Davids psalmen
(1656)–Henrick Bruno–
Auteursrechtvrij
[Folio E5r]
| |
 Door Uw' gerechtigheden.
2 Neygt doch Uw' ooren tot mijn klagen,
En redt my haestelijck;
Weest voor mijn ziel, gelijck
Een rotze tegen die my plagen.
Verleent my vastigheden,
Wanneer ick werd' bestreden.
3 Want Gy zijt mijne rotz, ô Heere,
Mijn vaste huys; geleydt
My dan in seeckerheydt;
Houdt my om Uwe Naem in eere;
Breeckt 't net, 't welck boosheydt werckte,
Want Gy zijt mijne sterckte.
4 Ick geef mijn geest U in de handen.
Gy hebt mijn' ziel bevrijdt,
Die Godt der waerheydt zijt.
| |
[Folio E5v]
| |
 Ick steun' op U; Gy helpt uyt schanden.
Ick haet de ydelheden,
En alle valsche reden.
| |
j. Pause.5 'k Sal my verheugen en verblijden
In Uwe goedigheydt,
Uw' lof sal zijn verbreydt,
Om dat Gy mijn' ellend' en lijden
Besaegt, en in beswaren
Mijn' ziele quaemt bewaren.
6 Om dat Gy my niet aen de handen,
En aen 't geweldt van 't wreedt
Geselschap overdeedt.
Gy hielpt my, Heer, uyt angst en banden.
Gy deedt mijn' vrye beenen
Gaen door de ruymte henen.
| |
[Folio E6r]
| |
 7 Laet, Heere, my genaê bejagen,
Daer na ick seer verlang:
Want, Heere, my is bang:
't Verdriet ging my mijn oog door-knagen.
't Verdriet deed', dat mijn' ziele,
En dat mijn' buyck verviele.
8 Want van de droefheydt is mijn leven
Verteert, en van mijn' klacht.
Vervallen is mijn' kracht,
Door 't onrecht, 't welck ick hebb' bedreven.
De sterckte mijner beenen
Is t'eenemael verdweenen.
| |
ij. Pause.9 Van wegen alle mijn' partijden
Ben ick oock seer gehoont,
Van die na-by my woont.
| |
[Folio E6v]
| |
 Mijn' kennis schrickt, en gaet my mijden,
En, die my siet op straten,
Vliedt, gaende my verlaten.
10 Uyt 't herte ben ick heel vergeten,
Als doodt en als verrot;
Als een bedorven pot.
Veel' tongen zijn op my gebeten;
Ick moet rondtomme wesen
In bangheydt en in vreesen.
11 Dewijl sy all' te samen tegen
Mijn' ziel' te rade gaen,
My denckende te slaen.
Maer mijn vertrouwen is gelegen
Op U alleen, ô Heere;
Gy zijt mijn Godt en eere.
12 In Uwe handen zijn mijn' tijden.
| |
[Folio E7r]
| |
 Redt my van vyandts handt,
Die tegen my sich kant,
En my vervolgt, en komt bestrijden.
Bevrijdt my daer van, Heere,
Weest voor-standt van mijn' eere.
13 Geeft dat Uw' goedtheydt my verlichte,
En dat die zy gerecht
Na Uw' oprechte knecht.
Verlost my door Uw' aengesichte;
Geeft dat my niet beschame;
Want ick roep' tot Uw' Name.
| |
iij. Pause.14 Laet boose stom en schaem-roodt wesen,
En swijgen tot in 't graf.
Snijdt valsche lippen af,
Die den oprechten hard' mis-presen;
| |
[Folio E7v]
| |
 Die spreecken tyrannye,
In trots en spotternye.
15 Hoe groot is 't goedt, dat Gy sult geven,
Die U te dienen socht?
Wat goedt hebt Gy gewrocht,
Dien, die op Uwe bystandt leven,
Die, Heer, op U betrouwen,
Daer 't yeder aen mach schouwen?
16 Gy bergt, en doet haer in 't verborgen
Uw's aenschijns, Heere, goedt,
En voor geen hooge moedt
Des boosen mans laet Gy haer sorgen.
Sy zijn door U versteecken,
Voor 't volck, die twistig spreecken.
17 Gelooft, gezegent zy de Heere;
Want Sijne goedigheydt
| |
[Folio E8r]
| |
 Heeft Hy aen my verbreydt,
En groot gemaeckt aen mijne eere:
Hy voerde my in steden
Van stercke vastigheden.
18 Ick seyde wel in mijn' gedachten,
En in mijn haest; De Heer
Aensiet my nu niet meer;
Hy snijdt my af, noch acht mijn' klachten:
Doch, Gy zijt niet geweecken
Voor 't roepen van mijn smeecken.
19 Bemint de Heer, gy bondt-genooten,
Die 't vrome volck behoedt,
En 't boose heel verdoet.
Zijt sterck, houdt moedt, weest niet verschooten:
Hy sal haer sterckte geven,
Die in Sijn' vreese leven.
|
|