|
| |
Psalm Lxxiiij.
WAerom verstoot Gy, Heer, in eeuwigheydt?
Waerom soud' doch Uw' vloeck zijn uytgesproocken?
Waerom soud' Uwen toorn geduerig roocken
Op schapen, welcke zijn van Uwe weyd' ?
2 Denckt aen Uw' volck dat Gy van oudts besat,
De roede van Uw' erf, door U verkregen,
Die Gy verlost hebt, Heer; laet U bewegen
Door Zion, daer op Gy Uw' wooning hadt.
3 Heft Uwe voeten op, ô Godt, en wendt
Die tot verwoesting doch der eeuwigheden.
Den vyandtlicken hoop heeft 't all' vertreden,
En in Uw' heyligdom het all' geschendt.
| |
| |
4 Die U partijdig zijn, die hebben, Heer,
In't midden van Uw' huys bestaen te tieren,
En hare teeckenen, haer' krijgs-lauwrieren
Tot teeckenen gestelt van hare eer.
5 Een yeder werdt bekent; sijn' lof verbreydt;
Als die de bijl om hoog brengt tot 't verderven,
Tot af te houwen, en van een te kerven
Het hout, en het geboomt' in dichtigheydt.
6 't Graveersel, 't welck men in Uw' Tempel sag,
Dat hebben sy alsoo, ô Godt, te samen,
Door hamer en houweel, daer met sy quamen,
Geslagen, tot dat 't gantsch aen stucken lag.
7 De heyligdom Uw's huys is, Heere Godt,
Van haer in't vyer geset, om af te branden;
Uw' huys is totter aerd', door hare handen,
Ontheyligt, en Uw' Naem van haer bespot.
| |
| |
8 Sy hebben onder haer in't hert geseydt,
Laet ons haer plund'ren en geheel vergruysen;
Sy hebben alle Godts vergader-huysen
In't landt verbrandt, en in den asch geleydt.
| |
j. Pause.
9 Ons' teeckenen en sien wy langer niet;
Propheten zijn niet meer, die ons ontbreecken;
En niemandt is by ons, die uyt kan spreecken,
Of weet, hoe lange duer' dit ziel-verdriet.
10 Hoe lange sult Gy noch verdragen, Heer,
Dat Uw' partijders ons met smaedt vertreden?
Sal onse vyandt dan in eeuwigheden
U lasteren, ô Godt, Uw's Namen eer?
11 Waerom hebt Gy Uw' handt doch afgekeert,
Ia Uwe rechter-handt? ach, wilt die trecken
Uyt Uwen boesem, om ons hulp te strecken:
| |
| |
Ach, maeckt een eynd' daer van, ach Heer verteert.
12 Godt is nochtans mijn Godt, van ouden tijdt,
Die mijn' verlossing werckt in mijn beswaren;
Die, als my diepste noodt is weder-varen,
In't midden van de aerd' my heeft bevrijdt.
13 Gy hebt de roode zee, door Uwe kracht,
Door Uwe sterckte hebt Gy 't meyr gespleten;
Gy braeckt der draecken kop, de waters weten,
Dat Gy die t'eenemael hebt omgebracht.
14 Gy hebt Leviathan den kop met spot
Verplettert; Gy hebt hem tot spijs gegeven
Den volcken, die ter plaets van dorheydt leven;
Gy klooft een beeck, en een fonteyn, ô Godt.
15 Rivieren stercke stroom hebt Gy gedroogt;
De nachten, Heer, zijn Uw'; Uw' zijn de dagen;
Gy hebt de Maen bereydt, om licht te dragen;
| |
| |
Gy hebt de Son bereydt, daer in de hoogt'.
16 Gy hebt, ô groote Godt, door all' der aerd'
Met Uwe handt gestelt der landen palen;
Gy maeckte somer-tijdt, liet winter dalen,
Gy deedt het, dat dit koud' en hitte baert.
| |
ij. Pause.
17 Gedenckt hier aen, ô Heer, ô groote Godt,
De vyandt heeft gesmaedt, gehoont den Heere,
En een dwaesachtig volck dat heeft de eere
Gelastert van Uw' Naem, en die bespot.
18 Wilt aen dit wildt gediert, 't welck lagen leydt,
De ziel' Uw's tortel-duyfs niet geven t'eten;
Wilt Uwen armen hoop doch niet vergeten,
En Uw' ellendig volck, in eeuwigheydt.
19 Aenschouwt, ô Heer, 't verbondt, van U gestelt,
En opgerecht van oudts; want duysterheden
| |
| |
Der plaetsen van het landt, zijn vol van steden,
En vol schuyl-wooningen van het geweldt.
20 Laet den verdruckten niet in schaemte gaen;
Laet hem met vyandts smaedt niet wederkeeren,
Laet, die in noodtdruft zijn, en in't ontbeeren,
Met 't prijsen van Uw' Naem zijn aengedaen.
21 Staet op, twist Uwe saeck des twists, ô Godt,
Gedenckt der smaedtheydt doch, die van den dwasen
U wedervaren is, die brullen, rasen,
En drijven all' den dag met U de spot.
22 Hoort aen, en weest doch niet vergetelijck
Van't vyandtlick geroep van Uw' partijden;
't Getier der gener, die U tegen-strijden,
Klimt op, tot U altijdt, na 't Hemelrijck.
|
|
Auteursrechtvrij