Davids psalmen

Psalm xxviij.

NA U gaet mijn geroep en weenen,
Mijn rotz; wendt 't oor niet van mijn steenen,
Op dat ick niet werd' vergeleecken,
By die in kuylen werdt gesteecken,
En niet in 't graf en werd' gedouwt,
Soo Gy van my U verre houdt.

2    Hoort, Heere, mijne stemm' van klagen;
Hoort als ick roep', en ben verslagen.
Hoort mijn gesmeeck als ick mijn' armen

[fol. E1r]

En handen heff' na Uw' ontfarmen;
Na d'aenspraeck-plaets der heyligheydt.
Treckt my niet, daer de boose leydt.

3    Sy spreecken veel van vredes wegen,
Maer zijn in 't hert tot 't quaedt genegen.
Wilt haer, na haer' verdiensten, hoonen,
En na haer handen wercken loonen.
Vergeldt haer na haer' boose daedt,
Tot dat sy keeren van het quaedt.

4    Om dat sy niet op Godes daden
En letten, noch op Sijn' genaden;
Om dat haer' herten niet bemercken
Des Heeren handen wonder-wercken;
Sal Hy haer breecken, noch Hy sal
Haer bouwen, maer Hy werckt haer' val.

5    Godt zy gelooft, om dat Hy 't spreecken

[fol. E1v]

Mijns stemmen heeft gehoort; mijn smeecken.
Mijn' sterckt' is Godt, mijn schildt de Heere;
Mijn hert vertrouwde Hem mijn' eere;
Hy hielp; soo dat ick vreugdig spring,
En t' Sijner eere Psalmen sing.

6    De Heer is aller vromen sterckte,
Die Sijn' Gesalfde vryheydt werckte;
Verlost Uw' volck, en geeft het zegen,
En weydt Uw' erf in Uwe wegen;
En draegt die in de beste weyd';
Verheft die tot in eeuwigheydt.