heydens zaedt voor haer verdreven,
En heeft het snoer haers erfs aen haer gegeven.
En Israel deed' Hy haer tent bewoonen.
Maer sy versochten, met een bitter hoonen,
Den allerhoogsten Godt; 't getuygenis
En hielden sy niet, 't welck Sijn voor-schrift is.
29 En, als haer' vaders, zijn sy afgeweecken,
En handelden met seer trouwloose treecken.
Als bogen des bedrogs zijn sy bevonden,
En sy vertoornden Godt door hoogtens sonden,
En sy verweckten Hem tot yv'righeydt,
Door hare beelden, van haer toebereydt.
| |
vij. Pause.
30 Wanneer de Heere Godt dit quam te hooren,
Wierdt Hy verbolgen in Sijn' heeten tooren,
| |
| |
En Israël versmaed' Hy uytermaten;
Den tabernakel heeft Hy heel verlaten
Te Silo, en de Tent, de welck' Hy had
Gestelt tot wooning, die de mensch besat.
31 Hy gaf Sijn' sterckheyt aen gevang'nis banden,
En Sijne heerlickheydt in vyandts handen.
Hy leverde Sijn volck aen haer' partijders,
En aen het scherpe sweerdt van haer' bestrijders,
En tegen d'erffenis, van Hem bereydt,
Wierdt Hy vol gramschap, vol verbolgenheydt.
32 Het vyer verteerde haer de jonge lieden;
Men prees de maegden niet door Bruylofts-lieden.
Haer' jonge dochters zijn alleen gebleven,
Haer' Priesters quamen door het sweert om 't leven.
En hare weduwen, vol van verdriet,
Verhaestheydt, ende schrick, en weenden niet.
| |
| |
33 Doe 't so Gods-jammerlick daer was geschapen,
Ontwaeckte Godt de Heer', als uyt Sijn slapen,
Gelijckerwijs een heldt, die juycht van wegen
Den wijn, daer van hy had in slaep gelegen.
In 't achterst' quam Hy Sijn' partijders slaen,
En smaedt der eeuwigheydt deed' Hy haer aen.
| |
viij. Pause.
34 Doch Iosephs tent verwierp Hy in Sijn toren,
En Ephraïm heeft Hy niet uytverkoren;
Maer Iuda, welcke stam Hy doe besinde,
Den berg van Zion, die Hy doe beminde;
Hy heeft het heylig' daer Hy woon-plaets houdt,
Als hoogten eens valleys, voor Hem gebouwt.
35 Hy doet Sijn' wooning, door Hem uytgelesen,
Soo onbewegelick en seecker wesen,
Als d'aerd', door Hem gegrondt, in eeuwigheden.
| |
| |
En Hy verkoos Sijn knecht, Hy ging besteden,
Aen David 't Koninckrijck, gaf hem sijn staf,
En nam hem van de kop der schapen af.
36 Van achter 't soogend' vee, van 't schapen weyden,
Deed' Hy hem komen, om Sijn volck te leyden;
't Volck Iacobs, Israël, Sijn erffenisse;
Oock heeft hy het geweydt, na sijn gewisse,
Na herts-oprechtigheydt. met groot verstandt
Geleydde haer 't beleydt van sijne handt.
|
|
Auteursrechtvrij