|
| |
| |
| |
| |
Psalm xlix.
HOort, all' gy volcken, dit, slaet hier op acht,
Die aerdts-bewooners zijt, van elck gslacht;
Soo wel die slecht zijt, als aensienelijck:
Neemt dit ter oor', 't zy gy zijt arm of rijck.
't Sal enckel wijsheydt zijn, al 't geen' ick seg;
't Sal vol verstandt zijn, 't geen' ick overleg;
Ick sal mijn' ooren aen een spreuck besteden,
En op'nen op de harp verborgen' reden.
2 Wat soud' ick zijn in vrees', en sonder moedt,
In dagen van het quaed' en tegenspoedt,
Als 't ongerechtig volck my op de hiel
Vervolgt, en my omringt, en mijne ziel?
Die haer vertrouwen op haer goedt en geldt,
En hebben op haer' schat haer' roem gestelt,
Behielden noyt nochtans haer broeders leven.
| |
| |
Hy sal het soen-geldt Godt niet kunnen geven.
3 Want die verlossing is te kostelick,
En is in eeuwigheydt onmogelick;
Dat hy oock leven soud' voortaen altijdt,
En geen' verderving sien, van 't graf bevrijdt.
Want hy siet daeg'licks, dat de wijse sterft,
En d'onbeschofte dwaes' het leven derft,
En dat het groote goedt gantsch niet kan baten,
Maer datmen alles moet een ander laten.
4 Haer binnenst' dencken is, dat eeuwigheydt
In hare wooningen en huysen leydt,
Bestaende van geslacht' tot in geslacht.
Sy willen dat haer' naem zy groot geacht.
Nochtans, de mensche die in waerden is,
Heeft hier geen herberg, noch verblijffenis:
Hy werdt, gelijck een beest, berooft van reden,
| |
| |
Geheelick uytgeroeyt, en afgesneden.
| |
Pause.
5 Die weg en 't levens padt, het welcke sy
Betreden, is niet meer dan sotterny.
Haer saedt heeft evenwel een groot vermaeck
In hare woorden, en in dese spraeck.
Sy werden als een schaep geset in 't graf,
De doodt verteert en weydt haer af tot kaf.
Sy sullen zijn verheert van 't volck der vromen,
Wanneer die morgen-stondt sal zijn gekomen.
6 't Graf sal verslijten haer gedaentens schijn,
Wanneer elck uyt sijn huys geruckt sal zijn.
Maer Godt sal mijne ziel' uyt 't grafs geweldt
Verlossen, als Hy my daer boven stelt.
Vreest niet, wanneer een man werdt rijck; wanneer
De eere van sijn huys werdt meer en meer.
| |
| |
Want in sijn sterven neemt hy niet met allen,
Sijn' eere sal in 't graf niet tot hem vallen.
7 Schoon hy in 't leven sich geluckig hiel,
Geroemt, om dat hy deed', wat hem beviel;
Soo gaet hy echter tot sijn oudt geslacht,
En hy sal in het licht noyt zijn gebracht.
De mensche die in staet en waerde leeft,
En geen verstandt daer by, noch oordeel heeft,
Die werdt, gelijckerwijs de stomme beesten,
Die all' vergaen, de minste met den meesten.
|
|
Auteursrechtvrij
