Davids psalmen

Psalm xxxij.

[fol. E8v]

WEl hem, van wien sijn' sond', by hem bedreven,
Heel wech-genomen is, en hem vergeven;
Wel-gelucksalig is des mannen-lot,
Wiens overtreding is bedeckt van Godt.
Die mensch' is met het grootst' geluck geteeckent,
Dien 't onrecht d'Heere Godt niet toe en reeckent,
En in des welcken ziel en suyv're geest
Bedriegerye noyt en is geweest.

2    Doe ick mijn' sond' den Heer versweeg; verdweenen,
Verouderden aen my all' mijne beenen,
In mijn' gedueriglick geschrey, geklag;
En in mijn brullen door den gantschen dag.
Want Uwe handt was swaer op my, by dagen
En nachten, Heere Godt; door Uwe slagen
Werdt all' mijn' vochtigheydt tot niet verteert:

[fol. E9r]

In somer-droogt werdt all' mijn sap verkeert.

3    Mijn' sond', ô Heere, hebb' ick U beleden;
Ick deckte niet mijn' ongerechtigheden.
Ick sprack; Ick sal de Heer mijn overtreên
Belijden; en Gy wierpt mijn' sond' daer heen.
Hierom sal yeder van die U beminden,
U, Heere, bidden, in de tijdt van vinden.
Ia in een over-loop, die 't water maeckt,
En sullen sy daer van niet zijn geraeckt.

Pause.

4    Een schuyl-plaets zijt Gy, Heer, voor mijne leden;
Door angst behoedt Gy my; voor bangigheden.
Met 't vrolicke gesang omringt, verblijdt
Gy my, ô Heere, die my hebt bevrijdt.
Ick sal, ô menschen kindt, den weg u leeren,
Den welcken gy sult gaen; den weg des Heeren.

[fol. E9v]

Gy sult getrouwe raedt uyt my verstaen.
Op u sal mijne sorg het ooge slaen.

5    Weest niet gelijck een paerdt vol wrevelheden,
Of ezel, gantsch ontbloot van alle reden;
Wiens muyl' men met 't gebit en toomen maeckt
Een breydel, dat hy niet tot u genaeckt.
De goddeloose heeft veel smert en plagen,
Veel tegenspoets, veel ramps, veel' sware slagen:
Maer die op d'Heere sijn vertrouwen leydt,
Die sal omcingelt zijn van goedigheydt.

6    Verblijdt u in den Heer, ô volck der vromen;
Laet van 't rechtveerdig volck vreugt zijn genomen.
Singt vrolick, weest verheugt, en weest verblijdt,
Gy alle die oprecht van herten zijt.