|
| |
| |
| |
| |
Psalm Lxxiij.
DE Heer is immers seecker goedt,
Godt Iacobs is 't, die 't goede doet
Dien, die van hert zijn reyn, den genen
Die onbeveynst de Godts-dienst meenen.
Maer mijne voet, terwijl ick tradt,
Was haest geweecken uyt het padt;
Mijn' treden waren my na-by
Geschoten ter verkeerder zy'.
2 Want ick was nijdig op 't geslacht
Der dwasen, als ick over-dacht,
En merckte haer' voorspoedigheden,
En sag der goddeloosen vrede.
Want daer en is geen tegen-stoot,
Daer zijn geen banden tot haer doodt,
En hare kracht is altijdt frisch;
| |
| |
Vry zijn sy van beswarenis.
3 Sy zijn in moeyte niet gestelt,
Als and're menschen; niet gequelt,
Men siet, als and're, haer niet jagen;
Men siet, als and're, haer niet plagen.
Daerom omringt haer hoovaerdy,
Gelijck als of 't een keten zy.
't Geweldt bedeckt daeromme haer,
Gelijck als of 't een kleeding waer.
4 Haer' oogen zijn hoog op-geset,
En puylen uyt den kop, van vet.
d'Inbeeldingen des herts, 't gelooven,
Gaen sy in't quaedt te doen te boven.
De lieden smelten sy tot niet,
En spreecken boos'lick van verdriet,
En van verdrucking, en men hoort
| |
| |
Altijdt haer voeren 't hoogste woordt.
| |
j. Pause.
5 Sy setten harer monden spot
Dwars tegen d'hemel, tegen Godt,
En hare tongen in haer monde
Gaen wand'len op der aerd' in't ronde.
En daerom keert sich Godes schaer
Des Heeren volck hier toe, als haer
De wreede vyandt drincken doet,
Een volle beeckers overvloedt.
6 Soo dat sy seggen, Hoe soud' dat
Doch zijn, dat Godt hier weet van had?
En soud' er wetenschap in desen,
En kenniss' by den Hoogsten wesen?
Siet, dese zijn godloose mans;
Sy hebben 's wereldts rust nochtans,
| |
| |
't Vermogen en de rijckdoms kracht
Vermenigvuldigt 't boos geslacht.
7 'k Hebb' immers 't herts genegentheydt
Vergeefs gestelt in suyverheydt.
'k Hebb' immers te vergeefs mijn' handen
Gereynt van schulden en van schanden,
Dewijl ick daeg'licks werd' geplaegt,
En mijne straf is, als het daegt;
Dewijl ick mijne plagen vondt
Altijdt vroeg in de morgen-stondt.
8 Indien ick sprack in dit verdriet,
'k Sal oock soodanig spreecken; siet
Ick soud' 't geslachte trouw'loos wesen,
't Welck uyt Uw' kind'ren is geresen.
Ick nam nochtans gedachten aen,
Om dit te mogen recht verstaen;
| |
| |
Doch 't was my moey'lick en te swaer,
En in mijn' oogen was 't niet klaer.
9 Tot dat ick ter vergadering
Van Godes heyligdommen ging.
Tot dat ick eyndelick quam mercken
Op 't eynd' van die godtloosheydt wercken.
Gy set haer immers op het gladt,
Gy plaetst haer op het slibb'rig padt;
En Uw' verwoesting brengt haer all'
Tot eenen plotselicken val.
| |
ij. Pause.
10 Hoe vallens' in een oogen-blick,
In haer' verwoesting en haer' strick!
Hoe nemen sy een eynd', bestreden
Van schrick, en gaen tot nietigheden!
Als na 't ontwaecken, droom vergaet,
| |
| |
En als Gy opwaeckt, Heer, haer staet
Sult Gy dan, en haer beeltenis
Verachten, tot verderffenis.
11 Als ick geswollen was van ziel,
Om voorspoedt, die tot boosen viel;
Als mijne nieren wilden breecken,
Geprickelt wierden en gesteecken,
Was ick als 't onvernuftig dier,
En ick en wiste niet een sier;
Toen ben ick, Heer, by U geweest
Geacht, gelijck het groote beest.
12 Ick sal dan, Heer, gedueriglijck
By U zijn, dat ick niet beswijck'.
Gy hebt mijn rechterhandt genomen,
Om alle swarigheydt t'ontkomen.
Gy sult my, wat ick doe of laet,
| |
| |
In alles leyden door Uw' raedt,
Daer na sult Gy in heerlickheydt
My nemen, tot in eeuwigheydt.
13 Wie heb ick in het hemelrijck,
Die neffens U zy Uw's gelijck?
En neffens U lust my op aerden
Niets, 't is my al van geener waerden.
Indien mijn vleesch, indien mijn hert
Benauwt, beswijckt, verslagen werdt,
Soo is mijns herten rotz-steen Godt,
In eeuwigheydt mijn deel, mijn lot.
14 Want, siet, die verre van U staen,
Die sullen t'eenemael vergaen;
Gy sult haer alle uytroeyeeren,
De welcke van U af-hoereeren.
Maer, my aengaende, 't is my goedt,
| |
| |
Dat ick soo na mijn Godt ontmoet:
Godt is 't, daer ick my vast op stell',
Op dat ick all' Uw' werck vertell'.
|
|
Auteursrechtvrij
